Op ontdekkingsreis naar mezelf, het gekkengetal viert carnaval in mijn lijf.

carnival-250936_640

De uitdrukking aan mijn lijf geen polonaise  lijkt bij mijn lijf niet te luisteren. Sterker nog het viert aan de lopende band carnaval. Als een gemaskerde bandiet sloop hij een paar jaar terug mijn leven binnen om er als een clown de meest vreemde capriolen mee uit te halen. Ik ben dol op een feestje, helemaal op carnaval, maar deze polonaise mag van mij heel snel overgaan in een  vredig en liefdevol schuifelnummer.

 

Al bijna drie weken ben ik nu ziek. Na het halen van de griepspuit kreeg ik de pechgriep. Ik noem het voor het gemak maar even zo omdat griep krijgen van de griepspuit eigenlijk niet kan.  Ik had gewoon pech, toeval of het verkeerde lot getrokken.   De griep werd longontsteking  en noem het de wet van Murphy maar die ging niet over na twee antibioticakuren.  Bijna drie weken later loop ik erbij als een carnaval vierster na 7 dagen
feest.  En dat terwijl vandaag , de 11e van de 11e  de opening van het carnavalsseizoen pas begint.

 

Voor mij is het feest ook nog niet voorbij. Kuur drie is begonnen. Vanmorgen mocht Dracula mijn bloed afnemen en vanmiddag  mag dr. Evil een foto van mijn longen maken. En hoewel ik blij ben met deze actie na de mislukte kuren ben ik ook gewoon bang. Dáár ik zeg het gewoon hardop! Ik ben bang! Dat op zich is al een overwinning voor mezelf. Hardop zeggen dat ik bang ben. Uitspreken wat er is in plaats van verstoppertje spelen met mijn gevoel in de vorm van als ik het niet zie, dan is het er niet.

 

Toegeven aan angst is niet mijn sterkste kant. Mijn man  vroeg het mij gisteren ineens .. Ben je bang dat je kanker hebt? Als een klap. BAF! Ik kon me niet meer verstoppen. Eigenlijk stiekem, heel  stiekem ben ik mijn man dankbaar voor zijn ronduit duidelijke vraag, want hoewel ik denk dat het een logische, menselijke  angst is als je eenmaal ziek bent geweest , lijk ik me te schamen voor deze angst. Stel ik me aan? Er is geen enkele reden om aan te nemen dat er méér aan de hand is dan een longontsteking of een bacterie die niet weg gaat. Nog niet zo lang geleden zijn mijn Tg waarden, schildklierkanker markers geprikt en deze waren prima in orde.  Kwestie van logisch redeneren toch?

 

Helaas wint de polonaise het van de logica. Ik dender mee in mijn gedachten en die stroom is niet te stoppen.  Ik besef dat schaamte niet op zijn plaats is. De twijfel aan mijn lijf, mijn gezondheid is sinds de schildklierkanker steeds iets wat oplaait . Ieder bobbeltje, een pijnlijke plek, een akelige kuch,  heesheid..afvallen maken me onzeker en bang. Ik denk dat het normaal is. Wanneer de jaren verstrijken zal die onzekerheid stukje bij beetje minder worden. Vanmiddag de 11e van de 11e het begin van de carnaval, mag ik een longfoto laten maken. Hopelijk betekent dit gekkengetal voor mij het einde van de polonaise aan mijn lijf  en zal ik worden gerustgesteld.

4 gedachten over “Op ontdekkingsreis naar mezelf, het gekkengetal viert carnaval in mijn lijf.

  • 11/11/2014 om 13:14
    Permalink

    Hallo Anke,
    Tuurlijk kijk en voel je je anders als je eenmaal het bericht hebt gehad van; U heeft verkeerde cellen in uw lichaam – kanker. Het even vrij en zonder zorgen naar een onderzoek gaan, behoort helaas tot het verleden. Maar je hebt zoals je al schreef gewoon domme pech en moet helaas het beginfeest van de carnaval in november even overslaan. Ja, dan moet je dit maar dubbel inhalen in februari 2015 ;-). Groeten, Angela

    Beantwoorden
  • 11/11/2014 om 18:21
    Permalink

    Lieve Anke,
    Ik snap je helemaal, natuurlijk ben je bang. Soms lijken de dingen een herhaling van zetten, die je al eerder gemaakt hebt.
    Maar ik hoop van harte en ik zal kaarsjes voor je aansteken dat het gewoon een hele stomme hardnekkige longontsteking is. Dat is misschien logisch gedacht ook de meest waarschijnlijke optie.
    Krijg je nu vrijdag de uitslag?
    Houd goede moed. Je hebt het prachtig verwoord in je blog.
    Het moet goed komen Anke!
    Xxx Ria

    Beantwoorden
  • 11/11/2014 om 20:53
    Permalink

    Oh, wat zal het druk zijn in je hoofd en natuurlijk ben je bang, dat is toch heel begrijpelijk! Ik kan niets anders doen dan aan je denken en je alle kracht en liefde toewensen die je nodig hebt 🙂

    Beantwoorden
  • 12/11/2014 om 13:54
    Permalink

    Hallo Anke,

    Hoe is het nu, weet je de uitslag al?
    Het is heel herkenbaar wat je schrijft! Ik weet heel goed hoe je je voelt en en hoe je denkt.
    Ik heb nu 16 jaar het Medullair Schildkliercarcinoom de onzekerheid die in het begin in volle heftigheid aanwezig was wordt wel minder in de loop der tijd maar het blijft toch ergens sluimeren op de achtergrond! En zodra je ziek wordt (al is het een simpele griep), een bultje of zoiets voelt steekt het duiveltje met de naam onzekerheid toch weer zijn de kop op! Dit zal ook wel blijven denk ik ook al willen we dat niet.
    Ik wens je veel sterkte en duim voor je voor een goede uitslag!!!
    Groeten Dianne Herder

    Ps. Het is erg fijn en herkenbaar om je bloggen te lezen!

    Beantwoorden

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

%d bloggers liken dit: