Spoken
De regen klettert tegen de ramen, de bliksem verlicht mijn inmiddels donker geworden woonkamer. Ik ben net op tijd terug vanuit mijn werk. Ik houd niet van onweer. Het spookt buiten. Net als toen we op het punt stonden te vertrekken met het vliegtuig naar Canada.
Zo onbestendig als het zomerweer zich heeft gedragen, zo onbestendig is het ook in mijn hoofd geweest. Gelukkig heb ik ondertussen de hoop dat niet alleen het zomerweer zich stabiliseert, maar ook mijn hoofd, dat sinds de wisseling van de dosis schildklierhormoon weer veel hinder heeft van mistbanken, stevige buien met kans op onweer opgevolgd door opklaringen. Aan deze hernieuwde hoop is een boel vooraf gegaan.
Binnen een week na de wisseling werd ik in volle hevigheid teruggefloten door mijn lichaam. Mijn benen weigerden dienst door pijn en spierslapte. Jeuk van binnenuit maakten me compleet gek. Ik sliep geen nacht meer. Ik bleef maar krabben met bloeduitstortingen tot gevolg. De slapenloze nachten eisten zijn tol. Een inmense moeheid maakten mijn lontje nog korten dan kort. Een vonkje was genoeg om een explosie te veroorzaken. Van de spreekwoordelijke mug die normaal gesproken een olifant wordt, maakte ik een mammoet uit de ijstijd.
Nee, de afgelopen weken zijn niet gemakkelijk geweest. Niet voor mij, maar ook niet voor mijn huisgenoten. Stevige onweersbuien zorgden voor flink wat gerommel. Met windsnelheden van 120 kilometer per uur wisselden de buien zich af. De stralend heldere hemel met gierende vrolijkheid ten top kon binnen een paar minuten omslaan naar een compleet overweldigend verdriet om eigenlijk niets tot, nou ja eigenlijk zo’n beetje alles. Een constante mist vertroebelde mijn zicht. Twijfel, onzekerheid, verdriet en herinneringen vol pijn maakten het voor mij onmogelijk om te zien wat ik eigenlijk zou moeten zien. Zelfs wat zo duidelijk was en recht voor mijn neus stond, zag ik niet.
Tot gisteren. Nadat de onweersbui zijn hoogtepunt had bereikt was het alsof de bliksem doel trof. De donkere wolken trokken over. De buien droogden op en de zon ging zwakjes weer schijnen. Ik zie de regenboog vol met nieuwe hoop. De eenzaamheid die ik heb gevoeld toen ik werd omhuld door de mist maakt plaats voor de warmte van de zon. Ik ben klaar voor een mooie zomer. Een zomer waarin er geen ruimte meer is voor depressies, onweer en mistbanken. Ik laat ze niet meer toe! Gelukkig was deze depressie maar tijdelijk door een vervelend hoge druk gebied. Mijn blik staat weer helder vooruit naar de toekomst die misschien nog wat onzeker is, maar zeker geen slechte voorspellingen geeft.
De zaterdagen zijn eigenlijk iedere week zo’n beetje hetzelfde. Uitzonderingen daargelaten loop ik samen met de buuf naar de sportschool en sporten we ons rondje. De ene week wat met meer plezier en overgave dan de andere maar de uitkomst is eigenlijk altijd hetzelfde. Koffie! Samen met de buuf even een momentje na de serieuze inspanning van de ochtend.
Voor mij is dat een moment in de week waar ik naar uit kijk. Misschien raar, maar dat moment van koffie is een soort thuiskomen na een drukke week. Hoe het ook loopt in de week, wat er ook gebeurt, dat moment van koffie geeft even rust. Rust na het sporten, rust na alles wat er in een week in een gezin voorbij gaat. Ik geniet enorm van deze koffiemomenten op de zaterdag na het sporten. Vandaag genoot ik extra. De buuf had er taart bij. Een fout contrast na zo’n gezonde bezigheid als sporten natuurlijk, maar ach we plukken de zonnige dag.
Wanneer ik na de koffie weer huiswaarts keer is de rust meestal meteen gedaan. Standaard protocol schrijft voor dat er na de koffie gepoetst moet worden. Al jaren geleden heb ik de zaterdag gebombardeerd tot grote poetsdag. Ik moet eerlijk zeggen dat poetsen niet echt mijn hobby is. Sinds ik ziek ben geworden vraagt het poetsen zoveel energie dat ik op werkdagen alleen het hoognodige doe en op vrije dagen een verdeling probeer te maken waarbij op zaterdag het zwaardere poetswerk wacht.
Ook deze gewone zaterdag begin ik met poetsen zodra de koffie op is .Het duurt langer dan dat ik had gehoopt. Ik merk dat mijn opgedane energie tijdens het sporten weer langzaam leegloopt. Ondertussen hebben mijn zonen een wisseling van de wacht. Nadat de een zijn kamer op heeft geruimd en aan het werk gaat, komt de ander thuis uit zijn werk en sommeer ik hem zijn kamer te doen. Dat gaat onder luid gemopper maar hij gaat aan de slag. Zijn vis kan inmiddels niet meer naar buiten kijken en van de lege verpakkingen in en naast de prullenbak zou een complete gang in de supermarkt kunnen worden gevuld.
Als ik na een paar uur klaar ben, opgefrist en wel naar de deodorant grijp, blijkt de bus leeg. Nadat ik al misgegrepen heb naar het toiletpapier en een berg was heb weggewerkt met voornamelijk puberkleding, is dit een beetje de bekende druppel na deze intensieve ochtend. Zoonlief zit inmiddels heerlijk onderuit te gamen dus ik vraag of hij even deodorant wil gaan halen. Ook zij gebruiken immers de vooraad en hebben verzuimd te zeggen dat hij op was. Het zonnige weer slaat binnen seconden om van zonovergoten tot onweer en harde deurstoten. Gelukkig is het nog geen half uur later weer opgeklaard. Met frisse oksels een fris huis en een kopje thee zitten we even later in de zon. Niets bijzonders vandaag, een gewone zaterdag..Ik kijk al uit naar de volgende.