Dit jaar had ik allesbehalve zin in het schrijven van een reflectie van of een stilstaan bij hoe mooi of lelijk het jaar wel niet was. Voor mij gaat het jaar de boeken in als een van de dieptepunten van de afgelopen 48 jaar dat staat vast. Tóch?
oud en nieuw
Een bibberend hoopje Tikkel (10)
Nog kleiner dan klein, heeft ze zich opgerold in haar mandje. De rillingen trekken bij iedere knal over haar kleine, witte lijfje heen. De twijfel, onzekerheid en vooral de angst staat duidelijk te lezen in haar ogen. Waar de jaarwisseling voor ons een feestje is, ontwikkelt zich in het leven mijn kleine vriendinnetje een trauma die zich jaarlijks zal herhalen.
Het “tussen kerst en oud en nieuw” gat. De top 2000!
Als Alice in Wonderland val ik na de gezelligheid van de feestdagen in een diep gat. Stiekem hoop ik dat ik het witte konijn tegen kom en dat ik straks aan de thee zit met de gekke hoedemaker om te vechten tegen de hartenkoningin. Maar niets van dat alles is waar. In werkelijkheid zit ik als een saaie huis mus op de bank, een beetje duf om me heen te kijken, met Ramstein , du hast mich op de achtergrond. Ongelooflijk hoe dit nummer uberhaupt een plaats in de top 2000 heeft weten te bemachtigen. Wat denken mensen die op zoiets stemmen? denk ik. Wat gaat er in ze om? Het nummer klinkt zo agressief en boos dat Gerrit er fel tegenin begint te schreeuwen.
Het stomme is dat ik blijf luisteren. De top 2000 vult het “tussen kerst en oud en nieuw” gat op. Ik geniet van de lijst der lijsten. Meestal dan, op nummers als Ramstein en sommige urendurende jaren 60-70 nummers na. Deze dagen in de aanloop naar 2016 komt er bijna geen televisie aan . Nummer 1005. We zijn bijna op de helft. Dat betekent bijna op de helft van de aanloop naar het nieuwe jaar. Nieuwe ronden, nieuwe kansen, nieuwe belevenissen, nieuwe herinneringen.
Het zijn de dagen waarin ik het voorgaande jaar overdenk bij de noten van de top 2000. Zo nu en dan komt er een nummer voorbij die meer in me losmaakt dan ik zou willen. 2015 was een mooi jaar voor mij persoonlijk. Het jaar waarin ik mezelf weer vond na ziekte en depressie. Het jaar waarin mijn boek naar het buitenland ging, mijn kinderen volwassen werden. spreken voor minister Schippers en een enorme zaal vol verpleegkundigen. Disney, Turkije, Songfestival singalong, een supriseparty en Madonna. Het jaar van de ontwikkeling binnen schildklierkanker waarin ik misschien een kleine bijdrage heb mogen leveren door te schrijven voor Telegraaf gezondheid, mijn boek en de nieuwe richtlijn. Het jaar waarin er in mij werd geloofd, het jaar waarin ik een kans kreeg! Dit jaar had genoeg hoogtepunten. En ook alleen die wil ik noemen. Dieptepunten zijn er zeker geweest, dat weten we helaas allemaal maar in een terugblik kijk ik vooruit!
In 2016 hoop ik de gekregen kansen weer op te pakken. 1001, I will survive klinkt door mijn woonkamer terwijl ik dit schrijf. Hoe kan het anders. Aan het einde van 2015 heb ik weer iets in moeten leveren op de gewonnen stappen. Maar ik ben ik niet als ik geloof in twee stappen achteruit en toch één stap vooruit. I will survive is een lijflied door de jaren heen. In 2016 gaan er dromen uit komen, ik zal blijven spreken over schildklierkanker, de eerste uitnodiging ligt voor maart al op de plank. En zo schrijdt de lijst voort in de dagen tussen Kerst en oud en nieuw. We zijn op de helft. Op naar de nummer 1. Ik weet dat op 31 december als Imagine van John Lennon om 24.00 uur klinkt, de tranen over mijn wangen zullen lopen. Niet alleen om wat is gebeurd in Parijs in 2015, maar vooral om de hoop, dat in 2016 de mensen hun hart terug krijgen. Imagine..
en dan nu eindelijk koffie..genieten van de kleine dingen
blogs zijn er om te lezen en te delen *sharing is caring*