Vanaf de eerste letter die ik las in het dagboek van Anne Frank was ik geboeid door het schrijven van dit meisje. Ik was met mijn elf jaar net iets jonger dan waar haar verhaal begint toen ik mijn eerste dagboek kreeg . Net als Anne gaf ik mijn dagboek een naam omdat ik het zag als een vriendinnetje. Net als zij schreef ik mijn geheimen in het boekje beginnend met de woorden.. Lieve Kitty..
Een paar maanden geleden vond ik mijn “Kitty”terug ergens in een doos diep weggeborgen samen met de andere vier dagboeken die ik daarna heb volgeschreven. Ik heb ze nog steeds niet allemaal terug durven lezen. Misschien omdat ik nog heel goed weet wat er in staat, en misschien omdat ze dateren uit een tijd die er gewoonweg niet meer is. Van wat ik wel gelezen heb zie ik mezelf ouder worden door de pubertijd heen.
Mijn dagboek was een veilige haven waar ik alles in kwijt kon. Alle frustraties die horen bij de puberteit en onzekerheden die de verandering van kind naar jonge vrouw met zich meebrengen. Verliefdheden, verdriet, geluksmomentjes alles staat er in. Het schrijven luchtte me op. Gaf me ruimte in mijn hoofd en door te schrijven kon ik mijn grootste verdriet, boosheid en frustratie los laten. Nog steeds is het dát wat het schrijven voor mij zo belangrijk maakt. Ik kan er mijn ziel in kwijt.
Het waren juist deze woorden die me vol in mijn hart raakten afgelopen zondag tijdens de voorstelling van Anne in het Amsterdam Theater. Een prachtige voorstelling die je letterlijk meeneemt in het verhaal van Anne Frank. Nog meer dan in het boek maak je kennis met Anne. Hoe ze was. Recht door zee met een duidelijk eigen mening, sterk en vrolijk. Maar ook zo alleen, onzeker en liefdevol. Ze maakt het beste van de tijd dat ze ondergedoken zit, maakt haar leven en dat van haar medebewoners zoals het is zo mooi als ze kan.
De intensheid van de gevoelens die ze heeft als ze spreekt over het schrijven van haar verhaal en de hoop dat ze nooit vergeten wordt, is zo groot. Mijn hele lijf trilt wanneer ze vertelt waarom het schrijven zo belangrijk is geweest. “Ik kan er mijn ziel in kwijt”. Ik wil niet huilen want ik ben bang dat als ik begin, niet meer ophoudt. Herinneringen overspoelen mijn gedachten. Natuurlijk kan ik mijn verhaal niet vergelijken met dat van Anne. Maar toch zorgde ze voor een herkenning die ik lang was vergeten of heb weggestopt.
Met een diepe indruk ben ik aan een nieuwe drukke week begonnen. Een week met weer nieuwe gebeurtenissen, groei en gevoelens. Ik heb een gevoel van onrust over me die ik niet kwijt kan en weet precies waarom. Met een schuin oogje kijk ik naar “Kitty”mijn eerste dagboekje. Ik ben dolgelukkig dat ik tijdens de schildklierkanker het schrijven weer heb gevonden. Vanaf dat moment ben ik niet meer gestopt en ben ik alleen maar gegroeid. Glimlachend pak ik mijn laptop en begin te typen… Lieve Kitty…
Anne kan nog steeds worden bezocht in het Theater Amsterdam
*sharing is caring* lees verder