Op ontdekkingsreis naar mezelf, een“Duracel”konijntje

duracelkonijn

Je kent ze vast nog wel, die roze pluchen konijntjes die druk en vrolijk trommelend  blijven trommelen tot de batterij leeg is.  Dat ben ik!  Vrolijk trommelend ga ik doorgaans het leven door. Mijn batterij heeft een lange levensduur. Ik ga maar door en door. Als je de batterij op tijd vervangt, gaat alles goed en trommel ik vrolijk zwaaiend met mijn roze pluchen vachtje verder.

De laatste twee jaar is er iets mis gegaan met die batterij. Hoe vaak hij ook wordt verwisseld, hoe vaak ik ook weer probeer op te laden, het trommelen gaat steeds langzamer en langzamer. In plaats van een vrolijk tromgeroffel hoor je nu af en toe een tikje. Het vrolijke deuntje is er uit.  Soms stopt het konijntje helemaal. Geen beweging meer in te krijgen om ineens weer een soort van impuls te krijgen waardoor het trommelen weer begint.

Net zoals in die film Ratrace waarin Mr Bean een soort van slaapziekte heeft. Zo maar ineens staat de man stil, helemaal compleet van de wereld af, om vervolgens zonder enig besef van de minuten ervoor,  weer gewoon door te gaan waar hij gebleven was. Sinds de schildklierkanker in 2012 gaat het bij mij ook zo.

Met het verwijderen van de schildklier lijkt er ook iets aan de batterij te zijn veranderd. De levensduur van de batterij gaat steeds korter mee. Steeds vaker en steeds sneller moet ik worden aangeduwd om weer vrolijk te kunnen trommelen.  Steeds als ik denk nu trommel ik weer verder, blokkeert er iets, dooft het lampje en stopt het trommelen.  Het lijkt op kortsluiting. Steeds gaat het mis. Klap op klap, kortsluiting na kortsluiting. En steeds vereist het reparatie. Het duurt langer en langer om over de volgende kortsluiting heen te komen.

Ik wil dit niet,  maar ik heb er geen invloed op. Hoe graag ik ook weer een deuntje wil trommelen het blijft een a-ritmisch tikken.  Na de laatste kortsluiting lijkt het alsof niet alleen de batterij vervangen moet worden, maar ook het motortje die het konijntje aan stuurt. Het lijkt stuk. Aan de buitenkant is er niets te zien. De roze pluchen vacht ziet er nog net zo mooi roze uit. De ogen kijken pienter de wereld in en het mondje staat altijd lachend. Alleen als je heel goed kijkt zie je  de kleine sporen die de kortsluiting heeft achtergelaten. Kleine sporen, deukjes en beschadigingen die het konijntje heeft doorstaan. Maar het grootste probleem zit van binnen. De reparateur zegt dat het tijd kost om de motor weer te repareren zodat de batterij weer opgeladen kan worden. Tijd… De vraag is hoe veel tijd? En wat gaat die tijd me kosten?

3 gedachten over “Op ontdekkingsreis naar mezelf, een“Duracel”konijntje

  • 11/12/2014 om 21:10
    Permalink

    Op tijd de ‘batterijen’ vervangen Anke, niet helemaal wachten tot ze leeg zijn. En als het werkt……..genieten!! Zo veel mogelijk en de denktank even op de stopknop 🙂 X – Leuk en ( ik lees diepgang) geschreven!

    Beantwoorden
  • 11/12/2014 om 22:16
    Permalink

    En een konijntje wat af en toe een mooie tik geeft, kan ook mooie muziek maken. Anders, maar ook mooi….en dan blijft het batterijtje het langer volhouden dan continue roffels.

    Beantwoorden
  • 21/12/2014 om 12:51
    Permalink

    O wat verwoord je weer geweldig hoe ik mij voel; ik lees je blog vol tranen……………
    Dacht dat mijn batterij weer was opgeladen en vol enthousiasme gewerkt afgelopen week, helaas is de accu nu ook compleet leeg en lig weer doodmoe op de bank tot ergernis van mijn omgeving!!
    Voelde mij zo onbegrepen en ging aan mezelf twijfelen was op zoek naar herkenning en vond deze wederom op jouw site.
    Bedankt lieve Anke het lezen van jouw blogs voelt alsof ik aan de acculader hang, ik ben niet gek het hoort erbij!
    Nogmaals bedankt

    Beantwoorden

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

%d bloggers liken dit: