Een ‘Roller Coaster’ jaar

Het is de dag voor Kerstmis en alles wat er te horen is, is de top 4000 die zijn laatste noten wegspeelt voor morgen het huis zich vult met ons gezin. Tikkel ligt opgekruld in haar mand en ik maak me zo comfortabel mogelijk achter de laptop en overdenk ondertussen het afgelopen jaar. Een jaar dat de boeken in gaat als ‘Roller Coaster’ jaar.

Dat Danny Vera de allerhoogste binnenkomer is in de top 2000 die  morgen de top 4000 opvolgt is voor ons geen toeval. Eerder een logica die volgt op een jaar waarin we van de ene emotie in de andere zijn geslingerd waarbij het einde nog niet niet in zicht lijkt te zijn. Het is daarom meer dan jammer dat we naast het concertkaartje hebben gegrepen wanneer hij optreed op onze trouwdag, maar dat terzijde.

Het zou het jaar van onze reis naar Canada en Michigan  worden. Een droom die uit zou komen. En dat was het ook, alleen er kwam nog het een en ander bij. Het jaar begon met een afscheid van onze zoon die voor een aantal maanden naar het buitenland ging. Voor een hecht gezin als het onze een moment van gemengde gevoelens vol trots en tranen. Na een paar maanden werd dit tijdelijke afscheid een nog veel intenser afscheid toen beide zonen tegelijk het ouderlijk huis verlieten.  Iets wat ondanks dat, uit huis gaan, een normaal natuurlijk verloop is, toch in je systeem hakt. Bij ons bracht deze plotselinge ontwikkeling een beslissing teweeg waar we al langer over nadachten versneld door omstandigheden om ons heen. Rond de Pasen wisten we het zeker. Wij gaan ook verhuizen. Binnen een paar weken hadden we ons droomhuis gevonden.  Het was daar waar de achtbaan begon te ontsporen.

Het karretje vloog omhoog naar Canada, Michigan, nam loopings en onverwachte wendingen  voor ons en mensen om wie we geven die veel stress, pijn en verdriet veroorzaakten om uiteindelijk tot stilstand te komen tegen een tractor aan. Je zou denken dat dat het moment zou zijn om uit te stappen, maar het karretje ging nog even verder. Dat gezondheid een gift is, weet ik sinds de diagnose kanker natuurlijk al wat langer maar het het is en blijft een gegeven elke dag opnieuw als je dagelijkse sociale leven aangetast wordt door pijn. Het beïnvloed je humeur, je bewegingsvrijheid,  je werk, alles. De onzekerheid van het niet weten wat je mankeert terwijl je niet meer dezelfde bent, is moeilijk te accepteren.

Ik werd gedurende dit jaar ziek, het begon met vermoeidheid, ik sliep niet meer, alles was te veel. Misschien te veel stress? Misschien een beginnende burn out? Ontstekingswaarden te hoog, bloedcellen te hoog. Misschien weer de kanker? Pijn in de rug, de bekende steken in de torso. Misschien de hernia weer terug? Een been dat helemaal stuk is van het krabben, geen creme of smeerseltje dat werkt. Miscchien dat daar nog eens wat beter naar gekeken kan worden? Misschien heeft alles verband, misschien ook niet? In een medische wereld waarin zo veel mogelijk is, krijg ik wel heel vaak het woord misschien. Een ding weet ik zeker. Ik wil mijn sociale leven weer terug . Werken, onder de mensen, wandelen met mijn hond, dansen met mijn lief, op vakantie naar een warm land, een concert bezoeken van Danny Vera. (Oh nee we hebben geen kaartje)

De MRI geeft me op de valreep van dit jaar een nieuwe diagnose. Artrose in de wervelkolom. Van nek tot stuit. Iets wat wederom tegenstrijdigheden oproept. Want bewegen zou  hiermee extra last moeten bezorgen maar het wandelen werkt juist voor mij als een therapie. De arts vraagt me bij het afscheid, hoe voelt u zich hierbij? Ik heb er geen antwoord op. Ik ga dit ‘Roller Coaster’ jaar uit met een groot vraagteken. Ik twijfel zelfs aan mezelf. Laat het alllemaal maar, tanden op elkaar en door naar de volgende looping.

Morgen is het Kerst! Over paar dagen 2020. Ik ga voor een jaar waarin de onzichtbare ziekten, zichtbaar worden, de mensen weer begrip voor elkaar kunnen opbrengen, de hulpdiensten, politie en defensie met respect worden behandeld en het winkelpersoneel met de feestdagen vrij mag zijn we kunnen immers het hele jaar door winkelen. En oh ja geen natte Kerst en dat de kalkoen niet aanbrand. Maar vooral RUST!

2 gedachten over “Een ‘Roller Coaster’ jaar

  • 24/12/2019 om 15:31
    Permalink

    Altijd weer interessant jouw artikelen.
    Je doet ook best veel.
    Ook succes het komend jaar. Dat zal vast ook lukken, maar vergeet ook niet regelmatig te rusten, dan is het allemaal wel vol te houden.

    Beantwoorden
  • 24/12/2019 om 18:04
    Permalink

    Niet fijn, zo’n diagnose! Het verbaast mij echt niet… en dat gevoel baseer ik op kennis uit een boek wat ik wel vaker in mijn blogs aanhaal, en waarin lichamelijke klachten en ziektes worden gerelateerd aan hoe je (op dat moment) in het leven staat. Ik ‘gebruik’ dit boek al ruim 30 jaar, en elke keer ben ik weer verbaasd hoe lichamelijk ‘ongemak’ precies de vinger op de ‘zere’ plek legt als het om mijn levenshouding van dat moment gaat… Het klinkt heel zweverig (en hel hele boek is dat ook wel), maar het is wel fascinerend. Als je geïnteresseerd bent zal ik je foto’s sturen van de teksten die over ‘artrose’, ‘hernia’ en ‘wervelkolom’ gaan… Maar nu eerst lekker kerst vieren!

    Beantwoorden

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

%d bloggers liken dit: