Nog even en dan mag ook ik naar huis. Met een tevreden zucht kijk ik om me heen. De werkvloer lijkt uitgestorven. De meeste collega’s zijn deze middag al vroeg naar huis gegaan. De kerstboom en de kerst chocolaatjes op de tafel staan er een beetje verlaten bij. En toch voel ik me niet alleen..
Het was een vol jaar. Vorig jaar om deze tijd nam ik met eenlach en een traan afscheid van mijn collega’s op een andere werkplek. Gemengde gevoelens waren het, meer wil ik er niet meer over kwijt. 2 januari begon ik immers aan iets nieuws. Iets waar mijn hart hopelijk meer zou liggen. En dat deed het!
Vanaf de eerste dag voelde mijn nieuwe plek als een warm bad. Binnen no time leerde ik honderd namen en gezichten kennen en wist ik mijn plaatsje te veroveren achter de balie. Geen dag was hetzelfde ondanks dat dezelfde werkzaamheden zich herhaalden. Het contact met de gast aan mijn balie zorgde voor de afwisseling want geen enkel gesprek is immers gelijk. Zelfs omtrent het lenen van een pen kun je heel andere gesprekken voeren. Heel snel voelde ik een gevoel van thuiskomen. Ik ervaarde dat een werkervaring buiten zakelijk ook heel erg sociaal kan zijn. Iets dat ik lange tijd had gemist.
In een korte tijd verandere er veel. We gingen verhuizen van werklocatie, nam afscheid van een collega die veel meer was dan een collega, voelde te veel tegelijk, verdriet, teleurstelling en tevens grote opluchting toen kansen nog niet voor mij weggelegd leken, kreeg nieuwe collega’s, zag mensen gaan en komen, zakelijkheid toenemen, ervoer de verstikkende rust van vakantietijd in opleiding, gaf mezelf bloot, liet langzaam en twijfelend mijn in de loop van de jaren opgebouwde harde schil vallen en voelde de warmte van begrip en een luisterend oor.
Mijmerend over een jaar vol verandering en nadenkend over de afgelopen dag, de gezamelijke kerstlunch waar ook ik bij aanwezig kon zijn door een paar lieve collega’s van het secretariaat, tap ik nog een laatste warme chocolademelk en pak een laatste kerstkransje van de tafel. In mijn hoofd neurie ik kerstliedjes. Ik voel me bijna betrapt als een collega me nog fijne feestdagen wenst vlak voordat ook zij haar jas aan gaat trekken om de kerstvakantie tegemoet te gaan. Eigenlijk is het helemaal niet zo erg om als een van de laatsten weg te gaan. Het is leuk om iedereen als laatste die ze zien mooie dagen te wensen. Het past ook helemaal in de sfeer waarin ik mijn werk dit jaar met passie heb vervuld.
Wanneer de klok 17.00 uur aangeeft, zet ik het antwoordapparaat op de telefoon en sluit ik zachtjes de deur. Op naar de kerstdagen thuis. Onderweg naar de auto vind ik een gestrande collega. Ze is haar fietssleutel verloren. Haar in de donkere avond in de regen laten staan is geen optie dus breng ik haar naar huis om drie kwartier later mijn auto achter ons huis neer te zetten. Ik ben thuis..
Thuis, waar een zwart witte hond gelukkig tegen me aanspringt, twee mannen van 21 met een goede vriend zitten te gamen, de kerstboom brand, de top 4000 aan staat, mijn lief bijna thuiskomt uit zijn werk, de kerstboodschappen gedaan moeten worden en waar over een paar dagen de kamer is gevuld vol warmte en kerstgevoel een samenzijn met gezin en liefde. Eigenlijk stap ik van het ene warme bad in het andere. Ik ben een gelukkig mens ..
Ik wens jullie allen mooie kerstdagen en een warm bad toe voor 2019!
Fijn om dit te lezen Anke, dat je overall gevoel na een jaar toch zo positief is! Hou dit gevoel vast in 2019! ?
Een mooie en warme afsluiting van een bewogen jaar. Fijne kerstdagen.