Het is de dag voor Kerstmis en alles wat er te horen is, is de top 4000 die zijn laatste noten wegspeelt voor morgen het huis zich vult met ons gezin. Tikkel ligt opgekruld in haar mand en ik maak me zo comfortabel mogelijk achter de laptop en overdenk ondertussen het afgelopen jaar. Een jaar dat de boeken in gaat als ‘Roller Coaster’ jaar.
Een moment dat nooit meer uit je geheugen gaat. Of ik de kinderen even mee naar boven wilde nemen, zeiden ze met licht dwang. Ik aarzelde. Waarom zou ik deze mannen met mijn man alleen laten? We hebben een onwelmelding ontvangen zei de politieagent en knikte naar een van de kleintjes. Met een angstig onderbuikgevoel nam ik mijn jongens van vier mee naar boven om vanuit het raam naar die supergave politiewagen te kijken. Beneden staan de Oranje tompoezen klaar voor de dag erna als Willem en Maxima gaan trouwen.
Eigenlijk was het een mooie dag. Het was koud, maar de zon scheen. Een model winterdag. Er stond geen zuchtje wind. Heel anders dan vandaag. Terwijl ik met Tikkel in de wind loop springt ze op bij ieder blaadje dat opvliegt enrent ze vol overgave achterna. Het lijkt wel waaihondendag zou Winnie de Pooh zeggen. Tikkel is omgetoverd tot een spring in het veld jong reetje. Ik had haar eigenlijk Bambi moeten noemen. Er komt een politieauto voorbij. Haar puppy ogen worden er als vanzelf naartoe getrokken. Net als de kinderen 14 jaar geleden met hun neus gedrukt tegen het glas zaten te kijken naar de politieauto voor de deur.
Hun oma bleek te zijn overleden. Plotseling terwijl ze de ramen aan het zemen was. Het gekke is dat ik dacht, ze is in het harnas gestorven. Mijn schoonmoeder poetste graag. Ook mij hielp ze een keer in de week met het grote werk omdat ik dat vanwege gezondheidsredenen niet zo goed kon. Het waren die dagen waarop we eindelijk na jaren tot elkaar kwamen. Na 7 jaar konden we in elkaars hart kijken. Een begrip die we heel lang hebben moeten opbouwen. Zij kon haar zoon niet loslaten en ik kon niet delen. Tijdens het dwijlen zijn we elkaar in onze ziel tegen gekomen. Nog steeds mis ik die dagen. Als ik haar foto afstof, komt er een glimlach over mijn gezicht.
De herinnering van 14 jaar geleden lijkt vandaag nog steeds zo vers. De politie, het emmertje sop voor de ramen, de oranje tompoezen voor de dag erna in de koelkast, de kou. Maar toch als ik nu terugdenk voel ik ook wat anders. Berusting, warmte en een gevoel van dankbaarheid dat mijn schoonmoeder en ik elkaar vonden voordat ze stierf. De binnendeuren rammelen van de wind, Gerrit babbelt nog steeds volijk verder en Tikkel ligt languit op haar rug te slapen..en ik? Ik stof de foto van mijn schoonmoeder af en glimlach..