Misschien ligt het aan de lente. Misschien ligt het aan de hormonen die door mijn lijf gieren. Waar het ook aan ligt, ik ben overvallen door een enorme opruimwoede.De behoefte aan orde in de chaos en ruimte wordt met de dag groter en lijkt op een hoogtepunt te zijn beland. Niet alleen in mijn hoofd, maar ook letterlijk in mijn huis.
Zo komt het dat ik me op deze zonnige zondagmiddag ineens bevind tussen bergen papieren, ordners en de complete inhoud van de buffetkast. Een frisse wind waait door de openstaande deur door mijn huis. De papieren ligen met een zekere logica verspreid door de kamer. Stapeltje voor stapeltje verdwijnen de papieren in de ordners of in de papierbak die snel toe is aan lediging. Langzaam maar zeker komt er vorm in de chaos die zich al een jaar opstapelt. Papieren die ik al een tijdje kwijt was, komen plots weer omhoog.
Documenten die herinneringen oproepen aan zaken die ik in mijn hoofd gelukkig al op een rijtje heb. De tranen zitten nog op het papier. Opgedroogd. Ik tover er een jaar later een glimlach overheen. De perforator drukt de glimlach met twee mooie gaten in het papier en ik berg ze op in de map. Wég! Het opbergen van het papier alleen al bezorgt mij een ongekende ruimte in mijn hoofd, klaar om opgevuld te worden met nieuwe herinneringen.
Eigenlijk is het zo simpel. Maar waarom lukt het dan niet? De stapel in mijn leven is te hoog, de chaos te groot. Ik heb moeite met kiezen welke zaken mogen blijven en welke moeten gaan. Voor deze grote opruiming heb ik iemand nodig die me helpt orde in de chaos te scheppen. Dr. Rossi. Zij is de ordner en ik de perforator die de gaatjes maakt om alles netjes op te kunnen bergen. Er moet weer ruimte komen in mijn hoofd voor dingen waar ik van ga glimlachen. En die zijn er genoeg. Een frisse wind die door mijn haren waait, schrikt me op uit mijn gemijmer.
De wind geeft me het gevoel om opnieuw te kunnen beginnen, verleden op te ruimen en op te bergen op een plaats waar je niet dagelijks hoeft te komen. Het bevrijdt me van gedachten die me al heel wat jaren achtervolgen. Wat zou het heerlijk zijn om je leven zo opnieuw te kunnen inrichten als dat ik nu aan het doen ben met mijn kasten en mijn huis. Dat je bepaalde herinneringen gewoon in mappen of lades kon stoppen, of in een doos op zolder ver achterin het huis en andere herinneringen juist aan de muur kan hangen zoals de quotes en spreuken die nu mijn halletje sieren om iedereen die binnen loopt een welkom en positief gevoel te geven.
Een beetje koud geworden op de vloer met de deur open, kijk ik tevreden om me heen. De mappen zijn gevuld. Mijn kast opgeruimd. Het wordt tijd om de innerlijke mens blij te maken. Ik maak een kopje warme thee voor mezelf, geef de verwarming een tikje en ik denk… helemaal niets.. Wat een ruimte!