Het gat tussen de “huis”arts en de patiënt

“Meer empathie zou helpen” staat er met grote letters boven aan het artikel in de krant. De kop intrigeert me, want natuurlijk is dat welkom. Maar waar haalt de huisarts de tijd vandaan denk ik realistisch. Helaas zit er tussen wat wij als patiënt willen en nodig hebben en wat logistiek mogelijk is,  een groot gat. En dat gat lijkt steeds groter te worden.

Hoe vaak bel je niet op om een afspraak te maken en kun je pas na een week terecht? Het overkomt mij regelmatig. Negen van de tien keer, denk ik tegenwoordig, laat maar, het gaat vanzelf weer over. Als ik na lang wikken en wegen toch besluit om te gaan, word ik meestal met hetzelfde antwoord “het gaat vanzelf weer over” weer naar huis gestuurd. Iets dat ik eerlijk gezegd nooit helemaal bevredigend vindt want hoe lang duurt dat dan? En wat is acceptabel? En wanneer moet ik dan wél terug komen? Naast de onzekerheid waarmee je dan huiswaarts keert, overheerst ook nog het gevoel van, “zie je wel, er is niks aan de hand, , daar komt zij weer aan..” Met andere woorden, ik had gewoon niet moeten gaan.

Zo ben ik inmiddels twee keer gevallen. Wel meer keren trouwens, maar bij deze twee keren had ik letsel aan mijn hand. De eerste keer viel ik van de trap. Ook toen dacht ik, het gaat vanzelf wel over. Na een paar weken ben ik toch naar de huisarts gegaan want de pijn bleef en verergerde.  Met empathisch vermogen luisterde mijn huisarts naar mijn verhaal en stuurde me naar het ziekenhuis voor een foto. Het was daar waar de empathie meteen staakte op het moment dat de foto geen duidelijke breuk aan wees. “” Niet gebroken, u kunt naar huis”.

En dan? Niks, dat moet je maar aan de huisarts vragen.  Laat maar, dacht ik weer. Twee ritjes op een dag van huisarts naar ziekenhuis en weer terug is voldoende. Helaas bleven de klachten echter bestaan. Na een paar weken toch maar weer naar de huisarts. Die, wederom zeer empathisch, luisterde en meteen belde met de  dienstdoende traumatoloog. Na lang aanhouden van mijn huisarts zou hij de foto bekijken en vooruit ik mocht ook nog langskomen. Een bezoekje waarin ik me uiterst onwelkom voelde, want ik bleef immers doorzeuren over iets dat eigenlijk al klaar was. Uiteindelijk bleek dat er inderdaad toch wel sprake was geweest van een breukje. Maar om er nu nog iets aan te doen was achteraf niet handig.  Ik kon wederom onbevredigend naar huis.

Een paar weken later viel ik tijdens het uitlaten van mijn hond en ving mezelf op met, je raad het al, de verkeerde hand. Bont en blauw was hij en dik. De volgende dag toch maar even de huisarts bellen. De volgende dag kon ik terecht. Omdat er al zo’n gedoe was om die hand, en mijn vertrouwen was gedaald tot een nulpunt, liet de huisarts een foto maken in een ander ziekenhuis. Ook hier hetzelfde verhaal. Geen breuk te zien, ga maar naar huis en vraag maar aan de huisarts wat je er verder mee kunt.

Geschiedenis had zich herhaald binnen een paar weken tijd. Een belletje naar de huisarts wat ik zou kunnen doen, volgt. “Gewoon rustig aan doen”, luide het advies. Wauw! Nou dat had ik zelf niet kunnen bedenken natuurlijk. Inmiddels zijn we weken verder. De hand kan ik bijna niet gebruiken. Doppen opendraaien, deurkrukken omlaag duwen, gewicht erop hangen of zetten,  bijvoorbeeld met die hand een bord in de afwasmachine zetten, het gaat allemaal niet. Ga ik nog terug? Wat denk je zelf ?

Onbevredigend is deze wijze van zorg. Ik kan voorbeelden genoeg opnoemen. Weken lang met meer dan 39, 6 graden koorts doorlopen waarvan er zelfs dagen bij waren van 41, 3 graden en dan nog vragen of ik naar de praktijk kan komen. Is vast een griepje, gewoon uitzieken en dan blijkt dat iemand een bacterie heeft. Zo benauwd raken dat je geen lucht meer krijgt en nog moeten smeken om een puffertje want tja, de longen zijn schoon dus er is niets aan de hand. 14 uur doorbrengen op een eerste hulp en dan uiteindelijk, terwijl je nog net zo beroerd bent als bij binnenkomst, zeggen, we kunnen het niet vinden, ga maar naar de huisarts. Waar je vervolgens weer een paar dagen moet wachten omdat ze volgeboekt zitten.

In de krant staat “Als huisartsen niet alleen letten op de medische zaken, maar de ruimte hebben om meer empathie te tonen, kan de zorg  waarschijnlijk beter en goedkoper. Eens! En ja heel leuk allemaal, maar dat geldt écht niet alleen voor de huisarts. Persoonlijke aandacht heelt en ja daardoor zal zorg beter en goedkoper worden. Maar let daarbij ook eens op de logistiek. Het weer terugverwijzen over en weer voor het zelfde ding. Al die afspraken die gemaakt moeten worden. De tijd die het kost om tot de assistente door te dringen. Al de tijd die dat kost. Al de ergernis en energieverbruik bij een patiënt die echt niet voor zijn lol aanklopt. Die tijd zou je al kunnen winnen door het gat te dichten voor een stukje empathie.

2 gedachten over “Het gat tussen de “huis”arts en de patiënt

  • 20/04/2017 om 18:15
    Permalink

    Ik ben ‘gelukkig’ niet de enige… Al kom ik alleen bij een specialist als ik die eis… Dan ben ik bij de specialist en is alles goed. Een wazige diagnose die niet bij mijn klachten past en ik kan weer naar huis.
    Mij mankeert nooit iets, maar mijn klachten verergeren alleen maar. De empathie van mijn huisarts is echt ver te zoeken en ik weet ondertussen niet waar ik nog goed aan doe…

    Beantwoorden
    • 20/04/2017 om 22:56
      Permalink

      Herkenbaar. ga ook zelden. en dus wordt de drempel hoger, want je mag maar 1 klacht tegelijk melden per afspraak van 10 minuten.. bij laatste bezoek moest ik half uur wachten wegens spoedgeval, had ik mooi lijstje gemaakt van allerlei symptomen die m.i. samen hingen. Toen ik eindelijk aan de beurt was, en ik wonder boven wonder nog niet ongeduldig was en van wal wilde steken met “ik heb ijn tijd goed besteed intussen” werd ik onmiddelijk afgekapt. Of ik me kon beperken tot de belangrijkste.
      pfffff

      Beantwoorden

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

%d bloggers liken dit: