Trots als een pauw was ik toen ik te horen kreeg dat ik één van de gelukkigen was die mocht gaan schrijven voor de rubriek gezondheid van een bekend Nederlands dagblad. Ik zou wekelijks een blog mogen aanleveren over leven met schildklierkanker, een uitgelezen kans om deze relatief onbekende ziekte en diens nog onbekendere restverschijnselen onder de aandacht te brengen. Helaas blijkt deze trots twee jaar later geheel misplaatst.
Thyrax-gate gaat verder... “alsof we daar nog op zitten te wachten!” reageren veel patiënten haast opstandig op het nieuws dat Thyrax vanaf het tweede kwartaal van volgend jaar weer voorradig zal zijn. Logisch! Want veel mensen zijn inmiddels overgestapt en zitten niet op een tweede ronde te wachten.
Doe ik het wel goed? Draag ik bij? Maak ik iemand blij? Hoor ik erbij? Allemaal vragen die ik mezelf stel vanuit onzekerheid. Altijd maar op zoek naar de bevestiging. Stom, Ik hoef mezelf immers niet te meten aan een ander. Ik moet het beste uit mezelf halen en dat moet voldoende zijn. Pas wanneer ik los kan laten ben ik vrij!
De overheid kan de schildklierpatiënt niet schadeloos stellen, zo liet minister Schippers van de week weten. Het zou te veel precedentwerking en verwachtingen scheppen. Daarnaast vindt Schippers dat de problemen in eerste instantie een zaak zijn van de zorgverzekeraars.
Met een mengeling van nervositeit, gezonde spanning en opgewondenheid wordt ik de volgende dag wakker. Vandaag is het hond dag! Eerst nog even een belletje plegen naar de minister president en dan kunnen we op weg om kennis te gaan maken met Max. Een rare overgang, van Mark naar Max. Ach het verschilt maar een paar letters.