Werktelefoon uit, afwezigheidsassistent aan, tas in de hoek met mijn toegangspas tot mijn werk ergens op de bodem. Op de tafel ligt een stapeltje boeken klaar om binnen een aantal weken te worden gelezen. Sportkleding ligt gewassen en gestreken klaar in de kast. Voor het eerst in weken heb ik doorgeslapen, zonder angst, geen nachtmerries. Alles is in kannen en kruiken om in alle rust nieuwe wegen in te slaan.
Met een schreeuw, of iets dat er op lijkt schiet ik omhoog. Klam angstzweet plakt op mijn rug. Ik voel nog steeds de klemmende hand op mijn keel die me zojuist heeft vastgegrepen. Het leek alsof alle luchttoevoer voor een paar seconden werd afgesneden. Doodsbang kijk ik de donkere kamer rond en terwijl ik langzaam weer tot mijn positieven kom, begrijp ik dat het maar een nachtmerrie was…
De zon speelt op mijn gezicht.Ik voel de warmte gloeien op de wang waar we elkaar zojuist gedag hebben gekust. Wanneer je écht een connectie hebt gemaakt, neem je iemand altijd met je mee en bestaat er geen afscheid, zei je. Ik glimlach en besef dat het waar is. Dankbaarheid vult mijn hart en mijn hoofd maakt een sprongetje opzij. Ik ben klaar voor de volgende stap.