Vervolg reisblog Canada / Michigan-(07)Dromen komen uit

Vervolg reisblog Canada / Michigan-(07)Dromen komen uit


Toen ik nog een klein meisje was, zag ik het voor het eerst. Ik weet nog dat ik dacht. Ooit zal ik daar heen gaan. Toen ik opgroeide dacht ik er vaak aan. Alleen de stelligheid waarmee ik ooit dacht dat ik daar ooit heen zou gaan werd meer een vraag. Zal ik daar ooit heen gaan? Het werd een soort van bucketlist dingetje. Ik heb niet echt een bucketlist. Sinds dat ik ziek ben geweest, ben ik juist van mening dat je moet genieten van ieder moment. Het speciale zit hem in de kleinste dingen. Dingen die vaak niet worden genoemd op een bucketlist. Je moet gewoon doen wat je wil, kan, wat in je vermogen ligt en vooral genieten, want het leven is zo voorbij.

lees verder

2018 Mijmeringen en dromen

2018 Mijmeringen en dromen

‘Why tell me why’ schalt door de kamer. Ondanks de hoofdpijn en de koude rillingen zet ik hem een tandje harder. Het liedje brengt me terug naar een samen luidkeels meezingen met mijn moeder en later naar een vrolijk tuinieren met de buurman van heel veel jaren terug. Een tekst met een boodschap “Kom op mensen, gebruik je verstand, de tijd dringt. Daar is geen twijfel over mogelijk” Wat vliegt de tijd inderdaad voorbij, mijmer ik. Een jaar is niets. Het is zonde om niet te genieten van het leven dat zo ontzettend snel voorbij gaat.

lees verder

Het is goed zo..

Het is goed zo..

“Dank je wel Anke, we gaan je missen”. Op de tafel staan warme appelflappen en kerstzoenen, mijn leidinggevende overhandigt me lieve cadeautjes en een prachtige bos bloemen. Ik laat het gelaten over me heen komen.  Als het voorbij is valt er een enorme last van mijn schouders af. Het is goed zo…

Met gemengde gevoelens tuur ik naar buiten. Aangekomen in de laatste weken van het jaar, terugdenkend aan wat is geweest, vooruitkijkend naar betere tijden. Het vooruitzicht van 2018 is warm, welkom en vol dromen die verwezenlijkt zullen gaan worden.   Om me heen hoor ik het geroezemoes  van mijn collega’s. Druk toewerkend naar de afronding van dit jaar. Ik hoor het gelaten aan. Mijn mailbox is leeg. Er rest mij niet veel meer hier. Eigenlijk heb ik alles al afgerond. Letterlijk.

2017 zal voor mij de geschiedenis in gaan als het jaar van de verwerking. Samen met dr. Rossi ben ik een reis aangegaan op zoek naar mezelf. Waarom ik de persoon ben die ik ben geworden. Waar ik vandaan kom en waar ik naar toe wil. De gevolgen van de hernia maar zeker ook de nasleep van de kanker ben ik gaan aanpakken tijdens een intensief revalidatietraject waarin ik heb geleerd dat ik grenzen heb en dat ik ze ook stellen mag.  Ook al gebeuren er dingen in het leven waar je geen invloed op hebt, je kunt wel zelf invloed uitoefenen op hoe de dingen verder gaan. Door bewuste keuzes te maken.  Te kijken naar je diepste zelf.  Mijn blik naar mezelf is open en eerlijk geweest. Ik zie hierdoor duidelijk mijn tekortkomingen maar zeker ook mijn kwaliteiten. Kwaliteiten die jammerlijk niet altijd ten volle zijn benut.

2018 voelt als een nieuw begin. Ik begin met een nieuwe baan, een nieuwe functie,  een van de meest bewuste keuzes die ik dit jaar heb gemaakt. Daarnaast komt in het voorjaar mijn tweede boek uit. Het vervolg op Goede kanker bestaat niet waarin ik letterlijk de kanker voorbij ga. Ondanks dat ik dit avontuur al een keer heb mee mogen maken, voelt het bijna als de geboorte van een nieuw leven.

Wat 2018 me nog meer te bieden heeft blijft natuurlijk een verrassing, maar met een zekerheid van 99,99 % durf ik te stellen dat het lang verwachte of gehoopte rijbewijs geen ondenkbare gedachte is. Ik hoop er in medio 2018 mee rond te kunnen toeren in Florida. Want na ons bezoek aan Big Apple New York gaat onze tweede droom in vervulling en zullen we gedurende een rondreis door de zonnigste staat van de USA, de enige echte Mickey Mouse in Disney World gaan zien, een alligator tocht maken op een propeller boot en de Caribische Keys een bezoek brengen.

Genieten van het leven is iets wat de grootste les van de afgelopen jaren is geweest. De dagen vliegen  voorbij. Zo zet je kerstboom op zo breek je hem weer af.  Zo schud je een nieuwe collega de hand ter kennismaking en zo zeg je haar gedag. Met gemende gevoelens loop ik naar buiten. In mijn handen draag ik de cadeautjes en een prachtige bos bloemen.  Ik kijk terug op een mooi afscheid. In mijn hart draag ik de herinneringen mee. Het is goed zo.. lees verder

Dromen, verlangens en nachtmerries,

Dromen, verlangens en nachtmerries,

Met een schreeuw, of iets dat er op lijkt schiet ik omhoog. Klam angstzweet plakt op mijn rug. Ik voel nog steeds de klemmende hand op mijn keel die me zojuist heeft vastgegrepen. Het leek alsof alle luchttoevoer voor een paar seconden werd afgesneden. Doodsbang kijk ik de donkere kamer rond en terwijl ik langzaam weer tot mijn positieven kom, begrijp ik dat het maar een nachtmerrie was…  

lees verder

Dromen in Neverland

“We gaan u opnieuw behandelen mevrouw”, zegt de arts vriendelijk. Terwijl ik nadenk over wat hij zojuist heeft gezegd, bestudeer ik hem. Hij heeft een vriendelijk, open gezicht. Ogen die lachen, maar ook meeleven en begrijpen. Althans zo lijkt het. Ik schrik op uit mijn gedachten. Opnieuw behandelen, klinkt na in mijn warrige hoofd. “Mag het alstublieft na de feestdagen”, vraag ik hem. “Ik wil dit jaar zo graag genieten van de Kerstdagen

lees verder

Retourtje Marrakech

Retourtje Marrakech

We dromen allemaal van het vinden van de liefde van je leven,  in mijn geval een prins op het witte paard. Mijn droom kwam uit. Nou ja gedeeltelijk.  Mijn prins had geen wit paard maar een krakkemikkige fiets en witte overal  waarmee hij op de bank bij mijn vriendin zat te wachten om met ons carnaval te gaan vieren. Hoe dan ook. 6 jaar later trouwden we,  in een rode kever en een week later vlogen we naar oosterse sferen, palmbomen en wit zand in Tunesië.

Inmiddels is dat 20 jaar geleden. We hebben altijd nog een keer terug willen gaan, maar na de aanslagen op het mooie Tunesische strand waar wij samen onze wittebroodsweken hebben doorgebracht, zijn we er nooit meer geweest. Heel eerlijk gezegd denk ik dat het er ook nooit meer van gaat komen. Dat mijmeren over de romantische, oosterse sfeer, de kleuren en de zon, bracht me op ideeën toen ik aan het rondneuzen was voor een romantische hotelkamer voor onze trouwdag. Het moest een kamer worden die de sfeer uitademde van onze huwelijksreis naar Tunesië.

Binnen een paar minuten Google viel mijn oog  op een suite in het vernieuwde hotel met de Toekan niet zo heel ver van onze woonplaats. Bingo! Het kon geen  andere kamer worden dan deze. De Marrakech Suite. Geen Tunesië oke, maar Marokko is ook dichtbij. Zonder aarzeling heb ik geboekt, ontbijt erbij en een diner, alles er op en er aan. Ik heb nog drie keer gebeld van te voren of alles in orde was, want het was onze trouwdag en buiten dat hadden we dit eigenlijk gewoon ook echt even nodig. Mijn lief had de hele week naast zijn werk  het hele huis geverfd terwijl ik werkeloos op de bank toe zat te kijken omdat ik net een pijnblokkade voor mijn hernia had laten zetten. Een dag van te voren heb ik een Marokkaanse schaal opgemaakt met Turks fruit, nougat, baklava, een mooi oosters doosje met daarin de papieren en op die schaal stond onze kameel die we 20 jaar geleden op een bazaar in Port el Kantaoui hebben gekocht.

Een uurtje voordat we zouden gaan, belde het hotel op.  Oh jee dacht ik, als we maar kunnen gaan. Ja hoor dat kon, alleen er waren wat problemen met de verwarming, maar ze hadden kacheltjes neergezet en ter compensatie kregen we een ontbijt van het huis. Netjes opgelost. Niks aan de hand. Een paar uur later staken we de sleutel in het slot van de Marrakech Suite. Dromen kwamen weer tot leven op het moment dat we de kamer betraden. In één woord, wauw! De kleuren, de tapijten, de tafeltjes, de lampen alles klopte. Een prachtige badkamer met echt alles er op en eraan en een bed waar je alle dromen in kunt dromen die je ooit hebt durven dromen.

Wat gaf het dat de verwarming werd vervangen door straalkacheltjes, dat de telefoon niet werkte en dat we in het oude gebouw zaten met een deur uit de jaren zeventig,  verlaten, leegstaande kamers naast ons en vlekken in het tapijt op de gang? Niets ..Want binnen hadden we ons oosterse paleisje en we hadden wat te vieren. 20 jaar huwelijk waarin we zo ontzettend veel lief en leed hebben gedeeld dat één boekje schrijven  echt niet genoeg is.

Na een heerlijk diner en cocktails in de hoogte, liepen we hand in hand naar ons paleis. Om de avond nog romantischer te maken had ik een paar kaarsen gekocht op batterijen en natuurlijk de champagne en het turks fruit meegenomen in het mooie oosterse doosje. Het bubbelbad liep vol, de kaarsen waren aan, de champagne ingeschonken en het bed stond compleet met kameelharen sprei rustig op ons te wachten.  Pats! Met een klap viel de stroom uit. We waren al wal giechelig door de wijn en de cocktails dus deze onverwachte wending deed ons enorm lachen. Omdat we geen telefoon hadden, lag mijn mobiel bij het bad dus ik belde naar de receptie. Na vijf minuten was de stroom weer hersteld. Pats, na tien minuten ging het weer.. en weer en weer.. en weer…

Inmiddels was het lachen overgegaan in gemopper en na de vierde keer waren we boos.  De situatie was niet grappig meer en eigenlijk ook gewoon onveilig want buiten dat de telefoon niet werkte, was er ook geen nooduitgang verlichting. De kaarsjes op batterij werden onze life saver.  Met kaars en al is mijn lief naar de receptie gelopen om verhaal te halen. We konden uiteraard een andere kamer krijgen en een flesje Prosecco, maar aangezien we echt al genoeg hadden gedronken en we maar hadden bedacht dat we beter konden gaan slapen, zijn we in de kamer gebleven. Daarnaast was het alternatief koud en zakelijk, iets dat totaal niet past bij ons 20 jarig jubileum.

De volgende dag, zijn we met frisse moed opgestaan. Het ontbijt was een traktatie op zich. Heel uitgebreid met zalm, sapjes, en heerlijk vers fruit.  We mochten nog tot 15.00 uur van de kamer genieten dus dat gingen we doen. Alles werkte , we hadden stroom, het bad liep vol, de bubbels bubbelden en toen mijn lief om een Turks fruit snoepje vroeg, zat er plots een doosje extra in het doosje. Glimmend prijkte daar mijn oude trouwring ,die ik niet meer paste vanwege een breuk in mijn pink een paar jaar terug . Een droom, mijn lief die wederom mijn ring om mijn vinger schoof.

Pats! Daar ging de stroom weer. We gaan, we dachten beide hetzelfde. Onze liefde doet kennelijk alle stoppen doorslaan. De manager bij de receptie heeft het fantastisch opgelost. Wanneer de renovatie helemaal voldaan is, dan mogen we gewoon nog een keer komen dromen. Retourtje Marrakech of een andere suite dat maakt niet uit. Grinnikend kijken we elkaar even later aan..ik denk dat wij ergens anders gaan dromen maar het retourtje nemen wij heel erg graag aan. Top service Toekan! lees verder

Er was eens…

Er was eens…

Het leven is als een verhaal waarvan jij zelf de auteur bent. Herschrijf je verhaal als blijkt dat de werkelijkheid daar niet meer overeenkomt. Het is nog maar een paar dagen terug dat ik deze wijze raad van uit mijn gelukskalender aan mezelf schreef en met een groot vertrouwen en geloof voor waar aan nam. Uitgerekend op Prinsjesdag, de dag van koetsen, koning, koningin, prinsen en prinsessen wordt mijn sprookje betoverd door een gemene heks die mijn scenario met haar vervloekte magische pen herschrijft. Er was eens…

Een meisje me gouden blonde lokken. Ze zat vast in een kooi. Gevangen in verdriet en pijn maar altijd hoopvol naar betere tijden. Ze droomde over prinsen in een ver land. Over kinderen die vrolijk speelden in een weide vol met bloemen. Ze wilde zodra ze vrij kwam de wereld nog mooier maken en iedereen die ze daar over sprak stond naast haar. Op een dag stond de prins van haar dromen voor haar gevangenis. Hij nam haar mee en binnen een paar jaar speelden de kinderen uit haar dromen in de weide vol met bloemen. Het meisje met de gouden lokken was zo gelukkig, ze keek naar boven en bedankte de zon. Maar de wolken werden jaloers en met boze bliksemschichten pakten de wolken zich samen boven de spelende kinderen. Eén kind kon wegkomen maar de andere werd geraakt. Vanaf dat moment kon het kind niet meer huppelen en springen, maar bleef het voor de rest van het leven mank.

Door de jaren heen bleven de wolken boos en wraakzuchtig. Steeds wanneer de zon zich heel even liet zien, sloegen de schichten om de oren van het meisje met de gouden lokken of haar prins en haar kinderen. De wolken lieten de zon niet toe het leven van dit gezin mooier te maken. Ze werden gestraft voor hun dromen en hun dankbaarheid. Maar toch bleef het meisje met de gouden lokken dromen. Stiekem als de wolken in de nacht verdwenen, droomde het meisje van een betere wereld. Een wereld van compassie en vriendelijkheid, zonder verdriet en pijn. Diep in haar hart wist ze dat het ooit beter zou zijn. Ook de wolken zouden ooit zijn uitgehuild toch?

Helaas. Er volgde nog veel narigheid. Ziekte, dood, verdriet, ongeluk en pijn. Elk deel van dit prinselijke gezin kreeg zijn deel. Op prinsjesdag, de dag van de meest vreemde hoedjes deelde de heks de laatste klap uit en toen was het meisje met de gouden lokjes het beu. Ze wilde de pen terug die de heks had afgepakt om haar verhaal te herschrijven. Het werd tijd om weer de schrijver te worden van haar eigen sprookje. Ze vroeg raad aan de raadgever, de man met het meest rare hoedje, madhatter en hij liet haar in een spiegel zien wat er de afgelopen jaren was gebeurd. Ook liet hij haar zien waar ze van droomde. “Hoe weet je dat” vroeg het meisje met de gouden lokken. “Omdat ik jou ben”zei de man met het meest rare hoedje. Jij bent de schrijver van je eigen verhaal. Jij had de pen al die tijd vast, maar je schreef tussen de regels in plaats van op de lijn. Je gaat over de lijnen van je eigen grenzen.  Het verleden en de toekomst zijn voor wat ze zijn. Je leeft nu!

En zo kwam het dat het meisje met de gouden lokken haar eigen verhaal weer kon schrijven. Door te leven in het nu, de heks uit het verleden verbannen en de weg naar de toekomst open en zonder verwachtingen maar mét dromen. Want dromen mag.. altijd!

  lees verder

Houd vast! (13)

Houd vast! (13)

De dag quote in de gelukskalender komt op het juiste moment. Houd de vakantie vast staat er! Mijn gedachten dwalen af naar New York naar de wolkenkrabbers die fier en trots, rechtop staan in de lucht. Dat wil ik zijn.. een wolkenkrabber fier en trots. Terwijl ik in de spiegel mijn gedachten de vrije loop laat, recht ik mijn rug en houd vast!

lees verder

De brug over  (10)

De brug over  (10)

Dag zes in New York loopt langzaam ten einde. Op de terugweg van Coney Island lopen we hand in hand de Brooklyn Bridge over. Onze dromen komen tot leven. Ook de dromen die een beetje eng zijn. het leven is gewoon doen, doorzetten, op de tanden bijten en gaan! Ondanks angst, twijfel of onzekerheid gewoon de brug over gaan.

lees verder