Afscheid

Afscheid nemen is nooit gemakkelijk. Het roept vaak gevoelens op van weemoed of intens verdriet. Maar soms heel soms, roept een afscheid heel andere gevoelens op zoals opluchting of zelfs een gevoel van vrijheid. En dat laatste, dat voel ik..

Sinds een paar weken ben ik aan het revalideren. De hernia was de druppel van een reeks aan pechjaren en ik besloot dat er iets moest gebeuren om uit dat kringetje van ellende te komen. De drama driehoek, noem ik het wel eens. Door de pijn van de hernia en de moeheid van de kanker ging ik steeds minder doen. Ik stopte met sporten en plofte letterlijk neer op de bank als ik na een dagje werken thuis kwam. Er was geen greintje energie meer over. Emotioneel werd ik een wrak en mijn lontje werd korter en korter.

De blokkades die werden gezet voor de hernia leken niet te helpen en ik belande in een visueuze circel van emotie, verdriet, frustratie, pijn en vermoeidheid waar ik niet meer uit kwam. Toen mijn baan ook op de tocht kwam te staan, was de emmer vol. Er moest iets gebeuren. Al eerder was er revalidatie geopperd, maar ik kon me niet vinden in de wijze waarop het dichtstbijzijnde  centrum te werk ging, dus ontstond de zoektocht naar iets dat beter bij mijn realistische instelling zou passen.  Na een snelle intake bij OCA voelde ik me meteen op mijn plaats. Een combinatie van persoonlijk begeleide sporttraining, psychotherapie, fysiotherapie en ergotherapie  zou mij helpen afscheid te nemen van het ziek zijn en mijn leven weer op de rit krijgen.

Natuurlijk is het pittig. De werkwijze van tijdcontingent trainen zowel bij de sport als bij de dagelijkse bezigheden zorgt ervoor dat je een zelf ontwikkeld gedrag, pijn vermijdend gedrag, gaat doorbreken. Dat wil zeggen, mensen met chronische pijn passen hun gedrag vaak aan, aan de pijn. Om de pijnklachten te verminderen of te vermijden ga je anders bewegen, krampachtiger of angstiger en daardoor word je steeds meer beperkt in je dagelijkse bezigheden. Door langzaam op te bouwen met voldoende rustpauzes vanuit een iets lager niveau en dit vast te leggen in een opbouwschema, groei je steeds verder. De regel is dat je uit gaat van opbouw hoe klein ook, stabiliseren en weer opbouw, maar nooit terug. Dus heb ik een slechte dag, zoals vandaag een dag met spierpijn van gisteren, jammer dan. Of je staat even stil, of je gaat vooruit, maar nooit achteruit!

Iedere dag dat ik revalideer, neem ik een stukje afscheid. Afscheid van de pijn, de kanker, het verdriet en de frustratie maar ook afscheid van gedachten die vast zitten in mijn hoofd. Ik ontspan, ben weer vrolijk, val zelfs iets af, al is dat minimaal maar ik zie mezelf weer als mens die iets waard is. Ik sla nieuwe wegen in, neem afscheid van alles dat negatief is. Ik spreek uit wat me dwars zit zonder me daar rot over te voelen. Ik voel me vrij en gelukkig en het mooiste van alles is, dat ik weer in de spiegel kan kijken en kan denken, daar staat een gezonde, mooie vrouw met de toekomst in het vizier. Dag kanker, dag hernia, dag negativiteit. Het gaat jullie goed.

3 gedachten over “Afscheid

  • 28/08/2017 om 14:51
    Permalink

    Dat alles moeilijker gaat is zo, maar blijf positief anders reed je een leven met chronische pijn niet. Ben niet met alles eens, veel succes.

    Beantwoorden

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

%d bloggers liken dit: