De Reünie

reunieMaandenlang heb ik er naar uitgekeken.  Bij de eerste aankondiging die ik op facebook voorbij zag komen, wist ik het, daar moet ik naar toe! De datum,12 september 2015 heb ik rood omcirkeld in mijn agenda. Toen leek het nog zo ver weg, maar vandaag is het eindelijk zo ver. De reünie van mijn lagere school. Wanneer we het dorp binnen rijden, word ik overspoeld door emoties, gevoelens en  herinneringen van meer dan 30 jaar terug….

In 1980 verhuisde ik midden in het schooljaar van Breda naar Rijen. Ik vond het spannend. Natuurlijk vond ik het erg om mijn vriendinnetjes in Breda achter te laten, maar ik zou vast snel weer nieuwe vriendjes krijgen.  Al meteen op de eerste dag stond mijn overbuurmeisje van net een jaar ouder voor de deur om te vragen of ik buiten kwam. Ze woonde op een boerderij. Ik was op slag verliefd op alle dieren en de vrijheid die ik bij haar thuis voelde. Een compleet andere wereld als de stad waar ik vandaan kwam.

Vanaf dat moment waren mijn overbuurmeisje en ik onafscheidelijk. Samen liepen we naar dezelfde school aan het einde van de straat. Het klaslokaal van Juf R. Lag tussen de bomen verscholen. Als je uit het raam keek, vlogen de Vlaamse Gaaien, eksters en pimpelmeesjes af en aan. Als het stil was onderbrak de specht de stilte. Het voelde als een warm bad. Ik voelde me meteen thuis. Ik heb geen moment het idee gehad dat ik moest wennen of dat zij aan moesten wennen. Ik hoorde er gewoon meteen bij. Zo veel anders was het 5 jaar later toen ik weer verhuisde..

Terwijl we door de hoofdstraat naar mijn oude huis rijden, flitsen de herkenningspunten voorbij.  De oude kerk, HC Dekkers de winkel waar mijn broer Asteroids en Pac man speelde voor de deur op zo’n speelkast en ik moederdagcadeautjes en  barbies kocht en later reukpennen voor op school tot de meester gek werd van al die zoete luchtjes in de klas. Aan het einde van de straat zat een winkeltje waar je niet hoefde te betalen, althans dat dacht ik toen. De juffrouw achter de toonbank in een omgebouwd woonhuis dat van onder tot boven vol stond met houdbare levensmiddelen en wasmiddelen, schreef je naam in een boekje. Het huis staat er nog steeds, maar waar de toonbank stond staat nu een bank met een televisie ervoor. Als we de straat indraaien en voor mijn oude huis stoppen, moet ik even slikken. Hier liggen vijf jaar aan groot geluk en stil verdriet.

De hereniging met mijn overbuurmeisje en haar moeder is nog net zo warm als in 1980. De dieren zijn er niet meer, maar voor de rest heeft de tijd een beetje stil gestaan. Ach wat is 30 jaar? Samen lopen we als vanouds naar school. Dit keer op hoge hakken in plaats van witte klompjes. Ook in de school is alles stil blijven staan. Het oude mariabeeld staat er nog steeds en ook de oude betonnen bilsen op de speelplaats. Hoewel de aula in mijn beleving veel groter was en het podium lijkt te zijn gekrompen is bijna alles nog hetzelfde. Buiten zoek ik naar het lokaal tussen de bomen. Het heeft plaats gemaakt voor huizen.  Stiekem zou ik daar best willen wonen..

We waren een hechte groep. De klas van 1984. Dat blijkt uit de opkomst. Van de vijfig jaar dat de school bestaat, val het me op dat onze klas in verhouding het meest aanwezig is. Na juffrouw R, kreeg ik in de vierde  en later ook in de vijfde klas les van meneer E. Meneer E heeft zonder dat hij het weet in mijn latere leven een grote rol gespeeld. Een sleutelfiguur. Later blijkt in mijn leven dat er steeds op cruciale momenten zulke mensen mijn pad kruisen. Meneer E  gaf me vertrouwen mee, het gevoel dat ik als persoon ertoe doe. Iets dat  ik nog vaak nodig zou hebben, blijkt later. Het weerzien met meneer E  betekent meer voor me dan ik in woorden kan uitdrukken.

De dag verloop veel te snel. Er is altijd te weinig tijd om met iedereen te praten, laat staan om te vertellen wat deze schoolperiode voor mij heeft betekend of over mijn redelijk plotselinge vertrek vijf jaar later naar een heel ander deel van Nederland. Het  waarom we elkaar uit het oog verloren zijn ondanks de hechte band die er was. Het is niet meer van belang. Wat is geweest, is geweest. Wat telt is om te zien dat er niets verandert is in het gevoel van toen en nu. De vriendinnen van toen zijn er nog steeds weliswaar op afstand, maar zodra ik ze zie, is het er weer. We zijn nog steeds die 6 gekke meiden die de Dolly Dots na deden met Klassie 6 ons afscheid van de lagere school. De jongen die ik bijna mijn eerste kus heb gegeven,  mijn twee beste vriendinnen met wie ik meer barbie avonturen heb beleefd dan barbie zelf, mijn liefste overbuurmeisje met haar brede lach, de handwerkjuf die in mijn beleving altijd boos op me werd als ik de draad niet in de naald kreeg, en meneer E, die me nog steeds het gevoel geeft een persoon te zijn die ertoe doet.

Dit was de reünie waar ik altijd naar toe wilde. Ik weet nu  precies waarom. Het was niet alleen een reunie met de mensen van toen, maar ook een reunie met mezelf.  Een confrontatie met een tijd waarin ik zielsgelukkig was en groot verdriet begon. De confrontatie leert mij te accepteren hoe het leven verder is gelopen en vooral dat ik ben vergeten dat ik nog steeds ergens bij hoor, het verdriet van toen voorbij is en het geluk me weer toelacht.

 

* sharing is caring*

7 gedachten over “De Reünie

  • 13/09/2015 om 12:53
    Permalink

    wat kun je toch mooi alles op papier zetten.
    ik kom niet verder dan het was leuk hihi.
    Ik lees altijd graag jou blog !
    Bedankt maar weer.

    Beantwoorden
    • 13/09/2015 om 13:03
      Permalink

      Dank je wel! Het was een top dag en geweldig om jullie allemaal weer te zien

      Beantwoorden
  • 13/09/2015 om 13:42
    Permalink

    Wat mooi geschreven,je schrijft het zo dat de beleving ook mij raakt,net of je het opnieuw beleeft,terug in de tijd. Jaren geleden ook een reunie meegemaakt van het Schippersinternaat….intussen bestaat het niet meer,maar we zijn ook oude knarren geworden…

    Beantwoorden
    • 14/09/2015 om 16:17
      Permalink

      Dat is een heel mooi compliment André. En oud? Nee joh, zo oud als je je voelt xx

      Beantwoorden
  • 14/09/2015 om 11:06
    Permalink

    Ik zie het allemaal weer zó voor me.
    Grandioos beschreven en wat vooral zo treffend is: het gevoel is weer helemaal terug, alsof er geen 30 jaar tussen gezeten heeft.
    Bedankt Anke!

    Beantwoorden
    • 14/09/2015 om 16:16
      Permalink

      Ach wat is 30 jaar… toch? 🙂 thnx meneer E

      Beantwoorden

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

%d bloggers liken dit: