Mijn verhaal begint waar ‘De kanker voorbij’ eindigde
Je kent hem vast wel, het gezegde van de ezel die zich geen twee keer aan dezelfde steen stoot? Nou, déze ezel stoot zich geen twee keer maar wel drie of vier keer. Kortom ik val steeds in dezelfde valkuilen terwijl ik weet dat ze er zitten. En daarom sta ik nu weer aan het begin van het verhaal waar mijn boek “De kanker aan voorbij” eindigde..
In één van de laatste hoofdstukken schreef ik, “Ik wil mezelf ontwikkelen vanuit de nieuwe mens die ik geworden ben na de revalidatie. Ik wil laten zien dat ik vertrouwen heb in de toekomst en vooral in mijzelf. Wat er ook gaat gebeuren. Ik ben in balans. Ik schreef het in de volle overtuiging van mijn gevoel op dat moment, niet wetende dat die balans helaas verstoord zou worden door een val in dezelfde valkuil als waar ik al eerder in ben gestapt. En dat moet anders. Daarom sta ik nu voor de tweede keer aan de voet van een revalidatietraject op weg naar de betere versie van mezelf.
Noem me maar hardleers of eigenwijs. Ik weet niet of dat nu de reden is, maar feit is dat ik te hard ben voor mezelf. Ik mág me niet aanstellen, ik móet doorgaan en zeker niet opgeven want dat is een teken van zwakte. Diep van binnen weet ik dat het heel anders zit, maar ik handel er niet naar. Het zit me in de weg. Het zuigt alle energie uit me weg. Tijd om er wat aan te doen. Om de dingen te kunnen doen die moeten, laat ik de dingen waar ik energie uithaal liggen. De klap met de tractor heeft me wakker geschud en doen beseffen dat ik regelrecht tegen dezelfde steen ben aangelopen als vele malen eerder. Ik ben te ver over mijn grenzen gegaan.
Vanaf dat moment ben ik de balans op gaan maken. Om te beginnen ben ik gaan onderzoeken waar mijn lichamelijke klachten vandaag komen. Nu het beestje een naampje heeft wordt het tijd om verder te gaan. Het advies luidt om die dingen die me weer energie geven op te pakken dan komt de rest vanzelf met een beetje hulp van een nieuw revalidatieprogramma. Pijn is een negatieve prikkel dus moet ik me richten op positieve prikkels. Prikkels die me een goed gevoel geven. Ik raak erdoor in de war want mijn hoofd zegt me dat ik moet zorgen dat ik mijn verplichtingen weer kan vervullen in plaats van leuke dingen te doen. Mijn zorgen worden weerlegd door de arts. Ik moet het omdraaien. Ik draag een te grote verantwoordelijkheid en die moet ik juist nu loslaten om weer verder te komen. Voor iemand die verantwoordelijk wil zijn, moeilijke adviezen. Ik volg ze toch op, boek een paar dagen weg met mijn lief en zeg “ja”op een aantal persoonlijke verzoeken die gerelateerd zijn aan mijn passie schildklierkanker en patiengerichtheid op de kaart te zetten. Eenrgiemakers ten top.
Ondertussen krabbel ik op, maak lange wandelingen op de dijk, adem de buitenlucht, de wind door mijn haren en voel de koude wind op mijn wangen. Ik ben begonnen met fysiotherapie en kijk uit naar de start van het revalidatietraject. Het wordt hetzelfde traject dat ik eerder met volle tevredenheid heb afgesloten maar deze keer met een beter inzicht in de valkuil waar ik ingestapt ben. Ik moet leren tevreden te zijn met wat ik doe, wie ik ben en wat ik kan inplaats van altijd maar te willen laten zien dat ik méér kan. Ik moet leren balans te vinden in wat moet en wat ik wil. Ik moet positieve energie opdoen in mijn vrije tijd in plaats van alleen energie te leggen in verantwoordelijkheden om vervolgens doodmoe en met pijn op de bank te belanden. Ik moet pas op de plaats maken maar daarbij niet mezelf als mens verloochenen. Er is niets mis met het gezegde “Carpe Diem” Pluk de dag, zolang die dag maar haalbaar is. De kunst wordt om het geleerde ook vast te houden en te onthouden waar de steen staat of waar de valkuil ook al weer zit.
7 maart a.s neem ik al één van 8 schrijvers gericht op ‘true life en true crime’, deel aan het eerste non-fictie boekenfestijn. Wil je mijn verhaal horen, mij persoonlijk ontmoeten of een gesigneerd exemplaar van “Goede kanker bestaat niet! en of “De kanker voorbij”aanschaffen. Geef je dan op via de website van het Non-fictie festival 2020
Goed dat je de valkuil(en) herkent. Soms zijn er nou eenmaal veel stenen (of één enorm blok) voor nodig om je aan te stoten eer je patronen bij jezelf herkent 😉 Dat je nu hetzelfde revalidatietraject gaat doen is dan wel erg fijn, denk ik. En echt, het is waar hoor: je kunt pas goede voor een ander zorgen, als je EERST goed voor jezelf zorgt. Doen, dus!