Ook deze dagen mogen er zijn. Niemand is altijd vrolijk toch? Maar toch is het voor de algehele gezondheid maar goed dat ik vandaag alleen ben want als er iemand vanmorgen met het verkeerde been uit bed is gestapt, ben ik het wel. Zelfs Tikkel laat me links liggen. Ze voelt mijn boze bui feilloos aan. Het stomme is dat er geen enkele reden is tot chagrijnig zijn. Ach misschien heb ik de dag van morgen vast vooruitgeschoven naar vandaag en heb ik last van een blauwe zondag.
Mijn nachtrust wordt ruw verstoord door een toiletganger die de deur iets te hard achter zich dicht doet. Daarna kom ik met geen mogelijkheid meer in slaap. Tegen de tijd dat de wekker gaat, slaap ik zo vast dat ik mijn ogen nauwelijks open kan doen. Mijn lief denkt leuk te zijn en kietelt me onder mijn neus, met een fluisterend “opstaaaaan”. Iets wat hem een behoorlijk gegrom opleverd. Terwijl hij grinnikend naar beneden loopt om ontbijt te maken, vallen mijn ogen meteen weer dicht in een lichte slaap om ruw onderbroken te worden door de repeterende wekker die niet goed uit is gedrukt. Mopperend stap ik uit bed en ga naar beneden waar Tikkel staat te kwispelen dat ze er er uit wil. Ik heb er even zó geen zin in. Buiten is het koud door de aanwezige gure wind. Zelfs de buitenlucht fleurt me niet op.
Als manlief na het ontbijt naar zijn werk is vertrokken, wordt mijn humeur er duidelijk niet beter op. Er komt niets uit handen. Na lang en doelloos door mijn telefoon heen te scrollen, besluit ik dan ook maar eens om mezelf te gaan opfrissen en leuk aan te kleden, iets wat normaal gesproken wel bijdraagt tot “ beter voelen”. Op de badkamer kijk ik lang en kritisch in de spiegel en stel mezelf de vraag: “Waar heb je last van Ank?” Ik spreek mezelf streng toe. “Alles zit mee. Je bent verhuisd naar een plek waar je gelukkig bent en rust vindt. Je bent weer herstellende van de pijn in je rug, je hebt weer auto gereden na je aanvaring met de tractor, je gaat weer zachtjes aan het werk en er staat een revalidatie traject op je te wachten. Verder ga je binnenkort een paar dagen samen weg om te ontspannen en ben je gevraagd om deel te nemen aan een super tof non-fictie boekevent waar je als één van 8 schrijvers je verhaal mag vertellen. De nieuwe keuken is geplaatst en bijna af en werkelijk prachtig. Je hebt een kanjer van een vent, kinderen, een hond en goede vrienden”. Niks te klagen dus!
Precies dat! Ik heb niets te klagen, alles gaat de goede kant uit of is goed en zelfs beter. Langzaam kom ik tot antwoorden en conclusies. Waarom ben ik dan zo onzeker? Waarom twijfel ik aan het revalidatie traject dat staat te beginnen. Waarom vind ik het boekevent zo’n eer maar zo eng tegelijk? Zijn het gewoon koude voeten, is het de bekende faalangst? Wat als ik dichtklap? Wat als niemand mijn verhaal interessant vindt? Ja wat dan? Kwestie van een dikke nou en toch? De essentie is dat schildklierkanker en zijn grote gevolgen weer in de picture komen. Iedere luisteraar is er één. Wat de revalidatie betreft, eerst gaan we morgen kijken of dit traject het juiste is. Zo ja dan ga ik vol goede moed beginnen en zo niet dan ga ik kijken of de plek waar ik eerder was en me erg heeft geholpen, toch beter bij me past. Waar het mij om gaat is dat het vooruit gaat. Dat ik kan combineren met werk opbouwen en revalideren. Ik wil het opbouwen liever niet onderbreken. Daarnaast moet voor mij de lichamelijke ontwikkeling boven het psyhologische staan.
Het inzicht in mezelf is inmiddels realistisch genoeg. Ja ik ben onzeker, maar ik kan mezelf wel weer aanmanen tot gezond denken. Boos zijn mag, gefrustreert zijn ook, zolang ik mezelf maar een schop onder de kont geef om weer te zien dat de zon schijnt. Ik geef geen anderen de schuld maar ook mezelf niet meer. Sommige dingen overkomen je nu eenmaal. Ziek worden kan iedereen, ook als je een slanke gezondheidsgoeroe bent, sport, niet rookt of drinkt of vlees eet. Tijdens mijn revalidatie na de thoracale hernia heb ik geleerd dat ik er mag zijn. Ook al heb ik een maatje meer. Waar het om gaat is dat ik beweeg en me lekker voel in mijn lijf en wezen en dan komt de rest vanzelf.
Eerlijk gezegd weet ik niet hoe lang ik voor de spiegel heb gestaan. Gedachten komen en gaan. De focus is van mijn lijf naar mijn hoofd gegaan. Naar alles wat ik lelijk vind aan mijn lichaam en humeur tot waar mijn schoonheid ligt. Een zelfscan die werkt. Ik trek een leuk jurkje aan, doe mijn haren, make upje hoeft niet zo nodig voor mij om me vandaag beter te voelen. Beneden vind ik een vragende Tikkel en lopen nog een rondje. Deze keer is het niet koud maar schijnt de zon door een blauwe lucht. Morgen ga ik de informatie goed afwegen om tot een goed besluit te komen met betrekking tot de revalidatie en dinsdag ga ik weer een paar uurtjes werken. Het blauw van deze zondag wordt zonnig geel. Over een paar weken ben ik jarig. De slingers hangen al. Niet letterlijk maar wel in mijn hoofd.
Over het boek event later meer maar alvast een tipje
Op 7 maart a.s. vindt het eerste Non-Fictie- Festival plaats.
8 auteurs vertellen over zijn of haar boek in het genre Crime of Life. Dit (gratis) non-fictie boek event heeft maar 150 plekken dus reserveer nu via de link onder dit bericht
je komt er namelijk alleen in als je jezelf aangemeld hebt. Daarna volgt een informele meet en greet en signeersessie. Dit alles onder het genot van een hapje en drankje. Dus heb je vragen, wil je een boek aanschaffen mét handtekening of gewoon een babbeltje met ons maken, schrijf je dan nu direct in. Locatie: Boot013 Tilburg
Opgeven via https://facebook.com/events/s/het-non-fictie-festival/1192211014308087/?ti=as #volisvol
Ach als je nog geen blauwtje hebt gelopen valt het nog wel mee dat blauw.
Leuk vooruitzicht naar 7 maart in Tilburg. En die 150 mensen kan jij toch wel aan.
Je weet waarover je praat, die ervaring heb je in je boeken al verteld. Daarom word je gevraagd.
Lieve Anke blauw is best een mooie kleur, althans het blauw van de buitenlandse zee. Oh en het turquoise blauw vind ik ook zo mooi.
Maar leef ook naar je verjaardag toe in je nieuwe huis. Is ook weer helemaal nieuw. ??♂️
Liefs van Wil
Spannend, zo’n boekevent! En wat leuk dat je daar voor gevraagd bent! Houd dat gevoel van ‘een dikke nou én’ vast – wat kan het schelen wat een ander denkt of vindt – jij weet echt wel hoe je jouw boodschap over moet brengen. Fijn dat je ook weer even hebt gewerkt – ik hoop dat het met een goed gevoel was en vertrouwen voor de toekomst.