Afscheid nemen bestaat niet

Afscheid nemen bestaat niet
Ik ga wel weg maar verlaat je niet

Lief, je moet me geloven
Al doet het pijn…

Het is en blijft een mooie tekst van Marco Borsato. De laatste dagen moet ik er veel aan denken. Misschien omdat het bijna Allerzielen is, de dag waarop van oudsher de overledenen worden herdacht maar eigenlijk is afscheid nemen op wat voor manier dan ook iets waar ik moeit mee heb. Bij een sterven, maar zeker ook bij afscheid nemen in leven.

Afscheid omdat je gaat verhuizen, of naar een andere school gaat. Afscheid nemen van de verkering van je kind als het uit gaat, of van je zoon die ver weg gaat. Afscheid nemen van een collega wanneer deze andere werk heeft of een huisdier als je op vakantie gaat. Ook al is dit afscheid niet voor eeuwig, dan nog overvalt het me met een pijn die ik diep van binnen voel. Zeker als het gaat om iets of iemand die een grotere betekenis in je leven had dan je zelf door had.

Om mezelf te wapenen tegen deze afscheidspijn heb ik me ooit voorgenomen om me niet meer te binden aan mensen. Afstand houden, dan doet het geen pijn als ze weggaan. Het enige dat het me heeft opgeleverd is dat ik de uiterlijke schijn had, overal doorheen te zweven, maar ondertussen was mijn ziel bont en blauw van de pijn die ik opkropte. Op begrafenissen huilde ik niet en wanneer er iemand wegging, zwaaide ik ze gedag. De laatste jaren heb ik geleerd het gevoel meer toe te laten, maar alsof je een sluisdeur op een kiertje zet voor een vloedgolf, overspoelde het gevoel mij compleet.

Zeker na de dood van mijn nichtje en een paar jaar later van mijn moeder voelde mijn hart weer de donkere pijn van het missen. Mijn muur begon zich weer op te werpen want dit wilde ik nooit meer. Afstand werd wederom mijn beste afweersysteem. Totdat ik ziek werd. Het afweersysteem had me eenzaam gemaakt. Ik durfde niemand meer toe te laten. Hoge spitse tralies wierpen zich op zodra er iemand te dichtbij kwam En toch is het iemand gelukt. Stukje voor beetje brokkelde de muur weer af. Stralen zonneschijn , schenen door de kieren. Ik geloofde in de helpende hand die naar me werd uitgestoken en ik volgde de weg die diezelfde hand mij wees.

Het was alsof deze uitgestoken hand een goede fee is geweest. Zo snel als hij verscheen , zo snel verdween hij weer.Ik verloor een goede vriend, een gids. Bij het afscheid verzekerde hij me dat alles goed kwam als ik maar de juiste wegen volgde en op mezelf vertrouwde. Het enige probleem was dat ik nog steeds de weg niet wist en vertrouwen in mezelf iets was als een kompas dat maar bleef ronddraaien.

Hoe dan ook, ik zal er komen, dacht ik. Ik leerde te vertrouwen op andere handen die me de weg wezen. Maar daarnaast leerde ik ook vertrouwen op mezelf. Gewoon doen, initiatief tonen, vallen en je neus stoten maar even over de bult wrijven en weer verder gaan. Angsten overwinnen, doorzetten en willen en voelen! Vooral dat laatste. Met een beetje geluk wijzen de engelen mee naar de juiste weg. Mijn kaarsje zal in ieder geval voor ze branden morgen want afscheid nemen bestaat echt niet…

6 gedachten over “Afscheid nemen bestaat niet

  • 07/11/2016 om 09:36
    Permalink

    Lieve Anke
    Dit is idd een heel mooi nummer! Afscheid nemen bestaat idd niet “ze”blijven altijd bij je/ in je hart, in gedachten. Mooi omgeschreven mop weer. Ik heb ook een kaarsje aangestoken en niet alleen op de op deze dag, maar als ik mij verdrietig voel/ eenzaam, dan steek ik een kaarsje aan bij de foto van mijn lief… Ik vind je heel erg dapper! Idd, het “blokken” van je zelf om geen pijn te voelen bij welk afscheid dan ook, houd bijna niemand vol! Mooi dat je deze “muur”hebt laten afbrokkelen. Liefs San.

    Beantwoorden

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

%d bloggers liken dit: