Ben ik te min? Omdat je ouders meer poen hebben dan de mijne? Ben ik te min omdat je pa in een grotere kar rijdt dan de mijne? Wie kent ze niet de bekende zinnen uit de song van Armand uit de jaren 60. Wat hij zich jaren geleden al afvroeg, vraag ik me ook nog steeds wel eens af. En ik weet zeker dat ik daarin niet de enige ben.
Jaren lang heb ik me minder gevoeld dan een ander omdat ik niet deelnam aan het arbeidsproces vanwege een WAO verleden. Het was het gevoel dat me min of meer werd opgelegd wanneer ik naar de keuring moest bij het UWV. Ik voelde me een paard, een stuk vee dat werd bekeken of het wel waardig genoeg was om deel te nemen aan de wedstrijd. Ook op verjaardagen waar je naast een onbekende komt te zitten en de openingsvraag 9 van de 10 keer is “wat doet u voor werk?”deed me altijd even slikken van pure frustratie. Toen ik eindelijk mijn OK stempel kreeg, was het nog een lange weg naar volledige acceptatie binnen een wereld die voor mij toen haast ongrijpbaar was, maar het is me gelukt! En tot op de dag van vandaag is dat één van de beste dingen die me ooit is overkomen. Deelnemen aan het arbeidsproces.
Dat deelnemen lijkt zo vanzelfsprekend, het gros van de bevolking doet het immers. Maar zo vanzelfsprekend is het niet. Steeds meer mensen raken hun baan kwijt. Omdat ze niet meer voldoen, ziek worden, te oud, te duur, reorganisaties waarin bedrijven op miraculeuze wijze toch ineens een doorstart maken nadat ze hun oude, vaak dure personeel hebben vervangen door jonge gasten met een HBO diploma maar 0 ervaring. Ervaring van tig jaar van een
MBO-er lijkt ineens niet meer van belang terwijl diezelfde MBO-er wel al de economie draaiende hield toen diezelfde HBO-er nog in de schoolbanken zat.
Ik durf te wedden dat die MBO-er met zo veel ervaring én een waarschijnlijk veel grotere drijfveer om zich te bewijzen, zich vaak genoeg afvraagt “ben ik te min?”wanneer hij niet verder komt dan een zakelijk mailtje “Helaas, u bent niet wat we zoeken”of “U past niet in ons profiel”. Helaas, de recruiter die is aangetrokken om de sollicitaties te filteren, ongetwijfeld met een HBO diploma, beslist of je mag komen om te laten zien wat je werkelijk waard bent. En dat is zo veel meer dan dat er op dat papiertje staat, maar zo ver kijkt de recruiter niet.
Ik weet inmiddels wat ik waard ben. Ik ben in staat geweest na 10 jaar terug te keren in een bijna onmogelijk proces. Ik heb kanker gehad, een cva en een burnout maar ik sta weer rechtop met een zekerheid dat ik het kan júist door deze ervaringen. Wat ik me wél afvraag is dit. Wat is er meer waard? Een HBO diploma koud van de grond zonder ervaring in werk en leven of een wat ouder MBO diploma maar met een ervaring in werk en leven van jaren met een denkvermorgen gelijkwaardig aan een HBO-er? Waar is de menselijkheid gebleven ? Gaat alles in deze wereld echt alleen maar om de koude cijfers en de harde centen? Ik hoop het niet! Ik durf te hopen dat er nog werkgevers bestaan die verder kijken dan het papiertje wat vaak al jaren oud is. Dat hoop ik voor alle mensen van middelbare leeftijd met een MBO- diploma of lager maar met een leven aan ervaring en menselijkheid en dat hoop ik ook voor de werkgever die zoekt!
Práchtig geschreven…!
Hartelijke groet,
Hans Oud.
Goed en bondig verwoord. Helaas is het ook de waarheid.