Op ontdekkingsreis naar mezelf,  hossende hormonen

DeCarnaval 2014 carnaval is volop los gebarsten in de zuidelijke regionen van ons land. Geweldige, dol dwaze dagen vol plezier. Ieder jaar hijs ik me in een andere creatie. Mijn kast hangt zo vol met prachtige carnavalskostuums dat ik er een aparte kast voor aan zou kunnen schaffen. In november krijg ik al zin om even compleet los gaan.  Dit jaar hos ik ook al een tijdje, alleen niet in kostuum. De enige carnaval die ik dit jaar vier is een inwendige carnaval. Ik heb last van hossende hormonen.

Bijna nooit sla ik een carnaval over. Mijn wiegje stond in het Brabantse land en carnaval werd met de paplepel in gegoten.  Als kleine meid van een paar turven hoog ging ik al hossend door de feesttent op de sterke schouders van mijn vader of in de veilige armen van mijn moeder. Ik vergaapte me aan de grote wagens die door de straten van hartje Breda reden. Dát waren nog eens wagens! Tijdens de optocht kwamen ze altijd langs met warme worstebroodjes en chocolademelk. Toen ik verhuisde naar het midden van het land was dat toch wel even wennen, maar carnaval zit in het hart en niet in de wagens  dus ik sta ieder jaar trouw langs de kant van de weg om naar de optocht te kijken in ons dorp.

Dit jaar zitten we in tegenstelling tot andere jaren wat twijfelend aan de koffie. Gaan we wel of gaan we niet? Het is prachtig weer. Vanuit ons huis horen we hoe de wagens en groepen zich opstellen. De carnavalsmuziek lokt ons naar het feestgedruis, mijn hormonen hossen met de muziek mee. Al een hele lange tijd nu ben ik door een te lage schildklier hormoon waarde hormonaal van slag.  Ik ben onrustig en opvliegend. Het is alsof mijn hoofd niet stil staat. Ik heb geen carnavalsoutfit aangetrokken dit keer maar eigenlijk had ik een waarschuwingsbord moeten dragen met “kijk uit gevaarlijk, licht ontvlambaar!” erop.

De sfeer zat er goed in. Er kwamen een paar prachtige wagens voorbij, maar al binnen een paar minuten  sloegen de hormonen toe. Ik stond iets naar achteren om de kleine kinderen voor mij de kans te bieden vooraan te staan. Hun ouders stonden naast me.  Aan de andere kant van mij drong een ouder echtpaar zich subtiel steeds meer naar voren. De kinderen werden steeds verder de straat opgedreven door het geduw van het oudere echtpaar. De ouders stonden al bierdrinkend een andere kant op te kijken. De moeder richtte zich al schreeuwend in mijn oor voornamelijk tot één van haar kroost, een volslagen losgeslagen projectiel.  De grote wagens kwamen steeds dichterbij. Ik raakte onrustiger en onrustiger. De nagels drongens zich in mijn zakken in het vlees van mijn handen. Ik zag alleen nog maar grote wielen,  losgeslagen projectielen en een ouder echtpaar die steeds meer naar voren drongen, een moeder schreeuwend in mijn oor.

Voor mij is het duidelijk. Hier moet ik weg!  Hoe graag ik mij ook uit dos en uit mijn bol ga met de carnaval, ik besef dat mijn medemens beter af is als ik dit jaar oversla. Mijn lief grinnikt me toe. “Ik vind het nog knap dat je je hebt ingehouden en zo lang hebt volgehouden”, zegt hij.Ik ben dolblij met zijn begrip. Verkleed als een hossende hormoon zit ik even later met mijn lief aan een warm worstebroodje met koffie.  Díe sla ik dit jaar écht niet over!

3 gedachten over “Op ontdekkingsreis naar mezelf,  hossende hormonen

  • 16/02/2015 om 15:23
    Permalink

    Anke, goed geprobeerd en volgende keer weer beter. Deels herkenbaar ;). Gr, Frans

    Beantwoorden
  • 16/02/2015 om 22:12
    Permalink

    Jammer dat je niet mee kunt ‘vieren’ dit jaar…dan maar genieten van Man, koffie en iets lekkers erbij! Eerst rust vinden….lieve groet!

    Beantwoorden

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

%d bloggers liken dit: