Aangekomen in de laatste weken van 2016 kan ik natuurlijk net als zovelen gaan terugblikken. Schrijven over hoe ons gezin zich door heel wat tegenslagen heen heeft geslagen of over wat we allemaal hebben gepresteerd op het gebied van werk of het schrijven. Ik kan schrijven over weer een jaar vol met medische toestanden, die zo langzamerhand niet meer weg te denken zijn uit ons dagelijkse leven. Ik zou het kunnen doen, maar ik doe het niet, want een wijs man heeft me dit jaar vooral geleerd om te genieten. Genieten met een grote G!
En dat doen we. Het genieten begon al vroeg in het jaar toen we besloten een hondje in ons gezin op te nemen. Ik heb lang getwijfeld. Een hond betekent immers een verbintenis die je toch, als het goed is, voor heel wat jaren aan gaat. Misschien kwam het wel door de morfine die mij aan het einde van 2015 en de eerste maanden van 2016 in zijn greep hield. Ik zag nergens zorgen of problemen en als er al nog een greintje twijfel was, trok deze meteen op toen Tikkel en ik elkaar zagen. Een kwestie van liefde op het eerste gezicht, net als 26 jaar daarvoor toen de blik van mijn lief en ik elkaar kruisten.
Tikkel maakte de weken, nee maanden waarin ik heb moeten afkicken van de veel te grote hoeveelheid morfine, draaglijker. Zij en het vooruitzicht op onze droomreis naar New York gaven me het doorzettingsvermogen om van deze pijnstillers af te blijven ondanks dat mijn gehele lijf en geest schreeuwden om het uiterst rustgevende tabletje. Het gekke is dat ik nu een half jaar later nog steeds weinig kan herinneren van de eerste paar maanden van 2016. Een deel van mijn geheugen lijkt gewist. Misschien maar beter, denk ik maar.
Wat ik me wél kan herinneren staat in mijn hart geschreven. New York, de mensen, picknick in Central Park, kussen op de Empire State Building of gewoon even zitten in Bryant Park. Herinneringen die ze ons nooit meer kunnen afpakken. Iedere seconde van deze reis voel ik nog altijd diep in mijn hart. Als heimwee een genot is, dan geniet ik nog altijd met volle teugen.
Invloed
Dit jaar wil ik niet terugkijken op verdriet, verlies en pijn. Natuurlijk had ik pijn in New York. Het afkicken van de morfine was veel te snel gegaan. De klap kwam daarna dubbel zo hard aan, maar ik ben er geweest en kan terugkijken op mooie, gelukkige belevenissen. Met de pijn zal ik moeten leren omgaan. In de gezondheidszorg zal er niets veranderen. De premies worden alleen maar duurder en de eigen bijdragen steeds hoger. Het gevoel dat je gestraft wordt als je ziek bent, is steeds meer aanwezig en het onbegrip om je heen, zelfs van medici of mensen die je na staan, wordt steeds erger. Allemaal dingen die buiten je om gaan. Reden te meer om te focussen op de zaken waar je wél invloed op hebt en die je gelukkig maken. Zoals de rijlessen die ik nooit had gedacht te durven nemen.
Kerst vorig jaar kreeg ik van iemand dierbaar een gelukskalender. Het sleepte me gek genoeg door heel wat moeilijke momenten heen. Geluk zit in je gezin, je huisdier, een uitstapje, mooie muziek, de zon, sneeuw, de kerstboom, een simpel kopje koffie of de herinneringen aan mooie momenten. Mijn voornemen is om dat laatste voort te zetten. Leven in het hier en nu, richten op wat binnen mijn bereik ligt en vooral Genieten van wat wél kan. Met een hele grote G!
Deze blog was oorspronkelijk gepubliceerd via Onzichtbaar Ziek