Gastbloggers gezocht! Omdat mijn verhaal niet op zichzelf staat, nodig ik je uit om jóuw verhaal te delen. Interesse? Stuur mij via het contactformulier een mail met je verhaal in liefst 500 á 600 woorden waaruit blijkt dat Goede kanker niet bestaat! Welke kanker dan ook!
Gastblogger Anita J: Kanker maakt meer kapot dan je lief is
De eerste gastblogger van Goede kanker bestaat niet! is Anita J. Anita is moeder van Mariska. Zij stierf pas twee maanden geleden aan de gevolgen van vulvakanker. Een zeldzame vorm van kanker aan de schaamlippen. Zeker voor iemand van haar leeftijd. Ook de uitzaaiingen die Mariska bleek te hebben, waren zeldzaam. Mariska verloor tijdens haar ziekte niet alleen haar leven maar ook haar man die sinds de diagnose kanker veranderde als een blad aan een boom. De ruzies aan haar ziekbed werden al maar erger. Ze was terminaal en kon ieder moment overlijden.Er werd gepraat over een scheiding. Hij wilde als vrienden uit elkaar, scheiden was volgens hem niet nodig. Ze kon meenemen wat ze wilde. In oktober 2015 ging Mariska bij haar moeder wonen. Tot een officiële scheiding is het nooit gekomen. Mariska ging ineens hard achteruit en uiteindelijk kwam ze te overlijden op 9 december 2015.
In februari 2014 zou Mariska geopereerd worden aan een wat volgens de gynaecoloog een cyste zou zijn. 3 dagen later werd ze gebeld , ze moest voor gesprek naar het ziekenhuis komen. ik wist al dat het slecht zou zijn maar vertelde haar dat niet.Na het gesprek belde ze of ik thuis was. Ze kwam huilend binnen. het was kanker. We hebben met zijn allen zitten huilen. De kinderen waren nog niet op de hoogte. Haar kinderen zijn bijzonder. De oudste zoon heeft PDD-NOS en ADD de jongste heeft een hersentumor, epilepsie en ADHD. We stonden voor een raadsel.
Vlak na de uitslag moest ze nog een keer onder het mes, de maanden erna zou ze bestraald worden. Ik kan je vertellen dat het geen fijne plek is om in het kruis bestraald te worden. Dagen heeft ze gehuild van de pijn, het was helemaal kapot daar beneden. Na de bestralingen kregen we goede hoop, die duurde ongeveer een half jaar toen kwamen de rug klachten en na veel mislukte mri scans werd weer een tumor gevonden . De pijn die daarna ontstond en het onbegrip van de verpleging is niet onder woorden te brengen. Toen kwam langzaam het gevoel “ze word niet meer beter” we hebben dagen gehuild samen, ze was zo bang ze wilde haar kinderen groot zien worden zien trouwen. Ze was te jong om te sterven.
Er volgden weer behandelingen met bestralingen. Dit keer ook met chemo.Er werden afwijkingen op haar rechter long gevonden.De arts keek ernaar en zei “ach dat is niks” Helaas bleek dit wel degelijk iets te zijn. tijdens de bestralingen en chemo kreeg ze nieuwe uitzaaiingen. De artsen stonden perplex, dit was nog nooit voor gekomen. Toen begon het hoesten en bloed spugen en ja weer naar het ziekenhuis. De ambulance broeders vonden het geen spoed en reden rustig naar het ziekenhuis. Het bleek wel spoed , enorm veel vocht gekregen en richting medium care. Daar heeft ze 2 dagen geleden. Ze kreeg geen lucht meer, paniek alom. Daarom hebben ze haar toen maar in slaap gebracht. Wederom een foutje ze bleek een klaplong te hebben. Ze was bijna dood, we hadden al afscheid genomen. Ze kwam er voor nu doorheen maar de terminale fase was aangebroken. We hebben gepraat hoe we dit met de kinderen zouden gaan doen en we besloten samen dat de kinderen er volledig bij betrokken moesten worden.
Ik ging haar verzorgen . Samen hebben we heel wat gehuild en zijn we ook heel boos geworden.Waarom mijn meisje? Waarom zij? Ze had al een hard leven gehad met haar ex, dus waarom zij? Nog steeds kan ik het niet geloven en nog is het onwerkelijk. Ik mis haar. De pijn die ze had was enorm en ook was ze erg in de in de war. Op het laatst is palliatieve sedatie getracht. Het hielp niet, ze was op maar kon niet los laten. Het heeft nog 2 weken geduurd voor ik haar in mijn armen zag sterven. Ze huilde van angst en zelfs van paniek maar eindelijk kreeg ze rust.
De pijn en het gemis gaan nooit meer weg. Dit weet ik en ik kan en wil niet wennen aan het feit dat ze er niet meer is. Zij was niet alleen mijn dochter maar ook mijn soulmate, vriendinnen. Dankzij haar kinderen ben ik er nog ondanks dat ik nog een dochter en zoon en 3 andere kleinkinderen heb. Het verlies heeft mij als moeder gebroken. Het voelt geamputeerd. Het ik zal nooit meer dezelfde zijn.Wél ben ik enorm dankbaar dat ik haar 30 jaar mocht hebben en dat ik haar mocht verzorgen ook na haar dood ik weet dat veel mensen een veel kortere tijd gegeven is met hun kind
Voor wat de ex betreft. Het bleek helaas wijzer om ondanks een aanstaand sterven wél officieel te scheiden voordat het zover is. Niet alleen financieel, maar ook met betrekking tot de rechten van de kinderen. Ik weet niet of het de aard van het beestje is, wil er ook niet verder over nadenken maar sinds de kanker is hij enorm veranderd . Zo zie ja maar, kanker maakt meer kapot dan je lief is..