Een lief, vertrouwd gezicht kijkt me lachend aan. Ze heeft een klein meisje met grote ogen en bolle wangen op haar schoot. Met twee warmen armen houdt ze haar stevig vast. Niets zal haar overkomen…Liefdevol houd ik het fotolijstje in mijn hand, zet haar voorzichtig op de vensterbank en steek mijn kaarsje aan.
Afscheid nemen bestaat niet
Ik ga wel weg maar verlaat je niet
Lief, je moet me geloven
Al doet het pijn…
Het is en blijft een mooie tekst van Marco Borsato. De laatste dagen moet ik er veel aan denken. Misschien omdat het bijna Allerzielen is, de dag waarop van oudsher de overledenen worden herdacht maar eigenlijk is afscheid nemen op wat voor manier dan ook iets waar ik moeit mee heb. Bij een sterven, maar zeker ook bij afscheid nemen in leven.