“Eerlijk zijn! Ank” Spreek ik mezelf vermanend toe. Met een zucht klik ik het voor mij meest passende antwoord aan. “Heeft u wel eens het gevoel uitgeblust te zijn? Nooit, zelden of soms, regelmatig of vaak”. Het is éen van de vragen van de digitaal toegestuurde vragenlijst ten behoeve van een revalidatietraject.
Een bittere realiteit waar veel mensen met ziekten als kanker tegen vechten. Yvonne, (schoon) moeder van Harry en Kim en oma van Mirthe schreeuwt het uit van onmacht, pijn en verdriet. Alsof het krijgen van kanker nog niet voldoende is ziet zij lijdzaam toe hoe haar zoon niet alleen vecht tegen zijn ziekte maar het ook nog moet opnemen tegen instanties als het UWV . Dit terwijl het gezin uit alle macht positief probeert te blijven, oordelen anderen over wat zij zien in plaats van wat deze mensen werkelijk voelen. Voor Yvonne is de maat vol. Wordt wakker UWV!
Ben ik te min? Omdat je ouders meer poen hebben dan de mijne? Ben ik te min omdat je pa in een grotere kar rijdt dan de mijne? Wie kent ze niet de bekende zinnen uit de song van Armand uit de jaren 60. Wat hij zich jaren geleden al afvroeg, vraag ik me ook nog steeds wel eens af. En ik weet zeker dat ik daarin niet de enige ben.