Hoop doet leven, het is een oud gezegd waar vaak een grote waarheid in lijkt te schuilen. Maar of het nu waar is of niet, wie hoop heeft, geeft in ieder geval de moed niet op.
Hoop doet leven
revalidatie
Door de bomen het bos zien
Het is stil op de dijk maar alleen zijn we niet. Er is leven genoeg. Tikkel drentelt vrolijk naast me, af en toe omhoog springend naar de brutale zwaluw die met ons mee lijkt te vliegen. Een vlinder fladdert rond de vele bloemen langs de berm en in de verte zit een haas met zijn oren gespitst de lucht nauwlettend in de gaten houdend voor roofvogels. Het licht van de zon reflecteert met het witte buikje van de zwaluw glinsterend in de lucht.
Valkuilen dicht gooien
Mijn verhaal begint waar ‘De kanker voorbij’ eindigde
Je kent hem vast wel, het gezegde van de ezel die zich geen twee keer aan dezelfde steen stoot? Nou, déze ezel stoot zich geen twee keer maar wel drie of vier keer. Kortom ik val steeds in dezelfde valkuilen terwijl ik weet dat ze er zitten. En daarom sta ik nu weer aan het begin van het verhaal waar mijn boek “De kanker aan voorbij” eindigde..
Kleur
Een saaie grijze, beetje miezerige dag, zo zou ik deze dag omschrijven als ik de rolgordijnen omhoog trek en een eerste blik naar buiten werp. Kleurloos is de omschrijving van velen maar feitelijk is grijs een kleur of in ieder geval een mengsel van kleuren. Als je door het grijs heen kijkt zie je alle kleuren van de regenboog.
Wat wil ik
Steeds vaker komen de vragen die me tijdens de revalidatie zijn gesteld weer terug. Wie ben ik? Wat wil ik? Wat doe ik of denk ik en word ik daar beter van? Is het helpend? Waar ligt de grens? Hoe bewaak ik die, wat moet ik daarvoor doen of misschien, belangrijker nog, laten?
Van juli tot en met oktober vorig jaar doorliep ik een ravalidatie traject. In eerste instantie voor een hernia die chronisch bleek, maar gaande het traject werd me steeds duidelijker dat de hernia niet het enige was dat me dwars zat. De kankerdiagnose en alles wat daar aan vast zat een paar jaar daarvoor, had duidelijk nog wat verwerking nodig en daarnaast was ik allesbehalve gelukkig op mijn werk. Een bore out zorgde voor klachten vergelijkbaar met een burnout. Ik voelde me waardeloos, geloofde niet meer in mijn kunnen en die gedachten werden in een negatieve spiraal versterkt door de stressvolle omgeving waar ik in vast dacht te zitten. Dat ik zelf de keuze had om een ander pad te kiezen, leerde ik tijdens het revalidatietraject. Ik ging meer bewegen, viel 15 kilo af en deed een bewuste stap terug om iets te gaan doen wat ik leuk vond. Er kwam rust en balans in mijn dagelijks leven, mijn werk en mijn hoofd.
Bijna een jaar na de eerste revalidatiedag, maak ik de balans op. Beweging is nog steeds iets wat me goed doet. Ik probeer me te houden aan alles wat ik in die maanden van revalidatie heb geleerd maar toch komt de herniapijn weer terug en stijgt de onrust in mijn hoofd weer. Wat gaat er mis? Ga ik zelf over mijn grenzen heen, passeren anderen de grenspost van mijn wezen? Hoe bewaak ik dat? Mijn gedachten lijken een kluwen wol die geheel in de knoop zitten. Wat doe ik verkeerd? Moet ik meer afstand nemen? Moet ik vaker nee zeggen? Moet ik duidelijker zijn als het om mijn gevoel gaat? Ik voel me vedrietig en aan de andere kant voel ik me blij. Ik voel me opgelucht en teleurgesteld tegelijk. Ik voel…. te veel!
Er is ook in een korte tijd te veel gebeurd. Andere baan, andere mensen om me heen, positief ervaren dat het ook anders kan, een tweede boek, een rijbewijs, een sollicitatie, een verhuizing, een te veel aan prikkels, te veel geven, te veel nemen, te veel vertrouwen, te veel geloven, te veel frustratie, te veel onduidelijkheid, te veel uren, te veel social media, te veel was, te veel huishouden, te veel geschreeuw in de tuin naast me, te veel pijn, te veel slaap, te veel van alles tegelijk.
De constateringen, feiten en conclusies vullen mijn hoofd. Een verdwaalde traan rolt lang mijn gezicht naar beneden. Daar zijn ze weer de vragen. Wie ben ik? Wat wil ik? Wat doe ik of denk ik en word ik daar beter van? Is het helpend? Waar ligt de grens? Hoe bewaak ik die, wat moet ik daarvoor doen of misschien, belangrijker nog, laten…
Lachen en zwaaien
‘Wat doe jij tegenwoordig’, vraag een kennis die ik al een tijdje niet meer heb gezien.
Ik glimlach en antwoord dat ik een nieuwe baan heb. Ze reageert meteen enthousiast. ‘Oh leuk, wat dan’ en met een nog bredere lach van immens geluk vertel ik haar dat ik van lachen en zwaaien mijn beroep heb gemaakt.
Ik glimlach en antwoord dat ik een nieuwe baan heb. Ze reageert meteen enthousiast. ‘Oh leuk, wat dan’ en met een nog bredere lach van immens geluk vertel ik haar dat ik van lachen en zwaaien mijn beroep heb gemaakt.
2017 was het meest leerzame jaar ooit. Het lijkt al weer ver weg, maar eigenlijk is het nog maar een half jaartje terug dat ik mijn revalidatie traject afrondde met een paar zeer wijze lessen op zak. Het zijn zware jaren geweest na de kanker in 2012. Een tijd van vallen en opkrabbelen tot een voorzichtig staan om weer te vallen en weer op te staan. Het was in deze tijd dat ‘lachen en zwaaien’ een perfect overlevingsmechanisme bleek te zijn om, hetzij wankel, omhoog te blijven. Ik zeg bewust overlevingsmechanisme want dat was het oprecht. Zonder deze instelling was het anders met me afgelopen.
Natuurlijk moest ik leren om zonder dit mechanisme overeind te blijven. Kracht hervinden om opnieuw te beginnen met gezondere inzichten. Dat bleek een zware klus, maar met behulp van dr. Rossi en een revalidatietraject waar ik achteraf al jaren eerder aan had moeten deelnemen, is het me gelukt om het lachen en zwaaien te beperken tot een minimum.
Dat wil niet zeggen dat ik nooit meer iets weg lachte, maar de keren dat ik dit mechanisme toepaste was er doodgewoon geen andere mogelijkheid. Niet met iedereen valt immers te praten. ‘Kies je battles’ is een gezondere manier om met de dingen om te gaan. Soms kun je beter lachen en zwaaien en net doen of je neus bloed en soms moet je gewoon zeggen waar het op staat. Ik leerde mijn mechanisme anders te gebruiken.
Sinds een paar maanden lach en zwaai ik nog steeds. Niet langer vanuit een overlevingsmechanisme maar oprecht. Ik heb mijn plekje gevonden tussen de mensen uit de sociale hoek. Met een volle glimlach beantwoord ik de vragen van de mensen die aan mijn balie komen of mij telefonisch benaderen. Vaak is het gezellig druk en soms is het vreselijk rustig. En toch verveel ik me dan niet want mijn werk is op dat moment om een ieder die langs mijn balie komt een vrolijke lach en zwaai te bezorgen.
Vandaag staan er chocolaatjes op mijn balie. Ze worden welkom ontvangen en natuurlijk krijg ik de vraag of ik wat te vieren heb. Met een volmondig ja en een lach van oor tot oor, vertel ik ze mijn feestje. Ik lach en zwaai straks ook vanuit de auto. Niet meer wuivend als de koningin naast de chauffeur maar ik mag zelf de chauffeur zijn. Voor het eerst sinds een hele lange tijd staan mijn voeten volledig stabiel op de grond. Ik ben geland. Ik lach en ik zwaai oprecht!
Heerlijke hectiek
Ken je dat gevoel? Dat de adrenaline door je aderen vloeit, het bloed je naar de wangen stijgt, je hart bonst van opwinding maar dit alles met een positieve lading. Een plus en minpool die elkaar raken waardoor je begint te lopen als een geoliede machine. Het gevoel van hectiek, het gevoel dat je leeft!
“Jij bent niet geschikt voor een baan in de frontlinie”, werd er tegen me gezegd. Een uitspraak gefundeerd op een basis van niets. Een basis waarin hectiek alleen bestond in huiselijke sfeer met een negatieve lading en niets te maken had met werk. Omdat ik gebroken was op het moment dat het tegen me werd gezegd en mijn taken waren uitgekleed, geloofde ik er in. Ik was gesloopt door ziekte, onbegrip, verlies en gleed ongemerkt in een negatieve spiraal naar beneden tot het punt waarop ik me zo verveelde dat ik niet meer in staat was tot de meest simpele bezigheid zonder fouten te maken. Ik werd steeds banger om nog meer fouten te maken waardoor de fouten zich opstapelden en me steeds dieper de afgrond in sleurden.
Ik wist wat een burn out was, maar dat je juist door te weinig uitdaging je net zo ziek kon voelen was voor mij een totaal onbekend fenomeen. Ik begreep niet wat er met me aan de hand was toen ik letters ging omdraaien, verkeerde woorden ging gebruiken en het zweet me uitbrak als ik een simpele mail moest versturen. Totdat ik er door een psycholoog bij de revalidatie op attent werd gemaakt dat dit een hele duidelijke oorzaak had. Een total bore out. Dagelijks liep ik ertegen aan dat ik niet eens de meest simpele opdrachten uit mijn handen kon krijgen en steeds meer ging ik geloven dat ik een waardeloos werknemer was, onderstreept door de negatieve feedback. Uiteindelijk geloofde ik zelfs dat ik niet alleen een slecht werknemer was, maar ook een slechte echtgenoot en moeder.
Door de revalidatie kreeg ik weer inzicht in wat er met me aan de hand was. Het lag niet aan mij. Ik miste uitdaging, zin en plezier in mijn dagelijkse werk. Ik miste mensen om me heen, het verlenen van service, de hectiek en diversiteit waarmee ik in de jaren daarvoor gewerkt heb. Ik koos voor een andere weg en zocht de hectiek weer op. Zou het me lukken om mijn hoofd koel te houden als alles tegelijk zou komen, zou ik het alleen kunnen? Zou degene die me heeft gezegd dat ik niet geschikt was voor de frontlinie gelijk hebben of ken ik mezelf uiteindelijk toch het beste? Tot vandaag bleven deze vragen door mijn hoofd spoken. En nu weet ik het antwoord. Dat gevoel van heerlijke hectiek. Dat de adrenaline door je aderen vloeit, het bloed je naar de wangen stijgt, je hart bonst van opwinding maar dit alles met een positieve lading. Een plus en minpool die elkaar raken waardoor je begint te lopen als een geoliede machine. Het gevoel van hectiek, het gevoel dat je leeft!
Mijn balans, positief realistisch
Je kent dat vast wel, dat gevoel dat de dagen omvliegen. Zo breek je de kerstboom af en zo sta je hem weer op te tuigen. Nou ben ik dat nog net even niet aan het doen, al zou dat voor sommigen die mij kennen geen vreemd verschijnsel zijn, maar het gevoel is hetzelfde. De afgelopen drie maanden zijn letterlijk omgevlogen. Drie maanden revalidatie, werken aan balans zowel lichamelijk als in de mind. Drie maanden vallen en opstaan, mezelf kwijtgeraakt, halverwege tegen gekomen om mezelf aan het einde weer terug te vinden. Ik ben in balans, positief realistisch.
Afscheid
Afscheid nemen is nooit gemakkelijk. Het roept vaak gevoelens op van weemoed of intens verdriet. Maar soms heel soms, roept een afscheid heel andere gevoelens op zoals opluchting of zelfs een gevoel van vrijheid. En dat laatste, dat voel ik..
De vulkaan in mij (Fuerteventura 4)
De uitbarsting is heftig, of het nou terecht was of niet, het gebeurt me zonder dat ik het tegen kan houden. Huilend en trillend van onmacht, lig ik even later op bed naar het plafond te staren. Wat gebeurde er nou? Als een film speel ik de dag af in mijn hoofd. De dag ervoor was mijn revalidatie dag. De training was pittig geweest. Mijn lijf reageerde compleet overspannen op de oefeningen waardoor ik de volgende ochtend heel erg veel moeite had om op te staan en naar mijn werk te gaan. Het was een mengeling van spierpijn, diarree, misselijkheid en zenuwpijn. Paracetamol hielp niet.
Ik moest die ochtend op tijd bij de bedrijfsarts zijn, maar door de zomervakantieregeling en de Nijmeegse vierdaagse reden de bussen zo weinig dat mijn overstap op het station in het water viel. Anderhalf uur later kwam ik aan op de plaats van bestemming. En reis waar ik normaal gesproken drie kwartier over doe. Eindelijk aangekomen bij de bedrijfsarts, bleek dat zij eerder weg moest en we daardoor nog maar tien minuten hadden om de revalidatie goed door te spreken. Gelukkig had zij al telefonisch contact gehad met het centrum en was alles snel duidelijk. Op het werk werd me even later voor de zoveelste, maar ook voor de laatste keer duidelijk dat ik toch echt het verleden los moet laten om verder te kunnen. Iets wat zeker geen verkeerde conclusie is en uiteindelijk zeer helpend, maar ik werd wel even pijnlijk met de neus op de feiten gedrukt. De terugreis die ook weer anderhalf uur duurde en een thuiskomst met een tuin vol jongeren die cocktails aan het maken, waren de bekende druppel die mijn vulkaan deed uitbarsten.
Terwijl ik op bed langzaam rustig wordt, denk ik terug aan onze vakantie in Fuerteventura en de dag dat we de vulkaan bezochten op Lanzarote, een nabijgelegen Canarische eiland. Het was een dagtocht waarbij we in de ochtend met een bus werden opgehaald bij een naastgelegen hotel en naar de haven werden gebracht waar we met de boot in ongeveer drie kwartier op Lanzarote waren. Daar aangekomen weer de bus in naar een wijngaard, La Geria een beschermd gebied op het eiland Lanzarote. Een unieke wijngaard. De druiven groeien in kuilen die voorzien zijn van lavagruis (picon). Dit heeft als eigenschap dat het ‘s nachts het vocht uit de lucht onttrekt en dat vasthoudt. Op die manier krijgen de planten toch voldoende vocht in dit droge klimaat. Een muurtje van lavastenen beschermt de vruchten tegen de harde wind. Natuurlijk mochten we de wijn proeven en ook hebben wen we daar gezellig wat Spaanse tapa’s gegeten.
Na La Geria, reden we door naar een Aloë Vera museum waar we uitleg kregen over de heilzame werking van de Aloë Vera plant. Mijn lief die kaal is, kreeg ter plaatse een hoofdmassage met de 100% pure gel en ook proefden we de Aloë Vera. Wanneer mensen vol afschuw zeiden dat het vies was, waren we eigenlijk verbaasd, want eerlijk gezegd proefde ik echt helemaal niets. Er zit gewoon geen smaak aan. Uiteraard kocht de hele bus een persoonlijk souvenir. Iets waar dit hele bezoekje uiteindelijk duidelijk om draaide.
De trip ging verder naar het National Park Timanfaya, het vulkanisch maanlandschap van Lanzarote. Bij het info center mochten we de bus uit om via proeven te zien hoe heet het nog steeds onder de grond is. Waneer water door een buis de grond in wordt gegoten, spuit het water er binnen een paar minuten vol stoom als een geiser weer de grond uit. Ook konden we kippetjes braden op een rooster boven de krater. We kregen het letterlijk snel heet onder de voeten en mochten de bus weer in voor de kratertour. We gingen met de bus dwars door het landschap heen. Indrukken om nooit meer te vergeten. Wát een kleuren, wat een landschap. Het is iets dat ik ieder mens gun om ooit eens te kunnen gaan zien.
Na het nationaal park reden we door naar een klein plaatsje El Golfo waar een gifgroene lagune ligt. Bijzonder om te zien zeker in contrast met de woeste zee en hoge golven die aan de andere kant tegen de rotsen op de kust slaan. Op de terugweg deden we nog een zeezout opslag en zoutwinning aan en toen mochten we weer terug op de boot naar Fuerteventura.
Deze dag lijkt ondanks dat we al weer een maand thuis zijn, nog als de dag van gisteren in mijn geheugen te staan. Het woeste landschap, de kleuren, de hitte en de zee zitten voorgoed in mijn hart. En soms zoals de dag van vandaag voel ik mijn bloed koken als de lava ooit in de vulkaan op Lanzerote.