De uitbarsting is heftig, of het nou terecht was of niet, het gebeurt me zonder dat ik het tegen kan houden. Huilend en trillend van onmacht, lig ik even later op bed naar het plafond te staren. Wat gebeurde er nou? Als een film speel ik de dag af in mijn hoofd. De dag ervoor was mijn revalidatie dag. De training was pittig geweest. Mijn lijf reageerde compleet overspannen op de oefeningen waardoor ik de volgende ochtend heel erg veel moeite had om op te staan en naar mijn werk te gaan. Het was een mengeling van spierpijn, diarree, misselijkheid en zenuwpijn. Paracetamol hielp niet.
Ik moest die ochtend op tijd bij de bedrijfsarts zijn, maar door de zomervakantieregeling en de Nijmeegse vierdaagse reden de bussen zo weinig dat mijn overstap op het station in het water viel. Anderhalf uur later kwam ik aan op de plaats van bestemming. En reis waar ik normaal gesproken drie kwartier over doe. Eindelijk aangekomen bij de bedrijfsarts, bleek dat zij eerder weg moest en we daardoor nog maar tien minuten hadden om de revalidatie goed door te spreken. Gelukkig had zij al telefonisch contact gehad met het centrum en was alles snel duidelijk. Op het werk werd me even later voor de zoveelste, maar ook voor de laatste keer duidelijk dat ik toch echt het verleden los moet laten om verder te kunnen. Iets wat zeker geen verkeerde conclusie is en uiteindelijk zeer helpend, maar ik werd wel even pijnlijk met de neus op de feiten gedrukt. De terugreis die ook weer anderhalf uur duurde en een thuiskomst met een tuin vol jongeren die cocktails aan het maken, waren de bekende druppel die mijn vulkaan deed uitbarsten.
Terwijl ik op bed langzaam rustig wordt, denk ik terug aan onze vakantie in Fuerteventura en de dag dat we de vulkaan bezochten op Lanzarote, een nabijgelegen Canarische eiland. Het was een dagtocht waarbij we in de ochtend met een bus werden opgehaald bij een naastgelegen hotel en naar de haven werden gebracht waar we met de boot in ongeveer drie kwartier op Lanzarote waren. Daar aangekomen weer de bus in naar een wijngaard, La Geria een beschermd gebied op het eiland Lanzarote. Een unieke wijngaard. De druiven groeien in kuilen die voorzien zijn van lavagruis (picon). Dit heeft als eigenschap dat het ‘s nachts het vocht uit de lucht onttrekt en dat vasthoudt. Op die manier krijgen de planten toch voldoende vocht in dit droge klimaat. Een muurtje van lavastenen beschermt de vruchten tegen de harde wind. Natuurlijk mochten we de wijn proeven en ook hebben wen we daar gezellig wat Spaanse tapa’s gegeten.
Na La Geria, reden we door naar een Aloë Vera museum waar we uitleg kregen over de heilzame werking van de Aloë Vera plant. Mijn lief die kaal is, kreeg ter plaatse een hoofdmassage met de 100% pure gel en ook proefden we de Aloë Vera. Wanneer mensen vol afschuw zeiden dat het vies was, waren we eigenlijk verbaasd, want eerlijk gezegd proefde ik echt helemaal niets. Er zit gewoon geen smaak aan. Uiteraard kocht de hele bus een persoonlijk souvenir. Iets waar dit hele bezoekje uiteindelijk duidelijk om draaide.
De trip ging verder naar het National Park Timanfaya, het vulkanisch maanlandschap van Lanzarote. Bij het info center mochten we de bus uit om via proeven te zien hoe heet het nog steeds onder de grond is. Waneer water door een buis de grond in wordt gegoten, spuit het water er binnen een paar minuten vol stoom als een geiser weer de grond uit. Ook konden we kippetjes braden op een rooster boven de krater. We kregen het letterlijk snel heet onder de voeten en mochten de bus weer in voor de kratertour. We gingen met de bus dwars door het landschap heen. Indrukken om nooit meer te vergeten. Wát een kleuren, wat een landschap. Het is iets dat ik ieder mens gun om ooit eens te kunnen gaan zien.
Na het nationaal park reden we door naar een klein plaatsje El Golfo waar een gifgroene lagune ligt. Bijzonder om te zien zeker in contrast met de woeste zee en hoge golven die aan de andere kant tegen de rotsen op de kust slaan. Op de terugweg deden we nog een zeezout opslag en zoutwinning aan en toen mochten we weer terug op de boot naar Fuerteventura.
Deze dag lijkt ondanks dat we al weer een maand thuis zijn, nog als de dag van gisteren in mijn geheugen te staan. Het woeste landschap, de kleuren, de hitte en de zee zitten voorgoed in mijn hart. En soms zoals de dag van vandaag voel ik mijn bloed koken als de lava ooit in de vulkaan op Lanzerote.