Het zweet loopt met straaltjes van mijn hoofd af. Mijn rug is zeiknat en mijn hart gaat als een razende tekeer. Net als de dagen hiervoor probeer ik me zo rustig mogelijk te houden. De aanhoudende hittegolf loopt hopelijk langzaam op zijn einde. Vannacht zijn we opgeschrikt door een flinke donderklap en een regenbui die een klein zwembad in de tuin veroorzaakte. Helaas tikt de thermometer alweer 32 graden aan in de schaduw. Een dijkrondje met Tikkel zit er ook vandaag weer niet in. Mijn stappenteller tikt de 6000 al een tijdje niet meer aan. Komt wel weer, denk ik met een zucht van stil verlangen. Mijn lijf dat al genoeg van slag is, bereid zich voor op de grote dag van morgen, de start van de revalidatie.
Ik heb besloten een revalidatie dagboek bij te houden. Zo zie ik veel duidelijker voor me of ik vooruitgang boek, en hoe. Eindelijk na lang wachten en behoorlijke tegenslag met Corona als de allesomvattende slopende druppel, mag ik morgen beginnen aan mijn persoonlijke traject. Een nieuwe stap naar herstel en het kunnen in plaats van de focus op wat mist en niet meer kan. Er is nog zo veel te halen. Nee, niet presteren maar het beste halen uit een prachtig leven dat gegeven is en nog veel meer te bieden heeft. Maar ook tevreden zijn met wat er is. Balans vinden tussen wat mijn hoofd wil en mijn lijf kan.
Ik kan natuurlijk blijven treuren om de pech dat de Corona me gevloerd heeft. Dat ik daardoor niet al lang weer op de been was na het ongeluk met de tractor en de diagnose van de artrose. Ik kan boos en verdrietig blijven, de vraag is alleen waarop of op wie? Niemand heeft enige schuld of blaam aan de pech, het virus, wat dit virus teweeg brengt, de angst, het gemis, de pijn, de vermoeidheid. Ik kies er voor om dat niet te doen. Beter is te accepteren dat het nu eenmaal is zoals het is en kijken naar wat ik kan veranderen om hier beter uit te komen. Ziek worden is niet iets waar je om vraagt. Het is de kunst hoe je er mee leert omgaan. Een cliché maar oh zo waar.
Anders gaan eten was stap 1 van mijn weg naar een gezonder bestaan. Na de corona besmetting kreeg ik o.a.plotseling diabetes. Bij mijn eerste bezoek aan de praktijkondersteuner van de huisarts vertelde ik hoe gezond ik wel niet at. Tenminste dat dacht ik. Pas toen ik achterop alle verpakkingen ging kijken wat er eigenlijk allemaal aan suikers in zat, schrok ik me wezenloos. We zijn meteen koolhydraatarm gaan eten. Niet helemaal koolhydraat loos, maar zeker wel veel beperkter. Ondanks dat het afvallen maar heel langzaam gaat, voel ik verschil in omvang in mijn broeken, maar ook in de kwaliteit van mijn huid en de stoelgang. Na een paar maanden zijn de suikers al flink gedaald.
Morgen dan eindelijk stap 2 of eigenlijk stap 3 want de beweging was al goed in gang gezet, totdat de hittegolf roet in het eten gooide. In alle eerlijkheid zie ik er net zo tegenop als dat ik er naar uit kijk. Zeker omdat het morgen nog heet is, maar ook omdat de vermoeidheid me nog steeds iedere dag sloopt. Ik ben benieuwd hoe de post Corona klachten worden meegenomen in het traject dat in beginsel meer gericht was op pijn en acceptatie, maar ik heb er alle vertrouwen in dat dit goed komt. Belangrijkste is de wil om te werken aan herstel. Inzicht en acceptatie. Mijn hoofd is er meer dan aan toe, nu mijn lijf nog maar dan ben ik al een heel eind op weg. Wordt vervolgd….