Het is dag 10 of 11 in quarantaine of is het dag 12? Het is maar vanaf wanneer ik moet tellen. Ik ben de tel kwijt, gedesoriënteerd en de verveling begint toe te slaan, net als de drang naar buiten te gaan en het verlangen naar een simpele kop koffie met een vriendin, nu ik me langzaam iets beter begin te voelen.
De opgelegde quarantaine begon op zaterdagavond 14 maart na een spoed bezoek aan de dokterspost. Op woensdag 11 maart waren we ziek thuis gekomen van Disneyland Parijs. Uit voorzorg zijn we op donderdagochtend meteen in quarantaine gegaan . Achteraf maar goed ook want we werden beiden snel zieker met het bezoek aan de dokterspost tot gevolg. Met het oordeel mogelijk besmet met het Corona virus moesten we meteen in een opgelegde quarantaine. testen deden ze al niet meer. In eerste instantie zeiden ze daar nog dat mijn lief wel boodschappen mocht doen want hij had geen koorts. Iets wat hem eigenlijk helemaal niet lekker zat. Het was immers zo tegenstrijdig met alles wat er werd gezegd. Zodra je klachten hebt, ben je besmettelijk en hoesten deed hij behoorlijk. Hij heeft aldus niet naar de dokter geluisterd en is samen met mij in quarantaine gegaan. De boodschappen lieten we over aan onze zoons. We zaten nog redelijk aan het begin van de Corona uitbraak in Nederland en nog niet alles was duidelijk maar ik ben bang dat deze tegenstrijdige informatie en adviezen toch heel wat etra besmettingen heeft opgeleverd.
Het ziek worden ontwikkelde snel. Twee dagen later was ik zo ziek dat mijn lief de huisarts liet komen. Ik had hoge koorts was, vreselijk benauwd en kon niet meer uit mijn woorden komen. Sinds de schildklierkanker heb ik ieder jaar wel één of meerdere longinfecties. Deze keer gelukkig niet. Het voelde als een engeltje op mijn schouder. Thuis uitzieken is een cadeautje in deze periode. Een paar dagen later belde de huisarts op. ‘Hoe gaat het nu’ vroe ze? Ik was zo ziek geweest zei ze, dit kon niet anders dan Corona zijn. Dat ik nu op het keerpunt naar beter zat bleek omdat de koorts iets minder was en ik kreeg weer eetlust. Het hoesten bleef helaas. Lang praten bleef lastig. Inspannen al helemaal niet. Het kon nog wel even duren voordat ik weer de oude was, zei ze.
En nu heb ik vandaag voor het eerst geen verhoging meer. Mijn lichaam is op, ik hoest nog steeds maar ik ben op de terugweg. Naar buiten gaan zit er nog steeds niet in. Om toch een frisse neus te halen probeer ik in de achtertuin wat onkruid te wieden. Na 10 cm wint de benauwdheid maar heb ik wel een frisse neus. Ik tel mijn zegeningen. Op de radio klinkt “Don’t worry, be happy” Het maakt me vrolijk, hoopvol. Op de tafel voor me staat een stukje appeltaart met slagroom. Ook zoiets. Sinds het iets beter gaat, heb ik overal zin in. De gekste dingen, zoet, zuur, hartigheid. Alles smaken tegelijk. Ik moet er om lachen. Ik lijk wel zwanger. Ik geloof dat de Corona mijn geestelijke gesteldheid heeft aangetast. Of nee, juist niet eigenlijk. Alles is in perspectief. Genieten doen we van de kleine dingen. Iedere dag zie ik nieuwe groene knopjes aan de bomen groeien. Iedere dag zie ik hetzelfde vogeltje mos verzamelen voor zijn nestje. Tikkel geeft alle warmte en liefde die ze in zich heeft. Alles is betrekkelijk. Geluk zit hem in zo veel andere dingen dan alles wat te koop is. Het eerste dat ik miste was de mogelijkheid te wandelen met Tikkel. De dijk, de natuur, onze vrijheid.
Wel maak ik me vreselijk boos om die idioten die nog steeds niet snappen hoe dit virus zich verspreidt. Nee, niet om diegenen die alleen de natuur in gaan en afstand houden maar diegenen die ervoor zorgen dat de parken overvol zijn, bouwmarkten, stranden, markten. Lekker met zijn allen op een kluitje, handen schudden en uit dezelde zak ships eten. Het bewijst maar eens te meer weer hoe egoistich en kortzichtig de mensheid kan zijn. Zij permiteren zichzelf een vrijheid die ze niet verdienen. Door dit soort gekken, die geen afstand houden, of niet gewoon binnen blijven, breidt de ziekte zich uit, zullen meer mensen op IC’s terecht komen en zullen er meer mensen sterven. In deze omgekeerde wereld lopen de criminelen buiten en zitten de onschuldigen opgesloten in hun huis. Mijn vrijheid is mij achtertuin. Voor hoe lang nog? Ik weet het niet. 24 uur klachtenvrij is wat de arts zegt en zover ben ik bij lange na nog niet en dan is het nog maar de vraag of de overheid tegen die tijd geen andere maatregelen heeft genomen. Dit jaar vieren we 75 jaar vrijheid. Een wrange samenspeling van het lot want zullen we vrij zijn op 5 mei? Het blijft koffiedik kijken maar één ding weet ik wel. Mijn vrijheid ligt in mijn achtertuin. In de 10 cm onkruid, in het zonnetje dat op de overkapping schijnt, tikkel die op het gras speelt, de vogels die mos verzamelen en in de steeds meer bijkomende groene knopjes aan de bomen .