Met ferme zekerheid word ik vooruit getrokken. Langzaam kom ik in beweging, meegezogen door de stuwende kracht die mij begeleidt. Wanneer de beweging is ingezet, gaat het sneller en sneller tot het moment dat ik mijn wielen van de grond voel komen. Ondanks het gebrek aan een motor, stort ik niet neer. Ik zweef rustig op de wind, hoog, en veilig en geniet van een prachtig uitzicht. Het voelt als thuiskomen na een vermoeiende reis…
“Meer empathie zou helpen” staat er met grote letters boven aan het artikel in de krant. De kop intrigeert me, want natuurlijk is dat welkom. Maar waar haalt de huisarts de tijd vandaan denk ik realistisch. Helaas zit er tussen wat wij als patiënt willen en nodig hebben en wat logistiek mogelijk is, een groot gat. En dat gat lijkt steeds groter te worden.
Wanneer de carnaval weer rustig het land uithost wordt wederom de aanval geopend op ons huis door de griep. Al maanden liggen we onder vuur. Twee slachtoffers van longonsteking zijn al gevallen. Schijnbaar vond de griep één bezoek aan ons huis niet voldoende en besloot nog een keer terug te komen. De ongenode gast stond zonder enige aankondiging plotseling weer voor de deur, eiste te worden binnen gelaten en sloeg genadeloos toe.