“Je kunt de golven niet stoppen, maar je kunt wel leren surfen”. Een wijsheid die me ineens te binnen schiet wanneer ik gezeten in het witte zand naar de surfers kijk die de hoge golven trotseren die met grote kracht aan land spoelen. Niet, makkelijk, topsport, een kunst zelfs maar mogelijk! Iets wat me blijft bezig houden nu ik weer thuis ben na een heerlijke vakantie op Fuerteventura.
Stil lig ik te staren naar de sterren boven mij. Wanneer er een vallende ster valt, mag je een wens doen, luidt het verhaal. Ik sluit mijn ogen en denk terug aan de dag. Ik heb niets meer te wensen. Alles maar dan ook alles was dit weekend compleet. Zon, zee, liefde en zelfs een reuzenrad.
Met een weemoedig gevoel kijk ik naar buiten. De zee spoelt zijn golven het brede strand op. Vijf jaren gaan aan me voorbij. Met de golven mee. Een dikke traan glijdt over mijn wang naar beneden. Met het puntje van mijn tong proef ik het zout van mijn tranen. Alles is zo helder. De smaak van het zout, de golven van de zee, de pijn, het verdriet, de angst en onzekerheid. De wil om te overleven, uit de put te kruipen, verder te gaan. Hier is waar alles begon. En hier is het waar ik het ook moet loslaten. Ik leef!
Een zonnige zondag , dobberend op het water brengt ons terug naar dag zes in New York. Zon zee strand in Coney Island. Een ouderwetse Zoltar machine die mij precies vertelt waar mijn worsteling ligt, en het genot van de wind, de zon de zee en het strand. Het lijkt allemaal al weer zo lang geleden...