De Nederlandse vlag wappert vrij in de wind. Zo vrij zelfs dat hij los van zijn stok is gekomen om vliegend door de lucht in de tuin van een buurtbewoner terecht te komen. Het is niet onze vlag. Onze vlag staat veilig in de hoek van de kamer maar vrij om te wapperen is hij niet.
Het is dag 10 of 11 in quarantaine of is het dag 12? Het is maar vanaf wanneer ik moet tellen. Ik ben de tel kwijt, gedesoriënteerd en de verveling begint toe te slaan, net als de drang naar buiten te gaan en het verlangen naar een simpele kop koffie met een vriendin, nu ik me langzaam iets beter begin te voelen.
Een raar was het. Uren later stap ik doodmoe in mijn autootje op weg naar huis. Verhuizen brengt duidelijk stress en nervositeit met zich mee. Zeker als nog niet alles in kannen en kruiken is. Zonder al te veel in details te treden, kan ik alleen maar opgelucht zijn dat deze werkdag ten einde is. Vanaf maandag bemannen we de splinternieuwe hoogglans witte balie vanaf een andere locatie midden in een kantoortuin. Stil zal het niet gauw meer zijn.
Die avond betuig ik mijn respect aan de doden. De doden van toen, nu en die nog gaan komen. Het is stil in huis, alleen Tikkel snurkt zachtjes in haar mand. Dat er toch iemand op de Dam is gaan schreeuwen, onderstreept het stijgende gevoel van iritatie dat me de laatste tijd bekruipt. Waar is het respect gebleven? Steeds vaker worden tradities die een grote waarde hebben in de harten van de medemens onderuitgehaald door mensen die denken dat alleen zij recht op hun meningen. Het Sinterklaasfeest, Koningsdag, Dodenherdenking. Overal is commentaar op. De schreeuwers krijgen de grootste aandacht en wanneer je daar probeert tegein te gaan, word je zonder pardon de mond gesnoerd alsof jouw mening van ondergeschikt belang is. Raar eigenlijk want de volgende dag vieren we immers de vrijheid.
De dag doet me stilstaan bij mijn eigen vrijheid en of ik daar wel optimaal gebruik van maak. Ja! In de laatste maanden heb ik de vrijheid genomen een andere baan te zoeken en te vinden, na te denken over wat ik zelf wil, de vrijheid gekregen door het behalen van een rijbewijs. Ik kan gaan en staan waar ik wil met een eigen vervoermiddel. Ik heb de vrijheid om nee te zeggen wanneer ik mezelf erop betrap dat ik me heb mee laten slepen in iemand anders haar enthousiasme, dat hoe goed en lief bedoeld ook, een verandering voor mij niet de juiste stap zou zijn op dit moment. Ik heb de vrijheid te schrijven wat ik voel. Ik heb de vrijheid afspraken af te zeggen omdat ik rust en balans in mezelf moet vinden. Ik heb het recht de meningen van anderen te repecteren maar me er ook aan te iriteren. Een mening is immers persoonlijk. Dat geldt voor de mening van de ander maar dus voor die van mijzelf.
Stil hang ik de dag na bevrijdingsdag in de zon in mijn ei en overpijns mezelf met deze gedachten. Tikkel ligt lui onder de tafel en kijkt me met slaperige ogen aan. Glimlachend maak ik een foto en plaats hem op dezelfde facebook waar ik me die ochtend over op heb lopen winden als het gaat om het ventileren van meningen en het commentaar leveren op anderen omdat iemand ergens iets over vindt. Schijnbaar heeft iedereen rechten, behalve als jouw mening dat recht niet deelt. Ineens valt het kwartje. Ik ben vrij om te posten wat ik wil en wanneer ik wil maar heel eerlijk gezegd, heb ik er gewoon even helemaal geen zin meer in. Het zal me allemaal een zorg zijn. Vanaf nu bekommer ik me nog maar om één ding. De voetjes gaan omhoog, mijn facebook op slot en mijn neus in de zon en ik geniet stil van mijn vrijheid.