Hoop doet leven, het is een oud gezegd waar vaak een grote waarheid in lijkt te schuilen. Maar of het nu waar is of niet, wie hoop heeft, geeft in ieder geval de moed niet op.
Hoop doet leven
angst
10 weken later…
Hoe gaat het nu met je vraagt een bekende me vriendelijk. “Goed’ luidt het standaard antwoord. Iets wat me akelig bekend voorkomt vanuit de periode na de kankerdiagnose. Het is te lastig om uit te leggen hoe het werkelijk gaat dus beperk ik me tot het gewenste antwoord. Althans dat denk ik….
Schrijven is mijn venster naar buiten (3)
Hoestend word ik wakker. Ik slik een bal met slijm weg en neem mijn temperatuur. Twee piepjes. Dat betekent verhoging tot koorts. In het venster prijkt een temperatuur van 37.8 graden. De eerste dag dat de eerste meting onder de 38.0 graden aangeeft. Vandaag is dag acht in quarantaine.
Soms is het gewoon even Klote
Dat het leven niet altijd simpel is, weet iedereen. Het is een gegeven dat soms mooier wordt gemaakt door überpositieve mensen die blij en zorgeloos pretenderen dat zorgen maken geen zin heeft als je er toch geen invloed op hebt, de zon ook schijnt achter de wolken en al dat soort mooie uitspraken die je bijna doen vergeten dat je soms gewoon mag uitspreken dat het gewoon af en toe moeilijk is. Daarom geef ik er de voorkeur aan mezelf te omschrijven als positief realistisch. Het mag gezegd worden. Soms is het gewoon even klote.
Geland
Nee ik ben niet op vakantie en nee ik ben ook niet op vakantie geweest en tóch ben ik veilig geland. In meerdere opzichten kan ik wel zeggen. Al lange tijd was ik zoekende. Naar rust, naar mezelf, naar iets maar eigenlijk wist ik niet precies waarnaar. De onrust maakte van mij een ander mens. Ik verschool me, liep weg, vluchtte naar plaatsen waar ik geluk vond, maar het weer moest achterlaten omdat je nu eenmaal weer naar huis moet. En nu? Nu ben ik thuis. Geland!
Een bibberend hoopje Tikkel (10)
Nog kleiner dan klein, heeft ze zich opgerold in haar mandje. De rillingen trekken bij iedere knal over haar kleine, witte lijfje heen. De twijfel, onzekerheid en vooral de angst staat duidelijk te lezen in haar ogen. Waar de jaarwisseling voor ons een feestje is, ontwikkelt zich in het leven mijn kleine vriendinnetje een trauma die zich jaarlijks zal herhalen.
De brug over (10)
Dag zes in New York loopt langzaam ten einde. Op de terugweg van Coney Island lopen we hand in hand de Brooklyn Bridge over. Onze dromen komen tot leven. Ook de dromen die een beetje eng zijn. het leven is gewoon doen, doorzetten, op de tanden bijten en gaan! Ondanks angst, twijfel of onzekerheid gewoon de brug over gaan.
Gastblog van Marissa: Ik leef met de dag
Dit is het persoonlijke verhaal van Marissa. Pas 19 jaar met dromen van een mooie toekomst, maar grote onzekerheid of die toekomst wel haalbaar is. Haar schildklier werkt niet en ook medicatie doet bij haar op een of andere manier weinig tot niets. Een zeer zeldzaam verschijnsel.
Angst verdeelt, liefde heelt!
Ga vooral door met leven, ga doen wat je van plan was en doe gewoon je ding! Dat is de boodschap die we mee krijgen. Lastiger dan gezegd, want was ook al weer mijn plan voor vandaag? De nieuwszender staat inmiddels al een paar uur aan. Brussel! Het nieuws van de dag dringt het gewone leven van deze dinsdag binnen. Het verstart en het bevestigt waar je al een tijdje bang voor was..
Eigenlijk was het een kwestie van afwachten. Je wapenen tegen een vijand die uit is op angst is haast niet te doen. Achter de schermen, op militair gebied, inlichtingen diensten en beveiliging zijn ongetwijfeld al heel erg lang bezig om zoveel mogelijk te beveiligen en tóch gebeurd het. We leven momenteel schijnbaar in een wereld waarin wachten op het onvermijdelijke schijnbaar de realiteit is. Er is een mensheid opgestaan die uit is op angst, dood en verderf. Geen idee waarom , want hun ideaal is mij onduidelijk. Iets wat zoiets met opzet veroorzaakt kan simpelweg niets te maken hebben met een geloof, want een geloof, welk geloof dan ook, staat voor iets goeds, liefde en hoop. Hoop op iets mooiers. Hoop op vrede.
Wie zijn zij? Wat is het waar zij op uit zijn? Wat voor ideaal zien zij wanneer ze moorden? Welk mens kan dit doen zonder te voelen? Is dit een ideaal ontstaan uit angst, is angst hetgeen ze drijft? Kijken zij nu ook naar het nieuws om te zien wat zij hebben veroorzaakt. De angst, het verdriet en het verlies? Maar zien zij niet dat onze liefde groter is dan de angst? Zien zij dan niet dat wij juist steeds meer één worden? Zien zij niet dat de angst die zij willen creëren juist het tegenovergestelde kweekt. Zijn zij verblind door hun eigen haat?
Ik stel mezelf de vraag. Ben ik bang? In het achterhoofd denk ik aan ons kleine landje met 17 miljoen mensen. Wat zou hier kunnen gebeuren? Waar zal het volgende doelwit zijn? En toch is het geen angst die in mijn hoofd regeert. Want ik word warmer bij de gedachte aan mijn land. Warm van liefde. Nee ik ben niet bang. Wat ik voel is een boosheid en vooral verdriet voor elk land en stad waar de terreur toe slaat. Parijs, Brussel, Londen,Madrid, Istanbul. Ankara, Tunesië noem maar op. Landen en steden waar mensen leven, waar liefde is. Voor mij staat één ding vast. Haat zal het nooit kunnen winnen van de liefde want waar waar de angst verdeelt, is het de liefde die heelt!.
Vrijdag 13 novenber 2015 van geluk naar een bloedend hart
Het is de dag na. De dag na een groot geluk in ons gezin persoonlijk, de dag na dood en verderf in het hart van Parijs. In feeststemming zijn we gisterenavond naar bed gegaan. We hebben compleet gemist wat er maar een kleine 500 kilometer verder is gebeurd. Niks vermoedend ging vrijdag de 13e voor heel veel mensen over van geluk naar een bloedend hart in Parijs.
Het is nog vroeg als ik wakker word vanmorgen. Het is zaterdag. Normaal gesproken ga ik naar de fitness. Met een half oog open besluit ik om vandaag over te slaan. Als ik mijn telefoon aan zet om de buuf te waarschuwen dat ik vandaag verstek laat gaan, staat facebook vol met teksten als RIP Parijs, de wereld is ziek, steunbetuigingen, uitingen van angst, verdriet en boosheid. Met een ruk ben ik wakker. Terug in de realiteit van de dag. Wat is er in hemelsnaam gebeurd?
De dag van gisteren lijkt meteen op de achtergrond verdwenen. Vol zenuwen op weg naar Amsterdam .Onze zoon heeft een belangrijke dag voor de boeg. Een dag die zijn toekomst gaat bepalen. We zijn gespannen, maar toch hebben we alle vertrouwen in een goede afloop. Onderweg er naar toe eten we vol zekerheid al gebak om de uitslag vieren. Als mijn lief en ik hem afzetten waar hij moet zijn, gaan wij Amsterdam in. De wereld trekt aan ons voorbij. Het is een heerlijke dag.
Om drie uur voel ik in mijn onderbuik dat we terug moeten gaan. Nog geen vijf minuten later gaat de telefoon. Zijn begin aan zijn toekomst kan beginnen. We zijn zo trots en tegelijk zijn onze gevoelens zo gemengd. Loslaten is niet gemakkelijk. Maar we weten dat hij gaat doen waar zijn hart ligt. Hij leeft zijn droom op weg naar de toekomst.
Hoeveel mensen waren er op weg naar de toekomst in Parijs? Hoeveel mensen waren er net zo gelukkig als wij gisteren? Mensen nietsvermoedend lekker een hapje eten in een restaurant. Miscchien hadden ze iets te vieren, net als wij? Gezellig naar het theater. Vaders met hun kinderen naar een voetbalwedstrijd. Mijn maag draait om als ik het nieuws aan zet vanmorgen. De wereld is ziek! Wie of wat denkt dat hij het recht heeft deze mensen hun toekomst te ontnemen onder het mom van geloof.
Wat staat er nog meer te wachten? Het strand in Tunesë, aanslagen in Turkije,een vliegtuig boven Egyte , Parijs tot twee keer toe.Gaan we straks alleen nog in angst over straat, de trein in, het vliegtuig in, op vakantie, naar het theater? Laten we toe dat onschuld en geluk wordt kapotgemaakt door terreur en het zaaien van angst? Moeten we achterom kijken bij elke stap die we zetten?
Ik houd me vast aan de dag van gisteren waarin ik gelukkig was. Ik houd me vast aan de dag waarop mijn zoon aan zijn droom en toekomst mag gaan beginnen. Ik houd me vast aan de dag van morgen.
*sharing is caring*