Ik ben boos! Boos, verbaasd, gefrustreerd. Maar tegelijkertijd ook geamuseerd. Ik lach me rot om de verklaringen van mensen rondom het krijgen van een ziekte als kanker en vervolgens lig ik dubbel om de verzonnen redenen dat je beter wordt. Ik irriteer me aan mensen die me alleen nog zien als die vrouw met schildklierkanker. Ik ben veel meer dan dat. Ik ben sterker dan schildklierkanker. Lees verder…
Ja ik ben boos. Niet op de kanker zelf en niet omdat ik het kreeg, maar wel over de reacties van anderen. Kanker is iets dat je ‘gewoon krijgt’. Dikke vette pech! En o ja; ik heb wat overgewicht, dus misschien komt het daar wel door. Ik geloof er niet in. Iedereen kan het krijgen. Dik, dun, rokend, niet rokend, sportend, niet sportend, met of zonder tatoeages.
‘Wat een giller!’
En dat je het ‘verdiend’ hebt als je weer kankervrij wordt verklaard, vind ik nog de grootste lacher van allemaal. Verdiend? Dus als je minder vriendelijk bent dan zaait het uit? Het impliceert dat wanneer je het verdient, je geneest van kanker. En anders heb je pech, had je maar beter je best moeten doen. Dat is toch een giller!?
Beperkingen willen niet zeggen dat je waardeloos bent! Laatst zei iemand dat ik me beter even af kon laten keuren. Ten eerste is dat ‘even’ af laten keuren niet zo simpel en ten tweede is dat iets waar ik me tot op het laatste toe zal verzetten. Mensen kunnen je soms het gevoel geven dat je de ziekte bent die je bij je draagt. Ik ben gewoon een vrouw, moeder, echtgenoot, werknemer, tegenwoordig ook schrijfster en daarnaast voorvechter van een ondergeschoven aandoening.
Wat me óók boos maakt zijn zogenaamde vrienden die al wegrenden toen het woordje kanker viel. Maar ook later toen ik ‘schoon’ was en men dacht dat ik dan ook weer meteen helemaal de oude zou zijn. Miscchien heb ik dat zelf ook wel even gedacht, of gehoopt in ieder geval. De euforie die ik voelde toen de arts me kankervrij verklaarde. Hoe dan ook, het viel tegen. Ik werd niet de oude. Ik hield restklachten waardoor ik rekening moet houden met iedere stap die ik zet.
Lepeltheorie
Het viel niet alleen voor mij tegen. Veel mensen denken ‘kankervrij is klaar’. We gaan weer door met het leven alsof er nooit iets is gebeurd. Dat ik beperkingen overhield aan dit avontuur was niet ingecalculeerd in de verwachting. Voor mij betekende dat keuzes maken.
Een van de bekendste en meest treffende theorieën om te omschrijven hoe dat zit met die keuzes, is de lepeltheorie. Google die maar eens. Kortgezegd betetekent het dat ik een aantal lepels heb per dag, voor iedere inspanning die ik lever gaan er lepels af. Ik kom zelden uit, maar genieten van het leven is wel een pré. Ik laat de mooie dingen niet liggen omdat de prijs te hoog is. Beter intens genieten dan alles voorbij laten gaan.
Dit maakt mij sterker dan de schildklierkanker!