Dit jaar had ik allesbehalve zin in het schrijven van een reflectie van of een stilstaan bij hoe mooi of lelijk het jaar wel niet was. Voor mij gaat het jaar de boeken in als een van de dieptepunten van de afgelopen 48 jaar dat staat vast. Tóch?
Het is al lang geleden dat ik iets geschreven heb. Er is ook geen behoefte. De woorden komen niet meer zo vanzelfsprekend als dat ze deden. Gedachten overspoelen niet langer mijn hoofd. Ik lijk rust gevonden te hebben.
Laatste deel van het revalidatiedagboek nr. 11
“Dag Anke, Ik denk dat je een paar mooie stappen hebt gemaakt ondanks de Coronatijd en alles wat momenteel speelt. Respect daarvoor en ik wens je het allerbeste in de voortzetting hiervan”. Met deze woorden van de uiterst vriendelijke revalidatie arts sluit ik mijn revalidatie traject af. Met een opgeluchte glimlach leg ik de telefoon neer. Ik ben klaar..
Revalidatiedagboek deel 10
Wat is het mooi buiten. Bladeren kleuren rood en geel. Ik snuif ik de geur van de herfst op als ik met Tikkel onder de eikenbomen doorloop. De tijd gaat snel. Veel te snel. Mijn gevoel zegt me dat ik een hele periode heb overgeslagen dit jaar maar dat lijkt maar zo. Het zijn de omstandigheden die de jaargetijden in sneltreinvaart voorbij hebben doen gaan. Ik was er maar half bij. De blaadjes dwarrelen met steeds meer hoeveelheden naar beneden net als mijn gedachten met één wezenlijk verschil. Waar de blaadjes hun doel bereiken op de grond, blijven mijn gedachten ronddwalen in de lucht zonder hun doel te bereiken.
Revalidatie dagboek deel 9
Vandaag is het Nationale herdenkingsdag Corona. Een dag die in het leven is geroepen om alle overledenen door Corona te gedenken en iedereen die iemand heeft verloren te steunen in hun verlies. Mijn kaarsje zal vandaag branden voor hen, maar ook voor iedereen die deze ziekte heeft gehad en nog zal krijgen, de zorg, voor de Horeca, voor iedereen die op wat voor manier dan ook is getroffen door Corona. In deze pandemie verliest iedereen.
Revalidatie dagboek deel 8
Inmiddels ben ik over de helft van het revalidatietraject. Ik zou graag willen zeggen ‘De betere helft’ maar helaas voelt dat even niet zo. Waar ik twee weken terug nog piekte, sloeg de positieve bocht weer om naar een warrig dal. Zo erg zelfs dat ik bijna de handdoek in de ring heb gegooid. Bijna dan..
Revalidatiedagboek (7)
De revalidatie is bijna op de helft. Sinds vorige week heb ik het gevoel dat ik een bocht heb genomen de goede kant op. Het lijkt misschien langzaam maar kleine stapjes zijn ook stapjes. Ook de schildpad komt uiteindelijk bij de finish en de overwinning zal extra groot zijn.
Revalidatie dagboek (5)
Wanneer ik deze vrije maandagochtend op de dijk loop met Tikkel, klinken de woorden van de coach na een week nog steeds na in mijn hoofd. “Je bent gestopt met leven”…..
Hoop doet leven, het is een oud gezegd waar vaak een grote waarheid in lijkt te schuilen. Maar of het nu waar is of niet, wie hoop heeft, geeft in ieder geval de moed niet op.
Wanneer stop je dan? Vraagt de reporter. “Als ik dood ben”. Een akelig confronterende herkenning zijn de woorden die in mijn hoofd blijven zitten na het zien van de documentaire ‘Het andere gezicht’ over Fred van Leer.