Een dierentuin vol mooie dieren. Kleurrijk en vol vuur. Snel maar ook langzaam, sterk maar ook angstig, oprecht, trouw, positief, vrolijk en observerend, groeiend en in ontwikkeling, voor deze dierentuin koop ik een kaartje!
sterk
Onzichtbaar ziek: Ik ben een Pokémon!
De warmte van de afgelopen dagen begint zijn tol te eisen. Schuifelend loop ik voetje voor voetje over straat om mijn hondje uit laten. Nou ja voetje.. Het lijken momenteel meer olifantspoten, zo dik en opgezwollen zijn ze. Mijn enkels ben ik al een tijdje kwijt. Zoeken heeft geen zin. Eerlijk is eerlijk, ik voel me er niet lekker bij. Met de seconde lijk ik dikker en dikker te worden. Achter mij fietst een groepje jongens die Pokémons aan het vangen zijn. Ze wijzen naar me. Ik word er onzeker van. Ben ik een Pokémon?
Over Leven: geen kind meer…
We zeggen het wel vaker, wat gaat de tijd toch snel. Dat is zeker zo, soms veel te snel. Maar soms lijkt de tijd stil te staan. Bepaalde gebeurtenissen in je leven kunnen zich soms als de dag van gisteren weer afspelen voor je ogen. Nog steeds na drie jaar herhalen de woorden van Karin Bloemen zich in mijn hoofd. Morgen 31 juli is voor mij onlosmakelijk verbonden met de song van Karin Bloemen “Geen kind meer” en zal altijd in mijn herinnering blijven als de dag waarop mijn moeder sterft..
Sterker dan schildklierkanker
Ik ben boos! Boos, verbaasd, gefrustreerd. Maar tegelijkertijd ook geamuseerd. Ik lach me rot om de verklaringen van mensen rondom het krijgen van een ziekte als kanker en vervolgens lig ik dubbel om de verzonnen redenen dat je beter wordt. Ik irriteer me aan mensen die me alleen nog zien als die vrouw met schildklierkanker. Ik ben veel meer dan dat. Ik ben sterker dan schildklierkanker. Lees verder…