Revalidatiedagboek deel 10
Wat is het mooi buiten. Bladeren kleuren rood en geel. Ik snuif ik de geur van de herfst op als ik met Tikkel onder de eikenbomen doorloop. De tijd gaat snel. Veel te snel. Mijn gevoel zegt me dat ik een hele periode heb overgeslagen dit jaar maar dat lijkt maar zo. Het zijn de omstandigheden die de jaargetijden in sneltreinvaart voorbij hebben doen gaan. Ik was er maar half bij. De blaadjes dwarrelen met steeds meer hoeveelheden naar beneden net als mijn gedachten met één wezenlijk verschil. Waar de blaadjes hun doel bereiken op de grond, blijven mijn gedachten ronddwalen in de lucht zonder hun doel te bereiken.
De laatste week van de revalidatie is ingegaan. Zoals het er nu voor staat sluit ik volgende week de deuren van dit traject maar het is zeker geen einde. Eigenlijk begint het nu pas want beter ben ik nog niet. Juist na de revalidatie zal het er op aan komen of ik mezelf staande kan houden in het dagelijkse leven inclusief alle Coronamaatregelen, zorgen, vragen en onzekerheden zonder steun van buitenaf. Ik voel me op het punt staan om losgelaten te worden in de wildernis terwijl ik net getemd ben. Vraag is of ik er klaar voor ben om te worden losgelaten.
De afgelopen weken zijn allesbehalve goed verlopen. Mijn stresslevel is overgelopen als een snelkookpan en daarna is mijn gevoel in een Lock down gegaan nog voordat de minister president er eentje afkondigde. Het lijkt wel alsof mijn algehele gesteldheid gelijk op gaat met de ontwikkeling van de Covid19. Eerst leek alles in een rustiger vaarwater te komen om vervolgens te exploderen tot een maximum. In beide opzichten kunnen we weinig anders dan afwachten en hopen op een goede afloop en ondertussen zoveel mogelijk ons gezonde verstand gebruiken en de angst niet laten regeren want angst is een zeer slechte raadgever.
De Corona besmettingen nemen in grote getallen toe. Zullen mijn geliefden veilig en gezond blijven? Zal ik zelf een tweede besmetting uit de weg kunnen blijven gaan? Zal ik mijn revalidatie af kunnen maken? Hoeveel mensen zullen nog ziek worden en wat zijn de lange termijn gevolgen? Helaas weet ik daar alles van.
Samen met de huisarts kijk ik naar een goede manier om de toekomst in te vullen. De Corona heeft zijn sporen nagelaten waaronder een hoofd vol dwarrelende gedachten. Ik behoor tot één van de duizenden die langdurige klachten heeft overgehouden aan een besmetting die destijds nooit is bevestigd maar volgens de huisarts niets anders heeft kunnen zijn. Het enige dat ik daarmee kan is mezelf daarbij neerleggen.
Ik wil het loslaten en verder gaan maar ik wil mezelf ook begrijpen en dat kan alleen als ik inzicht en acceptatie krijg in de Anke voor en na Corona. Daarom zal het eindigen van de revalidatie geen einde zijn. Vervolgstappen worden al gezet. Ze bieden me een bodem in plaats van het onbekende diepe. Ik word niet losgelaten in de wildernis maar in een reservaat met een groot, veilig hek tussen mij en de wilde dieren. Dat vertrouwen moet ik hebben.
Wordt vervolgd..
De rest van het dagboek lezen