Andrea Bocelli op het lege plein van de Dom in Milaan, de lege straten van Parijs, Londen en new York, de Passion, paaseitjes in de tuin, een zeurende hoofdpijn en de vieste Indische rijsttafel ooit. Pasen 2020 zal in mijn herinnering blijven als een van de meest intense Paasdagen van mijn leven.
Een saaie grijze, beetje miezerige dag, zo zou ik deze dag omschrijven als ik de rolgordijnen omhoog trek en een eerste blik naar buiten werp. Kleurloos is de omschrijving van velen maar feitelijk is grijs een kleur of in ieder geval een mengsel van kleuren. Als je door het grijs heen kijkt zie je alle kleuren van de regenboog.
Mensen die mij kennen hebben het mij vast al vaker horen zeggen. ‘Het leven is één groot feest, je moet alleen wel zelf de slingers ophangen. Nu hangen er bij ons heel wat slingers en vooral rond de feestdagen, maar de laatste weken zijn de serpetines niet aan te slepen. Het is geen feest meer, het is een Topfeest!
Al een paar weken loop ik letterlijk op de automatische piloot. Geleefd door de drukte van de dagen op het werk maar ook thuis. Ik zweef op pure adrenaline de dagen door. Slaap hazenslaapjes en hou me vast aan het feit dat de tijd vliegt. Met andere woorden, waar ik tegenop zie, gaat ook weer snel voorbij.
Aan de andere kant wil ik niet dat het voorbij gaat. Wil ik vasthouden aan iets waar ik zo lang mee bezig ben geweest. De geboorte van mijn boek. En een zware bevalling was het. Ik kan dit dubbele gevoel niet zo goed omschrijven. Waarom wil je vasthouden aan iets waarvan je schrijft dat het voorbij is? In de afgelopen maanden heb ik zo enorm geïnvesteerd in verder gaan, achter me laten, verwerken en balans vinden. En ik heb het gevonden. Ik ben geland, ben gelukkig, en zo goed als ‘hersteld’. Is het gewenning dat je dan toch moeite blijft houden met loslaten?
Met de geboorte van dit boek, wil ik dat eindelijk wel kunnen doen. Het is het puntje op de i of de punt achter de zin. De finisching touch van wat een deel van mijn leven was. En toch blijft het kriebelen. Want kan ik dit ooit achter me laten? Of blijft het gewoon aanwezig ergens in een laatje dat af en toe eens open gaat, voor anderen omdat ik als vraagbaak omtrent schildklierkanker en restklachten blijf bestaan of gewoon voor mezelf omdat mijn hormooninstellingen soms niet altijd even stabiel zijn? Misschien ben ik om de laatste reden ook wel zo vreselijk nerveus of misschien denk ik er wel gewoon te veel over na.
Mijn drukke werkweken zitten er na vandaag voorlopig even op. Vanavond geef ik een interview voor een lokale omroep. Morgen laat ik alles los en vier ik feest voor een lieve vriendin die haar ja woord geeft. Iets waarvan ik optimaal ga genieten. Het geluk dat hen toelacht met zoals het weerbericht belooft een zonnetje aan de hemel. De dag erna is de presentatie en neem ik het genieten gewoon met me mee vol positieve energie. Er wordt niet voor niets door een van de voorwoordschrijvers gerefereerd naar een positieve gezondheid visie. Meer kan ik nu niet meer doen. Het boek is immers al geschreven. Wat rest zijn de mensen die, naar ik hoop met veel plezier en herkenning gaan lezen.
‘De kanker voorbij’ is verkrijgbaar bij Droomvallei Uitgeverij
Het is iets dat begint te kriebelen in je buik, een haast onbedwingbare lust. Even uit het harnas van het alledaagse leven. Zijn wie je wilt. De koningin, politie agent, een dier, of gewoon jezelf wel of niet gehuld in een boerenkiel. Het maakt allemaal niet uit we zijn gelijk en roepen allemaal maar één ding, “Alaaf!”.
Aangekomen in de laatste weken van 2016 kan ik natuurlijk net als zovelen gaan terugblikken. Schrijven over hoe ons gezin zich door heel wat tegenslagen heen heeft geslagen of over wat we allemaal hebben gepresteerd op het gebied van werk of het schrijven. Ik kan schrijven over weer een jaar vol met medische toestanden, die zo langzamerhand niet meer weg te denken zijn uit ons dagelijkse leven. Ik zou het kunnen doen, maar ik doe het niet, want een wijs man heeft me dit jaar vooral geleerd om te genieten. Genieten met een grote G!
“We gaan u opnieuw behandelen mevrouw”, zegt de arts vriendelijk. Terwijl ik nadenk over wat hij zojuist heeft gezegd, bestudeer ik hem. Hij heeft een vriendelijk, open gezicht. Ogen die lachen, maar ook meeleven en begrijpen. Althans zo lijkt het. Ik schrik op uit mijn gedachten. Opnieuw behandelen, klinkt na in mijn warrige hoofd. “Mag het alstublieft na de feestdagen”, vraag ik hem. “Ik wil dit jaar zo graag genieten van de Kerstdagen.
Een wijze les die me is meegeven. Het leven zit soms niet mee. We maken dingen mee die ons verdriet doen in het diepst van onze ziel. Ieder mens heeft zijn eigen lade vol met pijn, maar de kunst is die lade niet altijd open te laten staan zodat het je leven gaat beheersen. De lade moet dicht, of op een kiertje, maakt niet uit zolang je maar blijft zien hoe mooi het leven ook is. Wat wel goed gaat en wat liefde is. Pas dan zul je ook gaan zien dat ook kleine stapjes, stapjes vooruit zijn en pas dan zul je zien dat het beter gaat. Kortom eet je ijsje voordat het smelt!, Geniet!
Iets wat me is bijgebleven en waar ik me dit weekend bewust op heb gericht. Iedere stap vooruit, ieder mooi moment vastgelegd in mijn geheugen en omdat het geheugen niet altijd goed werkt ook opgeslagen op foto’s om nooit te vergeten. En genoten heb ik. Vanaf het moment dat mijn nichtje kwam logeren tot het moment dat ze weer weg ging en alles daartussen en daarna. En het werkt! Althans voor de pijn in mijn ziel, de hernia blijft nog steeds akelig aanwezig. Maar ook daarin is er hoop in het vooruitzicht. Waar de ene arts liever geen blokkade zet in het thoracale gebied, ziet een andere arts geen obstakel. Ik ga mee met de tweede arts want positief denken heeft mijn voorkeur. Een nieuwe kans en hoop dat ik snel weer de oude ben.
“Snel”, daar ga ik weer. Een woord dat ik uit mijn vocabulaire moet schrappen, net als het werkwoord moeten. Ik moet niet te snel willlen, ik moet niet te snel willen… ik zou eigenlijk 300 strafregels moeten schrijven om deze zin voor eens en voor altijd goed tot me door te laten dringen gevolgd door 300 keer de zin. Geniet, van de kleine dingen, iedere stap is er één!Terug naar dit weekend. Ik heb genoten van mijn nichtje die kwam logeren. Het feit dat ze nog een nachtje extra wilde blijven. Samen een ijsje op een terrasje in de zon of kipnuggets eten op de nationale feestdag van de kipnugget, ja ik weet het wie, verzint zoiets, maar het was nog echt waar ook. Twee in en in idiote films gezien op Netflix. Qrokodellen op een broodje midden in de nacht, een Grumpy Cat pyjama kopen voor de dochter van mijn broer. Samen een rock outfit uitzoeken voor het optreden van mijn broer
Een optreden die mij terugbracht naar een zolderkamer, jaren geleden. De plaats waar ik de geborgenheid van mijn grote broer zocht en vond. De zolderkamer waar hij begon met gitaar spelen. Zijn grote liefde, zijn geborgenheid.De muziek! Voor mij was dat het zingen. Over alles waar ik op dat moment maar aan dacht. Samen maakten we muziek totdat we moesten komen eten en daarna. Tijdens zijn gitaarconcert voel ik me in en in trots. Hij is gaan doen waar zijn hart lag. Een traan van geluk en trots loopt langs mijn gezicht. Ik hoop stilletjes dat niemand het heeft gezien.
De ochtend erna zit ik in de auto. Het is twee weken terug dat ik mijn laatste rijles had. En toch ben ik niet heel erg nerveus. Ik heb er zo’n zin in dat ik haast niet kan wachten tot de lesauto voor de deur staat. Onderweg zie ik alles wat goed gaat. Vol vuur en energie kom ik thuis. Een energie die me de rest van de zaterdag door helpt. Tegen de avond gaat mijn nichtje weer naar huis. Vandaag ben ik alleen. Het regent en de radio staat aan op vrolijke oldies. Ik maak voor mezelf de balans op. Hier en daar een kleine tegenvaller, maar het aantal stapjes die ik dit weekend heb gezet zijn onmeetbaar.
Dit is het verhaal van Irma. Ze heeft een mooi en rijk leven, met maar één maar.
Of eigenlijk twee, ze lijdt al jaren aan een vorm van reuma en in 2014 kreeg ze daar de diagnose schildklierkanker bovenop. Desondanks staat ze positief in het leven.
Me niet bewust van het geluid dat ik deze nacht geproduceerd heb, wrijf ik de slaap uit mijn ogen. Het is alsof ik moet ontwaken uit een slaap van 100 jaar. Ik voel me deze dag na Kerstmis allesbehalve de schone slaapster.
Zo lang als ik heb uitgekeken naar de kerstdagen, zo snel is het ook weer voorbij. Beneden gekomen ruik ik de resten van de gourmet de avond ervoor en het overige bewijs staat inmiddels schoongespoeld nog in de afwasmachine. Ik voel me een beetje katterig. Eigen schuld. Morfine en wijn gaat niet samen. Tenminste dat zei die gele sticker op de voorkant van het doosje. Hoe dan ook, Ik heb genoten!
Kerstavond begon traditioneel met een broodjesmaaltijd samen met mijn schoonvader. Een traditie van al jaren op een rij. Vroeger zat daar nog een kerkbezoek tussen of eigenlijk drie kerkbezoeken omdat zowel mijn zoon als ik in het plaatstelijke kerkkoor zongen. Dat betekende om vijf uur aanwezig voor de kinderviering van 18.00 tot 19.00 uur. Dan mocht ik door naar de bejaarden voor de mis van half 8 en om 22.00 zong mijn koor nog een keer in de kerk. Sinds we allebei niet meer zingen geeft dat rust op kerstavond. Zoon 1 moest helaas werken maar kon gelukkig nog even gezellig aanschuiven voor een broodje en een bakje koffie. Een heerlijk begin van de Kerst.
Eerste Kerstdag is traditiegetrouw een dag van rust, pyjama, cadeautjes,all you need is love en stoofpeertjes. Als mooie aanvulling hebben we dit jaar samen koekmannetjes gebakken. De hele kamer geurde naar versgebakken koekjes en stoofpeertjes. Deze dag waarop we naar grote waarschijnlijkheid voor het laatst met zijn viertjes zijn geweest, is me erg waardevol Twee grote mannen van 18 jaar die met hun moeder hun eigen koekmannetje versieren is goud waard. Ik ga natuurlijk veel te laat naar bed omdat ik deze dag niet los wil laten.
Tweede Kerstdag komt vader twee op bezoek. Iets eerder dan verwacht staat hij ineens midden in de kamer met een kersstukje in zijn armen. Zoon twee moet helaas werken.Pratend over van alles en nog wat, halen we de dag door. Mijn belevingswereld wat wazig door de morfine. Als een dronken slaapwandelaar waggel ik door het huis. Af en toe is het net alsof de plaat bijft hangen. Maar lol heb ik wel!. Het is net alsof ik veel intenser geniet van alle kleine dingen. Het was gezellig en zoon twee mocht eerder van zijn werk naar huis om nog een paar vleesjes mee te gourmetten. Traditiegetrouw steken de heren een paar fonteintjes vuurwerk af. Mijn vader gaat laat naar huis. Met gemengde gevoelens kijk ik hem na. Het gemis van mijn moeder versterkt door de morfine en de wijn die ik niet had mogen nemen.
Ineens is het voorbij. Manlief is weer naar zijn werk vertrokken. Niet iedereen kan er een derde kerstdag aan vast plakken vanwege de zondag. Ik vind het niet erg. Is ook beter voor de lijn en ik gebruik de rust en de tijd om om te schakelen. De magie van kerstmis gaat over in de spannende aanloop naar een nieuw jaar waarin nog zoveel hoop en verwachting ligt. We hebben besloten het leven te vieren en dromen te gaan leven. De top 2000 staat aan. New York, New York klinkt het uit de boxen. Een dikke glimlach valt over mijn gezicht. New York! Volgend jaar maken we in ieder geval één droom waar!
Terwijl de rust in huis wederkeert, de gourmetlucht langzaam verdwijnt en de top 2000 langzaam voorbij kruipt met Michael Jackson en zijn earth song.geniet ik met het schrijven van dit blog nog even na. Een lieve vriendin stuurt me een berichtje. “Als je zin hebt kom ik je zo meteen even ophalen voor een kopje thee!”You’ll be there for me zingt Michael Jackson.. Ik prijs mezelf intens gelukkig en geniet vandaag! Op naar 2016 en de thee!