Als ik alleen al terug kijk op het afgelopen half jaar, dan besef ik hoeveel er in mijn leven gebeurd en veranderd in een betrekkelijk korte tijd. Laat staan als ik nog verder ga, naar bijvoorbeeld 2012 het jaar waarin ik de diagnose kanker kreeg en mijn moeder stierf of nog veel verder terug naar de periode na het halen van mijn diploma op het voortgezet onderwijs of mijn kinderschoenen. Een denderende rollercoaster aan gebeurtenissen die mij hebben gevormd tot mens maar ook hebben getekend. Samen met dr. Rossi zit ik in een tijdmachine en maken we een reis door de tijd. Een soms emotionele maar vooral een hele leerzame reis waarin ik mezelf en heel soms dr. Rossi een kijkje in mijn ziel gun.
Ik zeg bewust gun. De openheid in mijn schrijven wordt vaak gezien als kijkje in mijn ziel. Maar is het dat écht? Misschien heb ik het vermogen om in mijn schrijven mijn gevoel over te brengen, maar als ik vertel over mijn leven zoals het tot nu toe is geweest zijn het vooral woorden zonder veel inhoud. Daarmee bedoel ik dat ik het vermogen heb om de grootste tragedies en ellende te vertellen met een grote glimlach op mijn gezicht. Ik vertel mijn diepste verdriet alsof het een verhaal betreft. Met een afstand naar vooral mijzelf. Waarom? Een zelf gecreëerd beveiligingssysteem. Gevoel mag niet te dichtbij komen. Op de plaats waar dat gevoel naar toe zou moeten staat een grote betonnen muur omhangen met kettingen met zes gietijzeren sloten erop.
Maar heel weinig mensen in mijn leven hebben de sleutel van die sloten. Zelf heb ik de sleutel wel, maar ik heb hem zo goed verstopt voor mezelf dat ook ik niet meer bij mijn gevoel kan komen. Soms… heel soms kom ik binnen. De laatste tijd is dat soms ineens veel vaker. Ergens diep binnenin heb ik een reservesleutel gevonden die me af en toe heel even binnen laat. Veel langer moet ik ook niet binnen blijven want dan neemt de pijn de overhand, slaat de deur weer met een klap dicht en gaat hij voorlopig ook niet meer open.
Tóch breng ik niet alleen váker bezoekjes maar ook steeds lángere bezoekjes aan mijn ziel.
De laatste maanden mag dus ook dr. Rossi met me mee. Alleen wanneer ze me na het bezoek confronteert met wat ze gezien heeft, is dat net een stap te ver voor mij. Ze ziet de betonnen muur voor haar neus dichtslaan. Dit keer had ik ook zelf in de gaten dat het gebeurde. Ik schrok van mijn eigen heftige reactie. Een soort van instinctief wég wezen jij! Als een tijgermoeder die net welpen heeft gekregen of een zwaan die gaat sissen wanneer je te dicht in de buurt van haar kroost komt.
Bij een wild dier kun je beter niet te dichtbij komen. Dat hebben dus de laatste jaren veel mensen ook maar niet gedaan. Maar wilde dieren zijn ook te temmen. Een goede dompteur krijgt de machtigste leeuwen en tijgers zo tam als een spinnende poes. Dr. Rossi is zo’n dompteur. Dr rossi heeft het namelijk voor elkaar gekregen om mij te laten voelen en om mij te laten vertellen zonder glimlach.. en dát is een kijkje in mijn ziel!
Klinkt heftig meis, maar goed denk ik dat niet alles in een keer komt.
Je kunt ook niet alles in een keer laten zien/zelf bekijken. Dat zou teveel van het goede zijn.
Stapje voor stapje kom je er ook wel.
Dikke knuffel, xxx
Emotioneel stukje, maar het komt goed Anke, al zal het met ups en downs gaan, eerst een stapje naar voren en dan weer een stapje terug maar uiteindelijk zal de muur geopend worden en niet meer sluiten. Dikke knuffel.
Heftig en emotioneel is misschien wat het lijkt, maar voor mij is het een soort van overwinning dat ik al zo ver ben! Een enorme stap vooruit!
Mooi beschreven, Anke! Neem je tijd om de muur te slechten 🙂
Wauw.. mooi verhaal Anke.. doe mij ook maar zo’n dr. Rossi.