2018 Mijmeringen en dromen

2018 Mijmeringen en dromen

‘Why tell me why’ schalt door de kamer. Ondanks de hoofdpijn en de koude rillingen zet ik hem een tandje harder. Het liedje brengt me terug naar een samen luidkeels meezingen met mijn moeder en later naar een vrolijk tuinieren met de buurman van heel veel jaren terug. Een tekst met een boodschap “Kom op mensen, gebruik je verstand, de tijd dringt. Daar is geen twijfel over mogelijk” Wat vliegt de tijd inderdaad voorbij, mijmer ik. Een jaar is niets. Het is zonde om niet te genieten van het leven dat zo ontzettend snel voorbij gaat.

lees verder

Een warm bad

Een warm bad

Nog even en dan mag ook ik naar huis. Met een tevreden zucht kijk ik om me heen. De werkvloer lijkt uitgestorven. De meeste collega’s zijn deze middag al vroeg naar huis gegaan. De kerstboom en de kerst chocolaatjes op de tafel staan er een beetje verlaten bij. En toch voel ik me niet alleen..

lees verder

Vertrouwen

Vertrouwen. Is dat een gevoel, een eigenschap, iets dat je geeft of iets dat je gewoon hebt of niet? Wat het ook is, het is belangrijk. Zo belangrijk dat als het er niet meer is, het leven behoorlijk op zijn kop zet.

Vroeger vertrouwde ik alles en iedereen. Naïef is het goede woord. Ik zag geen kwaad of jaloezie of onrecht.Ik was een huppelend , blond, klein meisje dat lachend op haar tenen door de kamer danste. Door het leven heen hield het dansen op en gingen de tenen plat op de grond. De lach verstomde in een serieuze blik die genoeg had gezien. Vertrouwen was niet meer vanzelfsprekend. Eenmaal verloren, werd het een ding dat lastig terug te vinden  was.

Door het verlies van vertrouwen, raakt ik stuurloos. Blindelings vertrouwde ik op de verkeerde mensen met het gevolg dat het vertrouwen nog verder werd geschaad. Ik verschool me achter de lachen en zwaaien methode. Deed een masker op en verloor mezelf. Ik liet me leiden door de teleurstelling en het verdriet en zag niet meer wie het goede in zag had. Ik stootte mensen af, werd hard en zette mijn hakken in het zand. Totdat ik een dr. Rossi vond die lachen en zwaaien deed verstommen en mijn masker deed zakken. Alsof er ene opticien mijn ogen eens goed had nagekeken, ging ik het helder zien.

Door het gebrek aan vertrouwen ging ik steeds meer op zoek naar bevestiging. Steeds de vraag stellend doe ik het wel goed? Raar want als ik diep in mezelf kijk, weet ik het antwoord. Ja ik doe het goed, en ik leer steeds bij. Elke dag opnieuw. Er gebeuren nu eenmaal dingen in het leven waaroor vertrouwen wankelt. Mensen die je pijn doen of teleurstellen. Maar dat wil zeker niet zeggen dat geen enkel mens deugt. De kunst is om te zien wie er in jouw hoek staan. Wie er voor je zijn wanneer het leven minder lekker loopt. Wie jouw diepste gevoelens kent en daar niets verkeerds mee doet.

Als ik daar over na denk, ben ik rijker dan ik dacht. Ik ben gezegend met een paar hele goede vrienden, en een prachtig gezin. Waar ik ooit het vertrouwen ben verloren, kwam het door de jaren heen langzaam terug en ging het weer als een bliksemschicht zo snel weer weg. Vertrouwen staat op wankele benen lijkt het. Bij de kleinste duw, valt het om. En toch is het flexibel. Het wankelt, valt  en staat weer op. Het krimpt en groeit daarna weer op in zijn volste glorie. Ik weet dat alles op zijn plek gaat vallen met een klein beetje hulp van dr. Rossi, mijn gezin en een paar hele goede vrienden. En dit zeg ik met het volste vertrouwen. lees verder

Luisteren naar je gevoel

Hoe vreemd je gevoel soms kan reageren blijkt uit hoe voorzichtige hoop ineens kan omslaan in een grote toenemende twijfel. Een zesde zintuig die me waarschuwt geen overhaaste beslissingen te nemen. Het voelt vreemd, lastig, en misschien pijnlijk maar wel eerlijk. En nog eerlijker is, ik ga er naar luisteren.

In de volle overtuiging dat ik goed bezig ben met mijn lijf en wezen slaat de twijfel genadeloos toe. De laatste weken ga ik langzaam vooruit. Ik beweeg, wandel met de hond, met de buuf en ik heb zelfs weer de top van de dijk bereikt om over de waal heen te kunnen kijken. De mist in mijn hoofd trekt op en de pijn in de rug is zonder morfine behapbaar. Alsof ik ontwaak uit een diepe slaap waarin ik niet in staat ben geweest na te denken over consequenties beginnen mijn hersenen heel langzaam weer te functioneren. In mijn hoofd worden overuren gedraaid. De plotselinge twijfel doet de pijn in mijn rug toenemen Stress! Iets dat ik juist probeer te vermijden om zo snel mogelijk weer terug te kunnen komen in het zadel.

Daarmee ben ik al heel hard op weg. Amper drie maanden verder en de morfine al afgebouwd klinkt een stuk beter dan het scenario dat mijn fysiotherapeut heeft geschetst.Werken aan beter betekent dat ik een weloverwogen beslissing kan nemen op grond van gezond verstand en oprecht juiste gevoelens. Dat op weg naar beter is al in gang gezet. Ik heb goede hoop dat de hernia binnenkort verleden tijd is. Kon ik dat ook maar zeggen van de gevolgen van de schildklierkanker.Natuurlijk is het ook een kwestie van acceptatie en dat leren is vreselijk moeilijk, maar feit blijft dat ik de gevolgen van de schildklierkanker niet kan wegnemen. Ik niet, de arts niet, niemand niet. Het is wat het is. Dr Rossi is een waardevolle aanvulling echter zij kan mijn gedachten misschien sturen, maar niet mijn hormonen. Helaas is dat nou juist waar schildklierkankerpatienten in het dagelijks leven tegen aan lopen. Wanneer wordt dit nu eindelijk eens erkend!! Ik ben het strijden zo moe.

Tijdens de paasdagen probeer ik dit gevoel te parkeren. Ik neem afstand van de stress, van het moeten en het willen en ga gewoon genieten. Het zijn voorlopig de laatste Paasdagen waarbij mij gezin compleet is. Over een paar weken zal een van mijn kinderen het ouderlijk huis verlaten. Iets waar mijn moederkant nog niet helemaal in berust. Maar doe je dat ooit? Moeder blijf je immers altijd ondanks dat zijn stopwoord tegenwoordig “Fockinghell”is en hij mijn badkamer achterlaat alsof het een oorlogsgebied is.  Hoe dan ook met de vrolijke paaseitjes op tafel maken we er een paar relaxte dagen van. Ik weet niet waar het door komt, maar de mist in mijn hoofd lijkt opgetrokken en mijn gevoel laat duidelijk van zich horen. Ik kan niet anders dan luisteren. lees verder

Waar word jij blij van?

Ik doe wel eens van die stomme facebookspelletjes die je aan de hand van je profielfoto vertellen wat voor een mens je bent of wat je later gaat doen als je groot bent. Zulke dingen. Het slaat eigenlijk nergens op en toch doe ik ze. Waarom? Geen idee. Soms is het gewoon leuk om even iets stompzinnigs te doen.

Zo kwam ik vandaag ook op zo’n spelletje, vraag me niet meer welke, maar daar ging het om de vraag waar ik blij van zou worden. Ik geloof dat er iets uitkwam in de trant van een vakantie naar een warm land. Waarschijnlijk omdat mijn facbook ergens is gelinkt aan een reis uit het verleden naar Turkije. Maakt niet uit eigenlijk. Waar het om gaat is de vraag. Waar word jij blij van? Het bracht me aan het denken.

Deze zaterdag begon niet zo lekker. Met een heel wazig zicht en het gevoel zwaar dronken te zijn ben ik met tegenzin uit mijn bed gestapt. Terwijl ik me draaierig op de bedrand rechtop probeer te houden, steekt mijn zoon zijn hoofd om de deur. “mam, ik heb ontbijt voor ons!”. Blij verrast ben ik de trap afgestrompeld en heb met mijn twee zoons heerlijk ontbeten. “Hier mam neem een Vivit daar wordt je weer beter van.” Met een warm gevoel van binnen drink ik het glas leeg.

Ondertussen huppelt er een vrolijke jonge hond door de kamer heen. Met haar trouwe koppie vraagt ze om aandacht en speeltijd. Gerrit babbelt op de achtergrond zijn vaste riedeltje af. Ik sla het tafereeltje gade vanaf de bank. Lekker ongecompliceerd als je een dier bent eigenlijk. Je bent al blij met een aai over je kop, een balletje die wordt gegooid of een belletje in je kooi. Het geeft me rust. Het gekke is dat ik me niet kan herinneren dat ik zo bewust alleen om maar om me heen heb zitten kijken en luisteren zonder een werkelijke  reden.

Terwijl ik in alle rust geniet van het gebabbel van Gerrit, het wiebelende oortje van Tikkeltje, de Vivit van mijn zoon en de iets minder goed gelukte, maar niet minder goed bedoelde vers gezette koffie van mijn andere zoon zie ik op tafel mijn bosje paarse tulpen staan. Buiten fluiten vogels. Mijn moeder lacht me vanaf de schouw bemoedigend toe. De telefoon gaat, mijn lief om te vragen hoe het gaat. Eigenlijk is er niet meer belangrijk dan dit . Hier word ik blij van!.

Mijn gezin, Gerrit, Tikkel, een lief berichtje van mijn tante, de glimlach van mijn moeder die me vanaf de open haard dagelijks toe lacht, bloemen, de lente, t zonnetje, schrijven, het ontbijtje van mijn zoon vanmorgen,een bakkie koffie met een vriendin of vriend, een bad,de boom achter mijn huis, t vooruitzicht op….. zoveel meer moois.. lees verder