Het is al lang geleden dat ik iets geschreven heb. Er is ook geen behoefte. De woorden komen niet meer zo vanzelfsprekend als dat ze deden. Gedachten overspoelen niet langer mijn hoofd. Ik lijk rust gevonden te hebben.
innerlijke rust
Leren surfen (Fuerteventura 3)
“Je kunt de golven niet stoppen, maar je kunt wel leren surfen”. Een wijsheid die me ineens te binnen schiet wanneer ik gezeten in het witte zand naar de surfers kijk die de hoge golven trotseren die met grote kracht aan land spoelen. Niet, makkelijk, topsport, een kunst zelfs maar mogelijk! Iets wat me blijft bezig houden nu ik weer thuis ben na een heerlijke vakantie op Fuerteventura.
Wie zoekt zal vinden!
Persoonlijk heb ik mazzel. Het eerste heb ik inmiddels al 26 jaar gevonden. Geen speld in een hooiberg, maar een jongen in een witte overal met verf in zijn donkere krullen. Nee, geen schilder maar mijn lief die op de bank van mijn vriendin zat omdat we met zijn allen carnaval gingen vieren. Toeval, lot? I ieder geval een kwestie van liefde op het eerste gezicht. We keken elkaar aan terwijl ik van de trap af liep in een ietwat tja “hoerige”creatie en het was geen vonkje dat over spatte maar een steekvlam. Een magische aantrekkingskracht die nooit meer los heeft gelaten. Nu we bijna 20 jaar getrouwd zijn is die steekvlam nog altijd niet gedoofd.
Je zou kunnen zeggen dat ik het ultieme geluk al gevonden heb. In hem, mijn kinderen, mijn vogel en mijn hond. En dat is ook zo. Niets is belangrijker dan zij. Hoewel? Hoe zit het met mij zelf? Ben ik egoïstisch als ik mezelf ook belangrijk vind? Nee dat denk ik niet, sterker nog ik weet zeker dat je ook van jezelf moet houden om het ultieme geluk te vinden. En daar wringt hem nou juist de schoen. Althans ik zeg het verkeerd. Wrong de schoen. Want om één of andere reden lijkt het alsof ik dit weekend tóch die onvindbare pot met goud heb gevonden.
Het einde van de week verliep rommelig in mijn hoofd. In de war door vermoeidheid, stress, de proefblokkade in mijn rug en goedbedoelde woorden van anderen die ik niet heb begrepen maar wel een paar dagen bleven doormalen in mijn toch al verwarde hoofd. Wat wil ik nou? Waarom denk ik altijd dat ik niet goed genoeg ben. En ineens vond ik het.. de bekende speld in de hooiberg of de pot met goud dat kan ook.
Het gaat niet om het waarom. Het gaat erom dat het zo is! Wat wil ik en hoe kan ik komen waar ik wil in plaat van wat wil ik en waarom kom ik er niet. Wat vind ik belangrijk en hoe kan ik dat duidelijk maken ipv wat vind ik belangrijk en waarom kan ik het niet laten zien. Het lijkt op excuses zoeken naar waarom iets niet wil zoals ik het graag zou zien. Natuurlijk is het goed om te weten waar het gevoel van falen is ontstaan, maar wat nog veel belangrijker is dat ik zie dat proberen nooit falen is. Dat ik leef in het nu met een open blik op de toekomst ipv een blik met verlangen, hoop en verwachtingen.
Terwijl ik op het water dobber met mijn beste vriend en we praten over het leven, niet te diepzinnig maar gewoon als beste vrienden doen, komt er een heerlijke rust over me. Dit is waar het om gaat. Mijn leven, leven zoals ik het invul met de mensen die ik erbij wil hebben in een open toekomst die voor niemand zekerheid geeft. Misschien geen pot goud, maar wel een heleboel rust!