Laatste deel van het revalidatiedagboek nr. 11
“Dag Anke, Ik denk dat je een paar mooie stappen hebt gemaakt ondanks de Coronatijd en alles wat momenteel speelt. Respect daarvoor en ik wens je het allerbeste in de voortzetting hiervan”. Met deze woorden van de uiterst vriendelijke revalidatie arts sluit ik mijn revalidatie traject af. Met een opgeluchte glimlach leg ik de telefoon neer. Ik ben klaar..
Revalidatiedagboek deel 10
Wat is het mooi buiten. Bladeren kleuren rood en geel. Ik snuif ik de geur van de herfst op als ik met Tikkel onder de eikenbomen doorloop. De tijd gaat snel. Veel te snel. Mijn gevoel zegt me dat ik een hele periode heb overgeslagen dit jaar maar dat lijkt maar zo. Het zijn de omstandigheden die de jaargetijden in sneltreinvaart voorbij hebben doen gaan. Ik was er maar half bij. De blaadjes dwarrelen met steeds meer hoeveelheden naar beneden net als mijn gedachten met één wezenlijk verschil. Waar de blaadjes hun doel bereiken op de grond, blijven mijn gedachten ronddwalen in de lucht zonder hun doel te bereiken.
Het zweet loopt met straaltjes van mijn hoofd af. Mijn rug is zeiknat en mijn hart gaat als een razende tekeer. Net als de dagen hiervoor probeer ik me zo rustig mogelijk te houden. De aanhoudende hittegolf loopt hopelijk langzaam op zijn einde. Vannacht zijn we opgeschrikt door een flinke donderklap en een regenbui die een klein zwembad in de tuin veroorzaakte. Helaas tikt de thermometer alweer 32 graden aan in de schaduw. Een dijkrondje met Tikkel zit er ook vandaag weer niet in. Mijn stappenteller tikt de 6000 al een tijdje niet meer aan. Komt wel weer, denk ik met een zucht van stil verlangen. Mijn lijf dat al genoeg van slag is, bereid zich voor op de grote dag van morgen, de start van de revalidatie.
Een paar maanden geleden vond ik mijn “Kitty”terug ergens in een doos diep weggeborgen samen met de andere vier dagboeken die ik daarna heb volgeschreven. Ik heb ze nog steeds niet allemaal terug durven lezen. Misschien omdat ik nog heel goed weet wat er in staat, en misschien omdat ze dateren uit een tijd die er gewoonweg niet meer is. Van wat ik wel gelezen heb zie ik mezelf ouder worden door de pubertijd heen.
Mijn dagboek was een veilige haven waar ik alles in kwijt kon. Alle frustraties die horen bij de puberteit en onzekerheden die de verandering van kind naar jonge vrouw met zich meebrengen. Verliefdheden, verdriet, geluksmomentjes alles staat er in. Het schrijven luchtte me op. Gaf me ruimte in mijn hoofd en door te schrijven kon ik mijn grootste verdriet, boosheid en frustratie los laten. Nog steeds is het dát wat het schrijven voor mij zo belangrijk maakt. Ik kan er mijn ziel in kwijt.
Het waren juist deze woorden die me vol in mijn hart raakten afgelopen zondag tijdens de voorstelling van Anne in het Amsterdam Theater. Een prachtige voorstelling die je letterlijk meeneemt in het verhaal van Anne Frank. Nog meer dan in het boek maak je kennis met Anne. Hoe ze was. Recht door zee met een duidelijk eigen mening, sterk en vrolijk. Maar ook zo alleen, onzeker en liefdevol. Ze maakt het beste van de tijd dat ze ondergedoken zit, maakt haar leven en dat van haar medebewoners zoals het is zo mooi als ze kan.
De intensheid van de gevoelens die ze heeft als ze spreekt over het schrijven van haar verhaal en de hoop dat ze nooit vergeten wordt, is zo groot. Mijn hele lijf trilt wanneer ze vertelt waarom het schrijven zo belangrijk is geweest. “Ik kan er mijn ziel in kwijt”. Ik wil niet huilen want ik ben bang dat als ik begin, niet meer ophoudt. Herinneringen overspoelen mijn gedachten. Natuurlijk kan ik mijn verhaal niet vergelijken met dat van Anne. Maar toch zorgde ze voor een herkenning die ik lang was vergeten of heb weggestopt.
Met een diepe indruk ben ik aan een nieuwe drukke week begonnen. Een week met weer nieuwe gebeurtenissen, groei en gevoelens. Ik heb een gevoel van onrust over me die ik niet kwijt kan en weet precies waarom. Met een schuin oogje kijk ik naar “Kitty”mijn eerste dagboekje. Ik ben dolgelukkig dat ik tijdens de schildklierkanker het schrijven weer heb gevonden. Vanaf dat moment ben ik niet meer gestopt en ben ik alleen maar gegroeid. Glimlachend pak ik mijn laptop en begin te typen… Lieve Kitty…
Anne kan nog steeds worden bezocht in het Theater Amsterdam
*sharing is caring*