Soms heb ik het even nodig. Even uit de band springen. Even los van het aangemeten keurslijf om dagelijks het beste uit mezelf te halen. We zijn steeds meer bezig met wat móet, met presteren en verbeteren.Voldoen aan wat anderen van je verwachten. Overal worden er maatstaven en eisen verbonden aan je als mens. De eisen worden steeds hoger. Iedereen loopt braaf achter elkaar aan in hetzelfde gareel. En noem mij maar dwars, maar soms heb ik de onbedwingbare zin om flink buiten de lijntjes kleuren.
Zo’n dag had ik gisteren. De dag begon verantwoordelijk met een bezoekje aan de huisarts en een verse jus dórange maar eindigde met een frietje speciaal en een paar dikke repen chocolade. In de stad heb ik een doldwaze minion pyjama gekocht. Gewoon omdat ik ze leuk vindt. Eigenlijk zou ik meer van dit soort dagen moeten inlassen. Dagen waarin niets hoeft en ik me niet druk maak om mijn lijn of hoe mijn haar zit. Dagen waarin ik me niet druk maak om wat iemand van me denkt. Sterker nog, eigenlijk zou ik altijd zo moeten denken. Ik doel daarmee uiteraard op het laatste, wat iemand van me denkt. “De lijn en de haren zijn een ander verhaal en behoeven van tijd en wijlen toch wel wat aandacht.”Ik moet gewoon vaker buiten de lijnen gaan.
Steeds vaker vraag ik me af waar het mis ging. Waar ben ik op het punt gekomen dat de mening van de ander zo belangrijk werd voor mij? Vroeger als kind had ik het helemaal niet. Ik was een vrije vogel, fladderde rond als een vlinder. Danste de kamer rond en zong de sterren van de hemel. Ik zei wat ik dacht en voelde en had vriendinnetjes en vriendjes in de rij staan om me uit te nodigen op hun kinderfeestje. Ergens vlak daarna in de pubertijd is er iets veranderd. Ineens kwam de vraag. Wat vind de ander van mij? Ineens ben ik stilgeslagen in mijn mening en gevoel. Ik voelde aan dat het beter was mijn mond te houden en mee te bewegen in plaats van te fladderen, dansen en zingen. Ik deed wat werd verwacht.
Gebeurtenissen in de loop der jaren hebben de vrije vogel in mij alleen maar meer gevangen. Het kooitje zat het meeste van de tijd dicht. De tamme handvogel was omgeslagen in een angstig vogeltje dat wantrouwend was geworden naar uitgestoken handen. Fladderen, dansen en zingen slechts nog momenten. Tot voor kort..Langzaam gaat de deur steeds verder open en voel ik me weer vrij om te vliegen. De tekening die ik netjes binnen de lijntjes heb ingekleurd omdat ik het zo goed wilde doen, ligt voor me. Een tekening die een verhaal verteld van een meisje dat vreselijk haar best deed maar niet werd gezien . Pas wanneer ik buiten de lijntjes ga valt het op.
En dáár ligt de sleutel. Binnen de lijntjes valt het niet op wat je doet, want iedereen doet het. Buiten de lijntjes gaan maakt gelukkiger en maakt mij een beter mens en daardoor word ik gezien. Af en toe een frietje speciaal, een dikke plak chocolade, een doldwaze minionpyjama en mijn hoofd in de wind zonder me druk te maken wat een ander vindt. Ik ben uniek. Ik ben ik. Ik vlieg , fladder, dans en zing en ik kleur buiten de lijntjes!
Weer een mooie blog!
Heerlijk gewoon , buiten de lijntjes van het leven kleuren…het zou anders maar heel saai zijn…
Het geeft je dag letterlijk meer kleur en plezier…ik kleur en loop ook regelmatig buiten de lijntjes van het leven en beloofd mezelf dat ik het blijf doen zolang ik kan kleuren en lopen…
Met plezier en graag gelezen ..)
Kippenvel bij het stuk “waar is het veranderd”!
Heerlijk dat je het terug vindt, lekker buiten de lijntjes 🙂
Ik sluit me aan bij zowel Mary als Rolande