Carnaval..
Het is iets dat begint te kriebelen in je buik, een haast onbedwingbare lust. Even uit het harnas van het alledaagse leven. Zijn wie je wilt. De koningin, politie agent, een dier, of gewoon jezelf wel of niet gehuld in een boerenkiel. Het maakt allemaal niet uit we zijn gelijk en roepen allemaal maar één ding, “Alaaf!”.
Een tijdje geleden schreef ik een blog. Jeuk is erger dan pijn want jeuk zeurt, pest en treitert. En ik geloofde er ook stellig in. Vergelijkingsmateriaal genoeg gehad na de schildklierkanker zou je zeggen, maar sinds ik geplaagd wordt door een hernia denk ik deze woorden weer even om. Pijn is erger dan jeuk. Er zit maar één ding op. Afleiden, positief denken, geloven dat het beter wordt.
De carnaval is volop los gebarsten in de zuidelijke regionen van ons land. Geweldige, dol dwaze dagen vol plezier. Ieder jaar hijs ik me in een andere creatie. Mijn kast hangt zo vol met prachtige carnavalskostuums dat ik er een aparte kast voor aan zou kunnen schaffen. In november krijg ik al zin om even compleet los gaan. Dit jaar hos ik ook al een tijdje, alleen niet in kostuum. De enige carnaval die ik dit jaar vier is een inwendige carnaval. Ik heb last van hossende hormonen.