Hoe voel je je? Het lijkt een simpele vraag, soms oprecht gemeend, soms gesteld uit beleefdheid, maar als ik er diep over nadenk vind ik deze vraag helemaal niet zo simpel.Hoe ik me voel is vaak afhankelijk van de gebeurtenis, de dag, mijn stemming, het weer, mijn hormonen, invloed van buitenaf en zo kan ik er nog wel een paar verzinnen. Gisteren zou ik gezegd hebben,”blij!” Morgen “hoopvol”, maar vandaag zou mijn antwoord kort zijn. “Stuk.”
Ik vergelijk mezelf maar even met een vaas vol bloemen.Een sterke, stevige vaas met heel veel ruimte waar bloemen mooi tot bloei kunnen komen. Door de jaren heen zijn er in die vaas wat barstjes gekomen en aan de rand van de vaas zijn er wat stukjes afgevallen. Aan de buitenkant misschien wat minder mooi, maar nog steeds ruimte genoeg voor de mooiste bloemen. Tot de dag ineens komt dat er ongezien water door de barsten komt en de bloemen droog komen te staan. De kopjes gaan hangen. De vaas krijgt een laatste tik en breekt. De bloemen liggen verspreidt over de vloer tussen de scherven. Een puinhoop die moet worden opgeruimd om ruimte te maken voor een nieuwe vaas waarin de bloemen weer kunnen bloeien.
Een lik over mijn hand, roept me uit mijn overpijnzingen. Er ligt een smekende blik in de ogen van mijn hond. Een blik die zegt dat ze me nodig heeft. Dat ze me vertrouwt, dat ze me lief heeft. Langzaam drogen mijn tranen op.Voor het eerst sinds maanden zie ik dingen weer helder. De morfine heeft me maanden lang verdooft. Letterlijk. Ik mis twee, drie volle maanden uit mijn leven. Het enige dat ik me kan herinneren is het ongeluk van mijn zoon en de kerstlampjes in de boom. Nu het lichamelijk beter gaat,komen de gevoelens los van wat ik heb gemist. Stoppen met de morfine heeft letterlijk de mist in mijn hoofd doen optrekken. Ik voel me verlaten en onbegrepen, maar begrijp nu dat dit alleen maar komt door mijn eigen verwachtingen en hoop.
Langzaam groeit het besef en de wetenschap dat verwachtingen vaak te hoog zijn. Dat verwachtingen alleen maar leiden tot teleurstelling. Alles wat je wilt,moet je zelf creëren. Niet wachten op de ander, hopen op een teken. Gewoon doen, ondernemen, duidelijk communiceren en vooral willen. Wanneer de wil ontbreekt, gaat er niets veranderen.
Vandaag is die vaas gebarsten. Een stortvloed aan tranen, verdriet, teleurstelling en pijn. Een depressie op het dieptepunt, of moet ik zeggen hoogtepunt? Het geeft niet. Het was nodig. Ik laat het laatste water uit de vaas weglopen en raap de bloemen bij elkaar. Het wordt tijd om ze in een nieuwe vaas te zetten. Sterk, met een stevige bodem. Een nieuwe ik..samen met mijn mooiste bloemen.