Het is koud, maar het deert me niet. Sterker nog ik voel me warm door een intens geluk. Ik geniet van de rust, de stilte, de natuur, de vogels en een tikkel die kwispelend voor me uitloopt en ieder nieuw grassprietje dat ze tegen komt besnuffelt. Met iedere stap die ik zet voel ik de dwingende, zeurende pijn in mijn rug, stuit en benen een stukje minder worden. Wandelen is therapie. Zo zal ik beter worden. En niet alleen mijn hernia.
Met een weemoedig gevoel kijk ik naar buiten. De zee spoelt zijn golven het brede strand op. Vijf jaren gaan aan me voorbij. Met de golven mee. Een dikke traan glijdt over mijn wang naar beneden. Met het puntje van mijn tong proef ik het zout van mijn tranen. Alles is zo helder. De smaak van het zout, de golven van de zee, de pijn, het verdriet, de angst en onzekerheid. De wil om te overleven, uit de put te kruipen, verder te gaan. Hier is waar alles begon. En hier is het waar ik het ook moet loslaten. Ik leef!
En ik meen het ook. Het voelt ook goed. Ik had deze vraag verwacht. Voor deze afspraak kon plaatsvinden, had ik alle mogelijkheid om er ook goed over na te denken. Het is inmiddels bijna een half jaar geleden dat ik de deur achter me dichttrok bij dr. Rossi. Ik ging weer op eigen benen verder, zat in de lift naar boven en het voelde goed , zeker en vol vertrouwen naar de toekomst. Natuurlijk kon ik niet bedenken dat dit vol vertrouwen naar de toekomst maar zo kort zou duren.
Toch heeft de periode voordat ik de deur dichtdeed bij dr. Rossi me enorm veel geleerd. Ik heb geleerd het lachen en zwaaien mechanisme alleen nog toe te passen voor momenten waarbij andere mogelijkheden zijn uitgevlakt en het lachen en zwaaien mijzelf het minste stress oplevert. Verder heb ik geleerd dat je om hulp mag vragen. Dat het geen nederlaag is als je zegt dat je iets niet meer alleen kunt. Maar dat dit juist sterk zijn is. Toen ik dus de telefoon pakte om dr Rossi te vertellen dat ik haar hulp nodig had, voelde dat dus meer als een soort van overwinning.
En dan zit je ineens weer in de vertrouwde kamer met een vriendelijk lachende dr. Rossi tegenover me. Een oude bekende die voor altijd in mijn hart bewaard blijft kijkt me vanaf de kast geruststellend toe. Alsof hij zeggen wil, het is goed meid. We benutten deze eerste hernieuwde kennismaking om het half jaar dat is gepasseerd bij te praten. Mijn leven in een paar maanden.. Het lijken wel jaren. Raar is dat.Er gebeurt steeds zo veel. Ik verlang naar rust, naar dagen waarin niets gebeurd, waarin ik niet voel, waarin ik niet word herinnerd aan wat was en wat misschien gaat komen. Ik wil leven in het nu.
“Waarom ben je teruggekomen?” Omdat ik niet kan accepteren dat ik weer thuis zit. Omdat ik niet los kan laten. Omdat ik voor mezelf de lat veel te hoog leg en daardoor stress opbouw en daardoor niet herstel van mijn hernia. Simpel eigenlijk. Alles draait om acceptatie, loslaten en grenzen stellen. Én toch is er méér.. Het gaat ook om veiligheid en zekerheid. Diep van binnen, weet ik dat. En dat betekent dus Back to basic. Terug naar de basis, waar is die onveiligheid en die onzekerheid begonnen? Waarom kan ik niet loslaten, accepteren en ga ik steeds over grenzen heen om mezelf te bewijzen?
Ik heb nog geen antwoorden op deze vragen, daarvoor moet ik Back to basic , en daarna?
Back to life ,back to reality!
Sinds de feestdagen ben ik nu thuis. Noodgedwongen vanwege een hernia op een akelige plek in mijn rug. Het is de 4e keer sinds 2012. Het beruchte jaar waarin de schildklierkanker ineens zijn intrede deed in mijn leven. Nog nooit had ik van deze vorm van kanker gehoord en amper 4 jaar later word ik door mensen bestempeld als zogenaamd expert. Persoonlijk wil ik het niet zo noemen. Ervaringsdeskundige vind ik eigenlijk maar een vervelend woord. Iedere ervaring is namelijk persoonlijk met daardoor soms wezenlijke verschillen. Het ene verhaal is niet te meten aan het andere. Het verhaal dat ik heb verteld is slechts mijn persoonlijke ervaring.
Ik dwaal af. In 2012 begon in ieder geval een avontuur dat ik aan de ene kant verafschuw en aan de andere kant niet had willen missen. Raar he. Maar het een kan nu eenmaal niet buiten het ander. Nee ik had niet ziek willen worden, maar als dat niet was gebeurd, had ik geen boek geschreven, was dat niet in het Engels vertaald, had ik niet geschreven voor de Telegraaf, had ik niet voor een zaal met 700 verpleegkundigen gestaan en had ik nooit een persoonlijk woord gewisseld met minister Schippers. Verder had ik een heleboel mensen nooit ontmoet en was mijn kijk op het leven nog steeds hetzelfde geweest. Ik kan alleen maar zeggen dat ik daarin enorm ben gegroeid. Niets is vanzelfsprekend, je moet het leven vieren, zelf de slingers ophangen en vooral niet vergeten dat je vertrouwen moet houden in dereis die je maakt.
Dat dat vertrouwen nog wel eens een deuk oploopt is niet meer dan logisch. Ook dat is immers het leven. Noem het wat je wilt, een leerproces, een avontuur, een reis. Mijn vertrouwen heeft in de afgelopen vierjaar wel wat deuken opgelevert. Vier keer ziek in vier jaar tijd. Los van elkaar allemaal vervelende dingen, maar eigenlijk allemaal terug te voeren naar de schildklierkanker. Op laatste na. De hernia is gewoon dikke vette pech! Een stom fietsongeluk dat mijn ruggewervel geen goed heeft gedaan. Wat wél samenhangt met alles is stress. Een factor die geen enkele mens goed doet en zeker niet tijdens ziekte. Stress zorgt ervoor dat de boel verkrampt., Stress zorgt voor hoofdpijn, slapeloze nachten en een slecht humeur.
Er is maar één remedie op. Dat proberen de duiven boven mijn hoofd me al een tijdje duidelijk te maken. En niet alleen de duiven, maar ook de bedrijfsarts, lieve vrienden die mij beter kennen dan wie ook en natuurlijk mijn lief die dit al 25 jaar probeert duidelijk te maken.Wanneer ik op de massagetafel lig bij de fysiotherapeute fluistert ook zij zachtjes in mijn oor.. Laat los…
Helemaal eerlijk is dat gevoel ook niet. Want er zijn zat mensen die ons willen helpen of opbeuren met appjes, berichtjes of koffiebezoekjes. Dit gevoel zit in mijzelf. Fysieke hulp wimpel ik op allerlei mogelijke manieren af. Waarom? Ik schaam mezelf om hulp aan te nemen. Mijn buren stonden gisteren vol liefde mijn vette oven schoon te maken en mijn keukenkastjes af te nemen en het enige dat ik kan bedenken was dat ik niet wil dat ze zien hoe vuil het is. Stom natuurlijk. Zij snappen ook wel dat het vuil is omdat je niet kunt schoonmaken met een hernia.
Toch zit dat gevoel van”er kraait geen hond naar”, veel dieper dan hulp of een berichtje. Ik mis mijn werk. Ik voel me nutteloos. Wederom. Ik kan niet accepteren dat ik thuis zit en rustig aan moet doen en wachten tot dit gewoon over gaat omdat dit tijd nodig heeft. Ik voel me ondanks lieve vrienden op afstand en dichtbij eenzaam.
Dus stort ik me op de missie schildklierkanker op de kaart zetten. Ook daar loop ik vast. Ik weet niet wat ik als individu nog meer kan doen dan schrijven, schrijven en nog eens schrijven. Om het via een ander kanaal te proberen schrijf ik naar een “dames” weekblad. Een blad waar persoonlijke verhalen voorop staan. Verhalen met emotie. Omdat schildklierkanker juist boordevol emotie zit, van boosheid, onbegrip, verlies en verdriet denk ik dat ik op de goede weg zit. Helaas de respons van het blad luidt dat het verhaal te medisch is.
Te medisch? Uh ja schildklierkanker is nou eenmaal een ziekte. Maar is onbegrip en boosheid geen gevoel? Bijna op hetzelfde moment als de afwijzing van het weekblad krijg ik een mail van een lezer van mijn boek en blog. Ze vertelt me haar verhaal, dankbaarheid voor mijn schrijven, voor het eindelijk naar buiten brengen dat goede kanker niet bestaat. Ook zij kreeg te horen dat ze de beste kanker had die je maar kon krijgen. Ook zij voelde zich onbegrepen en had niet het idee dat ze de hoofdprijs te pakken had. Ik wordt er weer boos om. Wederom bekruipt me het gevoel van ..er kraait geen hond naar! Wanneer stop dit!? Wat je ook probeert, er blijft onbegrip voor deze vorm van kanker.
Moet ik dit los gaan laten? Moet ik denken laat het maar. Kennelijk is die zogenaamde “goede kanker” een mening die niet te veranderen is. Als ik diep in mezelf kijk, weet ik dat ik dit niet ga loslaten. Dat ik blijf strijden om erkenning te vinden voor deze kankersoort. Maar de andere heft van mijn hart zegt dat ik rust moet zoeken in mezelf om beter te worden. Om mijn hernia de tijd te gunnen om te verdwijnen. Ik moet mijn eenzaamheid opheffen. Ik moet er uit, wandelen, bewegen. Gezamelijk hebben we besloten om een hondje te nemen. Het zal goed zijn voor ons alle vier. Een hondje brengt de gezelligheid, warmte en liefde die we nodig hebben en tevens de beweging die ik nodig heb. Dit wordt ons nieuwe begin.. Wordt vervolgd….
Blogs zijn er om te lezen en te delen *sharing is caring*
Eens in de zoveel tijd moet bij ons de zolder aan kant. Onze zolder is bij uitstek de plaats waar we spullen wegmoffelen die we eigenlijk al jaren geleden weg hadden moeten gooien. Ik ben slecht in weggooien, altijd al geweest.. Ik ben slecht in loslaten, maar ik weet in mijn hart dat als je verder wilt, loslaten van wezenlijk belang is. Ik hecht me overal aan en kan slecht afstand doen Aan de meest vreemde, zelfs kapotte dingen kleven herinneringen vast. Gevoelens van lang vervlogen dagen en momenten. Wanneer de kastdeuren niet meer dicht kunnen en zelfs opensperren aan de scharnierkant wordt het tijd in te grijpen.
En zo bevind ik mezelf op de zoldervloer tussen de herinneringen. Pardoes, de pop uit de Efteling staart me met een vergeelde, smoezelige blik aan. Een door vijfjarige kinderhandjes geknutselde engel voor in de kerstboom en een rammelaar van Winnie The Pooh liggen in mijn schoot. Deze dingen kan ik met de beste wil van de wereld niet loslaten. Met gemengde gevoelens van weemoed om de tijd die zo vreselijk snel gaat, stop ik de herinneringen weer in de doos. Deze spullen moeten de kinderen zelf later maar uitzoeken. De doos met videobanden met tekenfilms zet ik met een zucht bij het grofvuil. Terwijl ik verder ga met uitzoeken, zie ik in een oude kist mijn zwangerschapsjurk liggen. Met een glimlach denk ik terug aan de periode dat ik zoveel was aangekomen dat ik vacuum gezogen vast zat in bad. Ik gooi hem weg. Het wordt tijd afscheid te nemen.
Afscheid nemen roept me altijd een beetje verdriet op. Maar vandaag is dat niet zo. Het lijkt alsof het ruimen van de zolder en alle herinneringen die erbij komen van oud speelgoed tot oude loonstrookjes en foto’s me bevrijden van een hoop oud zeer dat nog ergens verborgen zat in mijn hart. Het geeft me een gevoel van bevrijding. Een soort van afsluiting van periodes die me gevormd hebben tot wie ik ben. De dingen die ik niet weg kan doen horen bij de periodes die ik koester op een paar dingen na die horen bij periodes die nog verdere afsluiting behoeven. Ze zijn nog niet klaar om weggegooid te worden omdat daar nog wat te verwerken valt.
De zolder is klaar voor een frisse nieuwe start. Klaar om weer nieuwe herinneringen te herbergen. Ook ik ben klaar voor een nieuwe start. De dikke laag stof is verdwenen. Mijn ontdekkingsreis naar mezelf is ten einde. Ik weet wie ik ben, waar ik voor sta en wat belangrijk is. De wonden zijn geheeld en het litteken gaat nog wat nazorg krijgen maar mijn hoofd en hart staan open voor al het nieuws dat op me af gaat komen.