Deze week staat mijn agenda vol met stressmomenten. Afspraken, uitslagen en bezoekjes die mijn nachtrust behoorlijk verstoren. Allemaal zaken waar ik zelf eigenlijk geen invloed op heb voor wat betreft de uitkomst. Er is maar één ding dat je daarmee kunt doen. Een kwestie van in en uitademen en alles op je af laten komen.
Deze conclusie is voor mij een heel duidelijk teken van mijn persoonlijke groei de afgelopen maanden. Mijn oude ik zou zich met hand en tand hebben verzet en zou proberen te beinvloeden wat niet te beinvloeden valt. Nu niet meer. Verzetten tegen iets waar je geen controle over hebt, heeft geen zin. Het kost alleen maar energie. Beter is het om te gaan met tegenslagen. De eerste hobbel is deze week al genomen. Tegenslag is geincasseerd en na een paar tranen te hebben gelaten gaan we met frisse moed weer verder in de wetenschap dat alles uieindelijk weer recht komt. Hoewel die frisse moed enigszins wordt overschaduwd door zenuwen weet ik wat werkelijk van belang is.
De laatste jaren hebben we immers met een harde les geleerd dat er maar een paar zaken echt belangrijk zijn. Je gezondheid , je gezin en je geliefden. Wanneer de arts vanavond opbelt met mijn bloeduitslagen met wederom een onmeetbare Tg en de waarden van mijn tsh en T4 vervalt al het andere in het niets.
Een zucht van verlichting ontsnapt uit mijn longen wanneer ik de telefoon neerleg. Eindelijk durf ik heel voorzichtig te zeggen dat het de goede kant op gaat. We zijn er bijna zei ze…Na 3 jaar en na 4 aanpassingen van de hoeveelheid schildklierhormoon, zit er eindelijk beweging in mijn bloedwaarden. Hoe het mogelijk is weet ik niet maar voor iemand zonder schildklier slik ik eigenlijk maar weinig hormonen. En nu mag ik nog minder gaan slikken met de hoop dat de goede ontwikkeling zich voortzet en ik een voor mij ideale hormonale balans ga vinden.
Vind je dat goed? Vraagt de arts. Ik aarzel geen moment. Ik vertrouw volledig op haar deskundigheid. Ik beweeg rustig mee met wat we gaan proberen. Het vooruitzicht van een balans waarin ik mijn leven weer kan hervinden zoals hij ooit was, of misschien wel beter, lokt. Wat zou dat schelen in de kwaliteit van mijn dagelijkse sociale en maatschappelijke leven. Hoe dan ook, het is het proberen waard dus ik reis voor de 5e keer af naar de apotheek voor een nieuwe dosis.
De laatste weken ben ik zowieso een stuk rustiger. Op een paar dingen na die me duidelijk op mijn zenuwstelsel werken, heb ik mezelf hormonaal veel beter in bedwang. Of dit nu komt door de verbeterde instelling in medicatie of de therapie van dr Rossi of het simpele feit dat ik me prettig voel in de omgeving waar ik me beweeg, feit is dat dit een heerlijk gevoel is. Dat is niet alleen voor mij zo, maar ik denk ook voor mijn omgeving.
Het goede nieuws van vandaag geeft me moed voor de dagen die nog volgen deze week. Er staat nog het een en ander te wachten. Eén ding staat voor mij vast. Zolang ik in vertrouwen rustig in en uit blijf ademen, gaat het leven verder.