Nog even en dan mag ook ik naar huis. Met een tevreden zucht kijk ik om me heen. De werkvloer lijkt uitgestorven. De meeste collega’s zijn deze middag al vroeg naar huis gegaan. De kerstboom en de kerst chocolaatjes op de tafel staan er een beetje verlaten bij. En toch voel ik me niet alleen..
“Jij bent niet geschikt voor een baan in de frontlinie”, werd er tegen me gezegd. Een uitspraak gefundeerd op een basis van niets. Een basis waarin hectiek alleen bestond in huiselijke sfeer met een negatieve lading en niets te maken had met werk. Omdat ik gebroken was op het moment dat het tegen me werd gezegd en mijn taken waren uitgekleed, geloofde ik er in. Ik was gesloopt door ziekte, onbegrip, verlies en gleed ongemerkt in een negatieve spiraal naar beneden tot het punt waarop ik me zo verveelde dat ik niet meer in staat was tot de meest simpele bezigheid zonder fouten te maken. Ik werd steeds banger om nog meer fouten te maken waardoor de fouten zich opstapelden en me steeds dieper de afgrond in sleurden.
Ik wist wat een burn out was, maar dat je juist door te weinig uitdaging je net zo ziek kon voelen was voor mij een totaal onbekend fenomeen. Ik begreep niet wat er met me aan de hand was toen ik letters ging omdraaien, verkeerde woorden ging gebruiken en het zweet me uitbrak als ik een simpele mail moest versturen. Totdat ik er door een psycholoog bij de revalidatie op attent werd gemaakt dat dit een hele duidelijke oorzaak had. Een total bore out. Dagelijks liep ik ertegen aan dat ik niet eens de meest simpele opdrachten uit mijn handen kon krijgen en steeds meer ging ik geloven dat ik een waardeloos werknemer was, onderstreept door de negatieve feedback. Uiteindelijk geloofde ik zelfs dat ik niet alleen een slecht werknemer was, maar ook een slechte echtgenoot en moeder.
Door de revalidatie kreeg ik weer inzicht in wat er met me aan de hand was. Het lag niet aan mij. Ik miste uitdaging, zin en plezier in mijn dagelijkse werk. Ik miste mensen om me heen, het verlenen van service, de hectiek en diversiteit waarmee ik in de jaren daarvoor gewerkt heb. Ik koos voor een andere weg en zocht de hectiek weer op. Zou het me lukken om mijn hoofd koel te houden als alles tegelijk zou komen, zou ik het alleen kunnen? Zou degene die me heeft gezegd dat ik niet geschikt was voor de frontlinie gelijk hebben of ken ik mezelf uiteindelijk toch het beste? Tot vandaag bleven deze vragen door mijn hoofd spoken. En nu weet ik het antwoord. Dat gevoel van heerlijke hectiek. Dat de adrenaline door je aderen vloeit, het bloed je naar de wangen stijgt, je hart bonst van opwinding maar dit alles met een positieve lading. Een plus en minpool die elkaar raken waardoor je begint te lopen als een geoliede machine. Het gevoel van hectiek, het gevoel dat je leeft!