2018 Mijmeringen en dromen

2018 Mijmeringen en dromen

‘Why tell me why’ schalt door de kamer. Ondanks de hoofdpijn en de koude rillingen zet ik hem een tandje harder. Het liedje brengt me terug naar een samen luidkeels meezingen met mijn moeder en later naar een vrolijk tuinieren met de buurman van heel veel jaren terug. Een tekst met een boodschap “Kom op mensen, gebruik je verstand, de tijd dringt. Daar is geen twijfel over mogelijk” Wat vliegt de tijd inderdaad voorbij, mijmer ik. Een jaar is niets. Het is zonde om niet te genieten van het leven dat zo ontzettend snel voorbij gaat.

lees verder

Aandacht en meningen

Aandacht en meningen

De week van de schildklier eindigt even geruisloos als dat hij begonnen is. Tenminste in de media dan. Iets dat veel lotgenoten pijnigt, begrijp ik uit de vele reacties die ik op mijn blog heb mogen ontvangen. Ik begrijp het wel. Het gebrek aan aandacht in de media geeft mensen het idee dat hun ziekte er niet toe doet. En dat doet het wel degelijk. De schildklier is een klein orgaan dat grote gevolgen creeert wanneer het niet goed werkt of niet meer aanwezig is. Dat deze gevolgen onder heel veel mensen leeft, blijkt uit de aanzienlijke bezoekersaantallen tijdens de informatiedagen die SON dit jaar breed heeft georganiseerd.

Zelf doe ik steeds meer een stap terug. Ik ben moe. Van het ziek zijn zelf, van de aandacht die ik in de jaren na de schildklierkanker heb gegeven aan het schrijven, het steeds maar proberen bekendheid te geven aan de ziekte, de gevolgens, de gevoelens, het overtuigen van onwetenden van de ernst, dat mensen zich niet aanstellen als ze proberen uit te leggen hoe moe ze zijn, dat spier en gewrichtsklachten wel degelijk een serieuze restklacht is en dat depressieve gevoelens geen verzinsel zijn om aandacht te krijgen maar je opslokken in het dagelijks overleven. Het praten tegen muren, de negatieve reacties naast alle hele mooie. De meningen van mensen.

Het gaat niet zo lekker de laatste weken. Het wordt tijd om vooral ook even aandacht aan mezelf te gaan besteden. Ik leef in het volle besef dat hormonale stabiliteit een zegen is. Ik ben gelukkig met de wetenschap dat mijn schrijven enig verschil maken in het leven van lotgenoten. Nu wordt het tijd om het hele dunne lijntje van grenzen die ik niet meer wil overschrijden en het lijntje van grenzen die anderen bij mij overschrijden te gaan herkennen en daarop ook actie te ondernemen. Steeds vaker is ‘nee’ een antwoord dat niet alleen meer voorkomt in mijn hoofd maar ook wordt uitgesproken. In mijn binnenste wezen heerst er een opstand die steeds grimmiger vormen aanneemt. Of dit mede wordt veroorzaakt doordat mijn hormoonspiegel weer van slag is of dat ik gewoon in een recalcitrante bui ben, moet nieuw bloedonderzoek uitwijzen. Nieuw omdat mijn bloedonderzoek van vorige week is mislukt.

Iets waar ik me volgens anderen vooral niet druk om ‘mag’ maken als ik mijn iritatie op mijn eigen social media pagina uit. Sterker nog, ik moet maar ‘blij’zijn dat ik geen diabetes heb, want dan moet je iedere dag prikken. Deze opmerking roept bij mij een enorme weerstand op. Vergelijkingen maken voor wat betreft aandoeningen, gevoelens, en persoonlijke ervaringen zijn wat mij betreft gewoon ‘not done’. Niemand kan voor een ander bepalen wat erg, erger, ergst is. Het maakt me boos. Net als ik wanneer ik even later weer op een andere platform reacties lees op iemand die haar positieve mening geeft over de bruidsjurk van Meghan. ‘Hoe kan ze die jurk nou mooi vinden?’Het klinkt bijna als een beschuldiging. Waar bemoeien mensen zich mee?! Waarom moet je iemand zijn gevoel compleet afbreken omdat je een andere mening hebt. Als iemand iets mooi vind, dan is dat zo, vind jij het niet mooi dan is dat voor jou zo. Prima, ieder zijn eigen ding. Respecteer elkaar gewoon in plaats van de ander te blijven bestoken met negativiteit omdat je een andere mening hebt.

Het breekt me op. Denk er steeds meer over na de stop te trekken uit alle social media. Maar dan zie ik ineens dat ene berichtje, dat me zegt dat mijn gevoel er ook mag zijn. Ik zie het hartje onder de quote die aangeeft dat stil zijn ook een antwoord is. Dat lachende poppetje.. Ik zie de mensen die ik zonder deze zelfde socia media nooit had ontmoet, de reacties van herkening en dankbaarheid van lotgenoten op mijn schrijven. Ik besef hoe dun het lijntje is. Ik besef dat ik allesbehalve in orde ben momenteel, geef mezelf de aandacht die nu nodig is en  doe mijn ogen dicht in de zon zonder er verder nog één seconde bij na te denken wat iemand daarvan vinden kan….Ik wens iedereen een prachtige dag toe! lees verder

Stille vrijheid

Stille vrijheid

Het is muisstil als ik de sleutel in het slot steek van mijn oude vertrouwde front office hokje. ‘Hoor mij nou, oud en vertrouwd, ik werk hier zelf pas vanaf januari’, denk ik hardop.  Ik schrik van mijn eigen stem. In het verlaten gebouw waar vorige week nog hard werd gewerkt, klinkt mijn stem bijna in echo.  Het zal een rare laatste dag gaan worden op deze toch al stille vierde mei….

Een raar was het. Uren later stap ik doodmoe in mijn autootje op weg naar huis.  Verhuizen brengt duidelijk stress en nervositeit met zich mee. Zeker als nog niet alles in kannen en kruiken is. Zonder al te veel in details te treden, kan ik alleen maar opgelucht zijn dat deze werkdag ten einde is. Vanaf maandag bemannen we de splinternieuwe hoogglans witte balie vanaf een andere locatie midden in een kantoortuin. Stil zal het niet gauw meer zijn.

Die avond betuig ik mijn respect aan de doden. De doden van toen, nu en die nog gaan komen.  Het is stil in huis, alleen Tikkel snurkt zachtjes in haar mand.  Dat er toch iemand op de Dam is gaan schreeuwen, onderstreept het stijgende gevoel van iritatie dat me de laatste tijd bekruipt. Waar is het respect gebleven? Steeds vaker worden tradities die een grote waarde hebben in de harten van de medemens onderuitgehaald door mensen die denken dat alleen zij recht op hun meningen. Het Sinterklaasfeest, Koningsdag,  Dodenherdenking. Overal is commentaar op. De schreeuwers krijgen de grootste aandacht en wanneer je daar probeert tegein te gaan, word je zonder pardon de mond gesnoerd alsof jouw mening van ondergeschikt belang is. Raar eigenlijk want de volgende dag vieren we immers de vrijheid.

De dag doet me stilstaan bij mijn eigen vrijheid en of ik daar wel optimaal gebruik van maak. Ja! In de laatste maanden heb ik de vrijheid genomen een andere baan te zoeken en te vinden, na te denken over wat ik zelf wil, de vrijheid gekregen door het behalen van een rijbewijs. Ik kan gaan en staan waar ik wil met een eigen vervoermiddel. Ik heb de vrijheid  om nee te zeggen wanneer ik mezelf erop betrap dat ik me heb mee laten slepen in iemand anders haar enthousiasme, dat hoe goed en lief bedoeld ook, een verandering voor mij niet de juiste stap zou zijn op dit moment.  Ik heb de vrijheid te schrijven wat ik voel. Ik heb de vrijheid afspraken af te zeggen omdat ik rust en balans in mezelf moet vinden. Ik heb het recht de meningen van anderen te repecteren maar me er ook aan te iriteren. Een mening is immers persoonlijk. Dat geldt voor de mening van de ander maar dus voor die van mijzelf.

Stil hang ik de dag na bevrijdingsdag in de zon in mijn ei en overpijns mezelf met deze gedachten.  Tikkel ligt lui onder de tafel en kijkt me met slaperige ogen aan.  Glimlachend maak ik een foto en plaats hem op dezelfde facebook waar ik me die ochtend over op heb lopen winden als het gaat om het ventileren van meningen en het commentaar leveren op anderen omdat iemand ergens iets over vindt.  Schijnbaar heeft iedereen rechten, behalve als jouw mening dat recht niet deelt. Ineens valt het kwartje. Ik ben vrij om te posten wat ik wil en wanneer ik wil maar heel eerlijk gezegd, heb ik er gewoon even helemaal geen zin meer in. Het zal me allemaal een zorg zijn. Vanaf nu bekommer ik me nog maar om één ding. De voetjes gaan omhoog, mijn facebook op slot en mijn neus in de zon en ik geniet stil van mijn vrijheid. lees verder

Gastcolumn voor Irma Kurpershoek “Positiviteit!”

Positiviteit!

Ik wens jou positiviteit! Het was de slotzin van mijn blog voor Telegraaf Gezond waar ik sinds maart 2015 wekelijks schrijf over leven na schildklierkanker. En als ik zo eens om me heen kijk en mijn oren en ogen open zet, is het hard nodig in deze wereld die steeds meer verhardt door terreur, social media, haast en onverschilligheid.

Al een tijdje terug heb ik mezelf voorgenomen alle negativiteit overboord te zetten. Een  lastige zaak als je schrijft en regelmatig met je hoofd op social media verschijnt. Om de één of andere reden vinden mensen het noodzakelijk om anderen te beoordelen en/of te veroordelen. Neem nou datzelfde blog. Het stond nog geen paar minuten online of de eerste criticus  reageerde, al voor de eerste kon zeggen: “Goh goed geschreven”, met kritiek op de door Telegraaf bijgevoegde foto met wensballonnen, gevolgd door een andere criticus die aangaf dat een goede gezondheid toewensen gewoon goedbedoeld is… Uhm, ja zeker! Waar staat dat dit niet zo is?

Dit zijn maar kleine onschuldige voorbeelden waar ik niet wakker van lig, maar sinds de komst van social media het uiten van kritiek zoveel gemakkelijker heeft gemaakt, lijkt er een vrijbrief te zijn ontstaan om meningen los te laten, beledigingen te uiten en zelfs over te gaan tot bedreigingen. Neem nou een goede vriendin die prachtige taarten maakt. Met sinterklaas had zij een kunstwerk gebakken compleet met Sint en Piet. Dat heeft haar serieuze doodbedreigingen opgeleverd. Waarom? De Piet op de taart was zwart.

Om deze en zoveel andere redenen is een beetje positiviteit meer dan nodig. Als ik naar mezelf kijk dan kan ik niet anders dan toegeven dat ook ik me wel eens schuldig maak aan kritiek en het uiten van mijn mening via social media. Eigenlijk doe ik dat nu ook, echter met het kleine maar zeer belangrijke verschil dat ik deze kritiek uit om de wereld positiever te maken. Wat is er mis met gewoon een compliment als iemand iets geschreven of gebakken heeft? Waarom niet meer genieten van al het moois om ons heen in plaats van al dat moois stuk te maken met terreur? Waarom niet interesse tonen in een andere cultuur door samen te eten in plaats van bij voorbaat al te zeggen dat lust ik niet om je vervolgens op de boerenkool te storten? Waarom hangen we niet gewoon samen de slingers op om feest te vieren?

Ik weet het. Wat ik nu voorstel is een utopie. We hebben de terreur van buitenaf niet in de hand. Maar juist dat is al erg genoeg. Waarom het daarom samen niet wat positiever maken? Kleine veranderingen beginnen bij jezelf. Die slingers moet je nu eenmaal zelf ophangen, een compliment geven is niet moeilijk en door positief te denken ziet de wereld er meteen mooier uit.

Er zal ongetwijfeld kritiek komen op dit blog, maar dat geeft niet, want ik heb mijn best gedaan. Dit is mijn kleine bijdrage aan een positievere kijk op het leven. Mijn voornemen voor dit jaar is dat iedere dag te doen. Pluk de dag, geniet en leef je droom!

Dit blog is oorspronkelijk gepubliceerd op de website van Irma Kurpershoek lees verder

Over Leven: Laat maar los wat anderen vinden..

Over Leven: Laat maar los wat anderen vinden..

Vandaag lag hij in de bus. De sleutelhanger van een collega schrijfster die niet alleen prachtige gedichten schrijft maar ook  persoonlijke cadeautjes met een positieve boodschap maakt. Op de voorkant een foto van, hoe kan het in mijn geval ook anders, vlinders,  en op de achterkant prijkt deze prachtige tekst: Laat maar los wat anderen vinden, ga je gang op jouw manier.

Juist op dit moment in mijn leven is de tekst op de sleutelhanger wel heel erg toepasselijk . Laat los wat andere vinden. Iedereen vindt tegenwoordig wat! Vooral op social media en dan met name twitter, wordt het steeds meer de normaalste zaak van de wereld om een mening te ventileren en te reageren op alles wat er voorbij komt. De scheidingslijn tussen smaad, laster, grove belediging  en vrijheid van meningsuiting wordt steeds dunner. Onder het mom van “ik vind dat, dus dan is het zo” worden meningen klakkeloos neergegooid op ieders naam en het liefst nog zo persoonlijk mogelijk.

Wat me opvalt is dat het vaak dezelfde mensen zijn die ik voorbij zie komen met de meest uitgesproken meningen maar wanneer er tegengas wordt gegeven de meningen steeds grover worden. Want, stel je voor dat je wat terug zegt en opkomt voor jezelf of voor een medemens die volledig onderuit wordt gehaald. Gezien de reacties die voortvloeien uit een aanval op wie dan ook,  zie ik vaak dat om wat voor vreemde reden dan ook, er wél geluisterd wordt naar de respectloze spuiers maar niet naar diegenen die in de hoek staan.  Het lijkt alsof men bang is om op te staan voor degene die onderop ligt. Een beetje als in de échte wereld waar de mensen steeds banger worden om een hand uit te steken als er op straat iets gebeurd.

Wat geeft die mensen het recht om een ander zo toe te spreken. Wat geeft iemand het recht om iemand persoonlijk aan te spreken op iemands mening of gevoel. Is alleen de mening van degene me de grootste mond een waarheid? Heeft degene die zich minder laat horen geen mening? Als je zegt..pfft  wat is het warm, ik verlang naar de kerst, springen de liefhebbers van de warmte meteen in de humbug sfeer en bijten zowat je hoofd eraf. Als je ook een keer een mening geeft en zegt dat je vindt dat er in Nederland te laag wordt gestraft en je de slachtoffers aanduidt met “zij hebben levenslang”om aan te geven dat de strafmaat niet in verhouding staat tot de paar maanden dat iemand na aftrek van voorarrest nog krijgt als gevangenisstraf in bijvoorbeeld de Valkenburgse loverboyzaak, wordt meteen je tijdlijn doorgespit naar hoe ze je persoonlijk kunnen aanspreken op je “ongelijk”.

Steeds vaker wordt opgelegd hoe te handelen of hoe juist niet. Beter mijn mening niet geven want anders…. Manipulatief en intimiderend noem ik dit. Waarom? Geen idee! Wat ik wel weet is dat mijn hart altijd op de juiste plaats zit en de spiegel me nog steeds terug aankijkt. Ik pak de dingen aan op mijn eigen manier en als ik een fout maak daarin dan geef ik die grif toe. Helaas moet er schijnbaar altijd wat gevonden worden om een ander aan te vallen. Respect is er steeds minder. Ik moet zeggen dat waar ik me eerst vreselijk rot zou hebben gevoeld, ik steeds gemakkelijker word. Mensen op social media die me persoonlijk  aanvallen zonder mij te kennen, worden zonder pardon van mijn TL geblokkeerd en waar het om belangrijke dingen gaat zal ik waar ik kan en wil de communicatie open houden om open te staan voor de uitleg van de ander. Daarbij in mijn achtehoofd houdend dat Twitter en andere social media gelukkig veel meer zijn dan hetgeen ik net heb geventileerd en er ook fanatstische lieve, respectvolle mensen bestaan met een hart voor een ander.  De woorden op de sleutelhanger houd ik bij me  ..laat los…..

De positiefjes zoals bijvoorbeeld deze sleutelhanger vind je op de website van Gedichtenlaantje lees verder