Met de klanken van de top 2000 op de achtergrond, haal ik alvast wat kerstversiering weg. Waar het ruimen van de kerstversieringen normaal gesproken altijd iets weemoedigs heeft, stop ik mijn sneeuwpopjes nu zonder enige gevoel in de doos. Mijn gevoel zit op slot en de sleutel ben ik kwijt. Nog nooit eerder heb ik dit zo ervaren. De feestdagen kunnen me niet snel genoeg voorbij gaan. Meer dan ooit heb ik behoefte aan een nieuwe start, licht, zon, vooruitzicht.
“Eerlijk zijn! Ank” Spreek ik mezelf vermanend toe. Met een zucht klik ik het voor mij meest passende antwoord aan. “Heeft u wel eens het gevoel uitgeblust te zijn? Nooit, zelden of soms, regelmatig of vaak”. Het is éen van de vragen van de digitaal toegestuurde vragenlijst ten behoeve van een revalidatietraject.
De serie 13 reasons why, die vertelt over de zelfmoord van een tienermeisje, zorgt voor behoorlijk wat commotie. Sommigen vinden zelfs dat de serie van Netflix gehaald moet worden. Het zou uitnodigen tot copycat gedrag. De beelden waarop haar zelfmoord te zien is, zijn heftig. Misschien zelfs wel té, maar mijn persoonlijke mening is dat deze serie niet verbannen zou moeten worden, maar juist verplichte kost zou moeten worden op middelbare scholen. Lees mijn ene reden waarom
“U bent schoon!” In alle staten van feestelijkheid was ik, toen die woorden klonken. Het is het mooiste bericht dat je maar kunt krijgen als je eerder de diagnose kanker hebt gehad. Met mijn hoofd in de wolken ging ik naar huis, kocht gebak en liet een paar tranen van vreugde en verlossing van de angst die me voor de woorden “U bent schoon” in zijn macht had gehouden Zo, dacht ik, nu is het alleen nog een kwestie van goed instellen en dan gaan we weer verder waar we gebleven waren. Ik dacht er iets te gemakkelijk over.
“Ben je nu kankervrij?”, vroeg iemand mij laatst. “Ja”, zeg ik, zonder erbij na te denken. “Wat fijn hè”, krijg ik terug. “Ja“, zeg ik weer, maar in de laatste ja klinkt de twijfel door die er schijnbaar na vijf jaar nog steeds zit. Vijf jaar, klinkt het door in mijn hoofd. Waarin ik ineens het stempel patiënt kreeg en waarin leven een andere betekenis kreeg..
Uitgerekend vandaag tijdens wereldkankerdag krijg ik een berichtje vol frustratie van een mede musketier, met uiteindelijk de uitdrukkelijke vraag:“Waarom wordt er niet meer bekend gemaakt over de gevolgen van schildklierkanker? De vraag benadrukt voor mij wat ik sinds ik de diagnose schildklierkanker kreeg, ieder jaar voel tijdens dagen als deze. Schildklierkanker is de grote afwezige in de wereld vol kanker.
Deel 2 in de reeks van Tikkel, een dropje van een hond. Over hoe een klein wit hondje met een zwart koppie je uit een isolement kan halen.
Na een onverwacht bericht over t overlijden van een oude schoolvriendin besef ik hoe dankbaar ik mag zijn voor het leven ondanks kanker en depressies. Dankbaar voor elke engel die op het juiste moment op mijn pad komt om me verder de weg te wijzen. Ik ben dankbaar dat ik dit nu zie en ik ben dankbaar dat ik haar nog zo vrolijk heb mogen zien.
Het is al weer anderhalve maand geleden dat we in New York liepen. Soms lijkt het pas een week geleden en soms lijkt het alsof het er nooit is geweest. We zijn op 8 juni van een prachtige droom terug naar de orde van de dag gevlogen. Maar wat is die orde? Is de droom voorbij? Nee, niet voorbij, deze droom is geleefd maar nieuwe dromen zijn in de maak
Dit is het persoonlijke verhaal van Marissa. Pas 19 jaar met dromen van een mooie toekomst, maar grote onzekerheid of die toekomst wel haalbaar is. Haar schildklier werkt niet en ook medicatie doet bij haar op een of andere manier weinig tot niets. Een zeer zeldzaam verschijnsel.