Waar topsporters denken dat ze van schildklierhormomen beter gaan presteren, kelderen mijn prestaties ondanks mijn dagelijkse portie noodzakelijke schildklierhormoon de afgelopen weken in rap tempo achteruit. Mijn motor is oververhit geraakt door de aanhoudende hitte en staat op punt van ontploffen.
Ik hoor mensen wel eens zeggen: ‘ik kan niet sporten, want ik heb er de energie niet voor, maar ik wandel wel’. Wandelen ís sport! Doe wat je kan en voel je er goed bij. Daar gaat het om…
‘Ieder pondje gaat door het mondje…’, Doe eens iets aan je leefpatroon!’, ‘Je bent zeker een emotie eter!?’ Allemaal uitspraken van mensen die niet beter weten. Tenminste, dat dacht ik altijd. Tot ik in een artikel las dat een derde van de medisch specialisten behandelingen bij patiënten met een ongezonde leefstijl wil gaan weigeren. Lees verder..
De dag begint vroeg als de eerste zonnestralen door het open raam vallen en de vogeltjes vrolijk aankondigen dat het weer een stralende dag gaat worden. Ik draai me nog een keer om als ik mijn zoon de deur uit hoor gaan om te gaan werken. Even later gaat de wekker. Wanneer manlief ook vertrekt, sta ik snel op om te gaan sporten. De dag is begonnen, een gewone zaterdag.
Moe maar voldaan zit aan de koffie. Moe van de inspanning en voldaan van het resultaat. Het is een heerlijk gevoel. Iets dat ik jaren geleden nooit voor mogelijk heb gehouden is geschied. Ik vind dit fijn! Gezellig zelfs én het geeft me energie . Enige nadeel is dat ik dit altijd pas achteraf ervaar. Maar hoe dan ook. Ik ben blij dat ik er weer ben geweest. In de sportschool!
Ken je dat gevoel dat je er wel bent, maar ook weer niet? Een compleet onrealistisch gevoel terwijl je gewoon midden in de realiteit staat? Een onwerkelijk, onwezenlijk vreemd gevoel. Het is zeker geen akelig gevoel maar ik weet ook niet zo goed hoe ik het moet omschrijven. Een licht gevoel met een rare tinteling in de buik en een hoofd alsof het niet vast op mijn romp staat. Dát gevoel heb ik vandaag al de hele dag. Het gevoel dat ik zweef!